maandag 12 maart 2012

Vakantie!!

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
We hebben vakantie!
Samen met Rian en Herman van de "Lyra" gaan we vijf dagen de binnen landen van Brazilie verkennen. Jens van de "Chiloe" past in die tijd alle dagen op de "Santana", dat is mooi want ze wil niet graag alleen zijn! Onze bestemming is de Chapada Diamantina, een gebied waar in vroeger tijden veel diamanten te vinden waren. De diamantzoekers bivakkeerden destijds onder "Lencois", wat het Portugees is voor laken/lappen en hieraan dankt zij haar naam. Het gebied (Cincore Mountains) is enorm erosie gevoelig, waardoor er tafelbergen konden ontstaan en natuurlijke grotten met ondergrondse rivieren, watervallen en diepe poelen. Het ligt wel 450 km verderop, dat wel weer.

Op maandagochtend vertrekken we vanaf de boot en Jens is zo aardig ons een lift naar de wal te geven. Vervolgens stappen we in een Volkswagen busje uit de zestiger jaren en hobbelend en rammelend bereiken we de ferry bij Bom Despacho, 10 km verderop. We hebben geluk en kunnen, nadat we een kaartje hebben gekocht voor het grote bedrag van 4 real pp, zo doorhoppen aan boord. De boot is vol, heet, lawaaierig en er is weinig ventilatie. Buiten schijnt de zon en daar blijf je echt geen uur in staan hoor! Na een uurtje komen we dan in Salvador aan en daar pakken we een taxi. De taxichauffeur is van het type Fitipaldie en in no-time staan we op het busstation (rodovario). Busstations zijn hier net vliegvelden, we kopen tickets aan één van de vele balie's, checken in en nemen plaats in een comfortabele bus. De rode Real Expresso zal ons voor 55 Real (ca.€25,-) 450 kilometer verderop in Lencois weer afzetten en dat is niet duur.

In de zes uur durende reis glijdt er een afwisselend landschap aan ons voorbij. Het begint al in Salvador met de uitgestrekte Favela's ofwel de achterbuurten, maar al gauw gaat het landschap over in één met een tropische aanblik van palmbomen met heel veel andere soorten groen en daarna volgt een pampa achtig gebied. We passeren het stadje Feira de Santana, waar alles in het teken staat van vrachtvervoer. Overal langs de weg staan kleine garages, hokjes met onderdelen, hokjes met uitlaten, iemand die stoelen repareert, iemand die bumpers pimt. Iedereen doet wel iets wat met vrachtwagens te maken heeft. De BR 116 is dan ook druk, vrachtwagens overal en vaak voorzien van dubbele trailers, dus zo'n 25 mtr lang. Blijft een mooi gezicht al die wielen onder die dubbele trailers. Het landschap wordt droger en we zien meer kleine veeboerderijen. Het zijn de Zeboes die hier in dit droge landschap kunnen overleven, zij hebben een bult op hun rug. We speculeren over het feit of ze hier, net als kamelen, vocht in kunnen opslaan of dat het hun bouw is. De koe uit Friesland zou het hier geen dag uithouden en eindigen als lekker hapje voor de vele gieren. Deze grote zwarte vogels zie je constant boven het landschap hangen, zij lusten wel een sappig koetje uit de lage landen. Tegen de tijd dat het donker wordt komen de eerste tafelbergen in zicht, waarna de natuur al snel haar lampje uitdoet en de rest voor morgen bewaart.

Het is al pikkedonker wanneer we in Lencois aankomen. Eerst moeten we een slaapgelegenheid zoeken. Gelukkig staan er mensen die een Pousada hebben en zo slapen we de eerste nacht in Pousada Amarela. Prima, ondanks de achterbuurt, maar de bedden zijn wel erg hard. Het voelt alsof we op planken slapen, het zachte gedeelte zit eronder, in plaats van erboven op. De volgende dag vinden we een betere Pousada (da Fonte). Deze ligt aan de rand van het dorp, vlak bij het busstation tussen de bomen en met een romantisch terras, waar we s'morgens heerlijk ontbijten onder het toeziend oog van kolibri's en makaken.

Het is een gezellig bergdorp, mooie oude huizen, restaurantjes en terrasjes en het is er schoon! De eerste dag gaan we wandelen. Bij het reisbureau krijgen we wat tips en daarmee wandelen we de natuur in en komen uit bij rivierpoeltjes, klimmen we over de rotsen die uit silicium bestaan en belanden we later weer in de potholes. Gelukkig is het hier een waar zwemparadijs, want regelmatig afkoelen is heerlijk. De wandelingen worden een aantal keren per dag afgewisseld met zwempartijen. Voldaan zitten we die avond op het terras en kijken terug op een geslaagde dag.

