maandag 23 september 2013

De beruchte Estrecho Magallanes.

 

Berucht water, historische ankerplaatsen, bijzondere schoonheid, moeilijk te bevaren, “De aanblik van een dergelijke kust” schreef Darwin, “is voldoende om een landrot een week lang van schipbreuk, gevaren en dood te laten dromen”. Het was 1830 toen de Beagle door deze straat ploeterde en het maakte nogal een heftige indruk op Darwin. Ook zij voeren in de winter door de Magallanes en het duurde een volle maand voor ze erdoor heen waren.

Als we na Canal Magdalena de Magallanes bereiken blijkt de weersvoorspelling redelijk te kloppen. Het voorspelde weerraam van bijna vijf dagen licht weer, soms mee, soms tegen, staat er werkelijk en dus is ons besluit om in de winter periode naar het noorden te varen een goede keuze geweest. Het winterweer is dan wel kouder, maar ook veel rustiger. Bijna alle jachten varen hier in de zomer en hebben dan te kampen met heel veel wind en regen. Niet zo ideaal, geef mij dan maar wat meer ijs en sneeuw.

Motor zeilend varen we door de zeestraat die de wereldberoemde Portugese ontdekkingsreiziger (Magelhaen) in 1520 ontdekte. Wat voor elke meter in dit gebied geldt, voelen we nu sterker dan ooit; er is niets veranderd! Patagonia ziet er net zo uit als honderden jaren geleden. We varen als het ware door de oertijd, door de totale wildernis, door een wereld die altijd zo geweest is. Het is hier onwaarschijnlijk mooi, maar tegelijkertijd gaat er van dit gebied een onmiskenbare dreiging uit. Wij mensen zijn hier te gast, hier is het nooit gelukt een Estancia (boerderij) te bouwen en