Voor morgen hebben we een auto geregeld met gids, een dagtour. Hij (Itama) haalt ons s'ochtend met een nette 4 wheeldrive met airco en nog geen kwartier later zijn we bij de eerste site. Poco do Diabo, stroomversnellingen en een waterval. We mogen weer zwemmen, dus wij op naar de waterval, waar we zelfs achter konden staan. Geweldige ervaring is dat, je bent dan meteen uit zicht van de anderen. Echt gaaf! De Braziliaan vindt het water koud en ik dus uitleggen dat je in Hollanda deze water- temperatuur in de zomer nog niet hebt en dat het voor ons lekker warm is. Ze reageren enigszins verbaasd en moeten lachen als wij er zo induiken.

De volgende site is weer zwemmen, maar nu gaan we met snorkel, flippers en een zaklamp de grot in. Honderd zeventig meter, wel met gids. In de grot is het donker en op een enkel visje en vleermuizen na zie je niet zoveel. Terug zwemmend kijk je tegen het licht in en wordt het allemaal prachtig blauw. Opeens zijn er hele scholen visjes en waterplanten en alles met een fantastische blauwe kleur! De rivier loopt hier ondergronds door naar Gruta Azul. Wij gaan niet duiken en lopen het stuk er naartoe bovengronds. Het water schijnt azuurblauw op, door lichtinval ondergrond. Als laatste gaan we naar de Morro's of wel heuvel/berg. Via diverse landweggetjes komen we bij de tafelbergen aan. Met de auto beklimmen we de Morro do Pai Inacio. De laatste paar honderd meter leggen we te voet af en hebben dan een geweldig uitzicht over het landschap. Zij noemen het de Alto do Pai Inacio en wij vinden het geweldig. De zon zakt al aardig en het licht voor de foto's wordt beter. Een uurtje genieten we van deze geweldige ervaring, maar dan wil de gids terug. In donker moet je hier niet zijn en echt...om zes uur doen ze hier het grote licht uit.

Het is donderdag en alweer de laatste dag. Vandaag gaan we weer wandelen en spelen voor eigen gids. De route van vandaag voert ons naar de Ribeirao do Meio, een rivier met pool en een glijbaan! Een natuurlijke glijbaan en dat is spannend! Trees gaat er als eerste vanaf en het gaat hard en als ze verder naar boven klimt gaat het nog veel harder. Je stuitert met je blote billen over de rotsen, die heel glad zijn, maar de spanning is heel goed van de gezichten af te lezen. Oei, oei, au, au! Gelukkig valt het met de blauwe plekken mee.
De rest van de tijd genieten we van de beesten zoals aapjes met jongen, groene hagedissen, kolibri's, kiekeboe's en ga zo maar door. De terrasjes en retaurantjes zijn ook niet echt vervelend en zo wordt het een geslaagde vakantie. De terugweg verloopt ook weer voorspoedig en s'avonds tegen elf uur laat ik me door een verlate waterscooter aan boord afzetten, lanceer de bijboot en haal de anderen op. We zijn weer thuis.

Foto: 1-vanuit de bus 2-sfeertje 3-1ste ochtend 4-straatje 5-wasstraat 6-dorpsplein 7-badderen in potholes 8-heel veel erosie 9-Poco do Diabo 10-wat zullen we toch eens gaan doen! 11-de glijbaan 12-Alto do Pai Inacio 13-de weg Inacio

zondag 4 maart 2012

Traditionele schepen en bananen


Het is al ver in de ochtend wanneer we anker op gaan en het eiland Frade achter ons laten. Met het tij in de rug zetten we koers richting de rivier, die zo'n 10 mijl verder op ligt. Zoals elke dag is het weer prachtig en de temperatuur optimaal en passeren we aan bakboord het eilandje Bom Jesus, vertaald mooie Jezus. Is weer eens wat anders dan handige Henkie of rooie Willem.

Op het zelfde moment komt ons een traditionele zeilboot tegemoet. Ik moet zeggen, dat het ontwerp toch wel vooruitstrevend was. Breed, lang, veel zeil bovenin en een vlakke achterkant en erg weinig diepgang. Jammer dat zo'n mooi zeilschip niet altijd past in de achtergrond van de hedendaagse tijd. Tegen de tijd dat we de rivier opvaren loopt de stroom goed met ons mee, op het hoogtepunt hebben we bijna drie mijl mee en dat is fijn, dat is namelijk gratis!

We hebben geluk, in de verte zien we dolfijntjes en ze komen naar ons toe, natuurlijk sta ik met m'n telelens klaar, maar helaas ...geen foto van dichtbij. Volgens zeggen zouden het Amazone dolfijnen moeten zijn. Verder de rivier op komen we vliegende Ferrari's tegen. Het blijken knalrode Ibissen te zijn. Dat zijn toch wel hele mooie momenten. De natuur zit ook hier vol verrassingen, later zien we nog veel meer soorten Ibissen, maar die rode, die zijn wel gaaf hoor!

Ondertussen wordt de rivier smaller en grilliger, de snelheid van het water neemt toe en met een flinke vaart gieren we bij het Spaanse fort de bocht om. Wouw wat een uitzicht. Even verder houden we bakboord aan en zien we in de verte Maragogipe, waar we pal voor de pier ankeren.

Het plaatsje is zoals altijd hier, heet, niet af, wildbouw, redelijk vies en met vriendelijke mensen, ofwel de gewone klere zooi. We komen voor de grote markt en die is morgen, zaterdag dus. Ook wij vinden de markt mooi, heel levendig en ook nog eens interessant. Een heel kruiwagenpark staat klaar om al de aangekochte spullen naar huis te vervoeren. Dat is best handig, want groente en fruit is zwaar en hele grote zakken meel nog zwaarder, zeker als het over de dertig graden is. Tevens een leuk zakcentje voor de jeugd. Op de markt is het druk en jong en oud zijn druk doende met de handel. Proeven kan ook en het is er aangenaam, wel moet je afdingen en sommigen hebben toch echt teveel
bananen gegeten. Ook dit straatbeeld is geweldig en met voldoening hijsen we de volgende dag het anker uit de vette klei.
Stroomafwaarts gaat het en tegenover het eiland van Monte Cristo laten we het anker weer in de klei zakken. Hier vinden we een hele kolonie vliegende Ferrari's en een spectaculaire zonsondergang en prijzen ons gelukkig. Twee dagen later varen we twee wedstrijd houdende oude zeilschepen tegemoet. En met dit beeld verlaten we de Rio Paraguacu.

Foto: 1-de verschillen zijn groot 2-de kerk van Bom Jesus 3-oude Spaanse nederzetting 4-stroomravelingen 5-in de verte Maragogipe 6-rooie Ferrari 7-de markt 8-teveel bananen gehad 9-bezorgdienst 10-traditionele vissers 11-traditionele zeilrace

zaterdag 3 maart 2012

Het Carnaval van het lawaai


We worden moe van onze eigen besluiteloosheid over het feit of we nu wel of niet naar Salvador zullen gaan. De oorzaak hiervan is de politiestaking en de ongeregeldheden die daaruit voortvloeien. De staking is wel voorbij en uiteindelijk wagen we het er toch maar op. Achteraf een hele goede beslissing, geen moordpartijen en bijbehorende vliegende kogels gezien. In de haven van Salvador aangekomen ligt de Ganesh er ook, dus Sandpiper en wij voegen ons bij de vloot. We verzamelen wat "Programacaos" en gaan vrijdagmiddag op stap. Als we met de lift bovenkomen en ons naar het pleintje begeven van waaruit we het geheel kunnen bekijken, gebeurt er nog niet veel. We kuieren uiteindelijk de straat maar eens op en neer, maar ook hier staat alles nog stil en er zijn erg weinig mensen op straat. We snappen er niets van, in het programmaboekje staat toch duidelijk 17.00u. De Braziliaanse klok!? Uiteindelijk blijken er 4 programmaboekjes te zijn, die allemaal wel iets bevatten wat klopt, dus op den duur lopen we maar gewoon en zien wat we zien. Zelfs de vele infohokjes kunnen ons niet op het goede been zetten. Planning en organisatie kunnen wel wat worden bijgeschaafd, of denken we dan weer te Nederlands. De rust in de stad wordt nog steeds gehandhaafd door hordes militairen, die in ganzepas door de straten lopen. Sommigen lijken zo achter hun bureau weggeplukt, met push-up beha's en gelakte nagels (dat laatste geldt voor de echte vrouwen). Velen lopen in nieuwe kledij, naast anderen met een verschoten outfit. Het eindresultaat is wel RUST en daar gaat het om.

Er zijn 4 routes, waarvan wij er 2 binnen ons bereik hebben, met de lift omhoog en dan links of rechtsaf. Linksaf is Pelourinho (oude stad) en rechtsaf Osmar. Het carnaval in Salvador wordt niet voor niets die van het lawaai genoemd. Er staan grote en kleine vrachtauto's klaar, die door de straten gaan rijden, ervoor en erachter lopen de mensen in T-shirtjes van de zanger/zangeres op groep waar ze fan van zijn, dit binnen een touw dat helemaal om de vrachtauto heen loopt, dat dan weer door vele handen wordt vast gehouden. Zo wordt bewegingsruimte gecreeërd voor de mensen en de vrachtauto. Het geheel ziet er komisch uit, want voor wordt aan het touw getrokken en aan de achterkant wordt dan weer terug getrokken. Je ziet ze allemaal in andere richtingen aan het touw trekken. En dan het lawaai...., alle vrachtauto's zijn uitgerust met "stapels" speakers, woofers en bassen en natuurlijk een grote generator voor de benodigde stroom. Boven op de vrachtauto bevindt zich het podium, met daarop de artiesten, soms prachtig uitgedost met pluimen en veren en soms strak in het pak. Natuurlijk ontbreekt de band niet en de drummer mag zich helemaal uitleven.

Het is een heel spektakel, zoveel decibels vanaf een vrachtauto. We hoorden van iemand, dat er vrachtauto's bij zijn met 300.000 watt en dat terwijl de Rolling Stones al optreden met 100.000 watt. Je voelt ze al van verre aankomen en als ze aan je voorbij gaan, waaien je haren zo'n beetje van je lijf, je huid wordt strak getrokken door de luchtverplaatsing van de woofers en je broek trilt bijna spontaan van je kont door de fibraties van de bassen. Brrrrr! De volgende dag dus wel ff onze oordoppen meegenomen. Voor vele mensen hier is dit de enige manier om hun favoriete zanger/es of groep te zien, want nu is het gratis. Waarschijnlijk vinden ze het mooi, wat ze gillen en maken leuke bilbewegingen.

In de oude stad gaat het er heel anders aan toe, niet dat er minder lawaai is, maar er rijden geen grote vrachtwagens rond. Hier worden de wagentjes met de hand voortgeduwd en zijn de speakers navenant, kleiner dus. De oude straatjes zijn smal en de gebouwen hoog en zo komen de decibels toch nog luid en duidelijk over. Gelukkig!! Je kunt natuurlijk niet achter blijven. Mooi zijn de opgedirkte oude vrouwen in vele felle kleuren. Je kunt zien dat zij de tijd van hun leven hebben; ze genieten! Af en toe komt er een beker onder de grote rok vandaan en houden ze die bij iemand voor de neus die pils drinkt. FF bijvullen graag! En het schijnt dat ze eigenlijk niet mogen drinken, maar ja who cares.
De samba trommels doen ook mee en hun geroffel is van verre te horen. Zij hebben geen versterkers nodig, het geluid is oorverdovend, maar wel met hart en ziel gebracht en met een aangenaam ritme. We kunnen dus zelf ook even onze billen laten meedraaien. Het is hier gezellig druk en wij genieten volop, ook van al die als vrouw omgeturnde kerels in diverse ontwikkelingsstadia.

Een straatje verderop zijn duizenden bezig zich klaar te maken voor de Gandhi optocht, ondermeer door het opspelden van een witte hoofd handdoek. Zeer vermakelijk en we kunnen er uren naar kijken. Van al dat geslenter worden we wel moe en na middernacht houden we het weer voor gezien. Weer terug aan boord, toch redelijk ver van de feestende stad, daalt er een deken van lawaai op ons neer. We raken merkbaar gewend aan het Braziliaanse lawaai, want we slapen als rozen.

Om te zien is het carnaval van Salvador niet erg luisterrijk, maar wel bijzonder en vooral......luid!!

Foto: 1-grote vrachtwagen 2-de oude stad is gezellig 3- de mannen gaan verkleed 4-de meiden ook 5- zijn het geen snoepjes? 6-...en deze dan? 7-goed voor meer dan 200.000 Watt 8- of 300.000 Watt 9-de oudjes hebben het naar de zin 10- ....tsja....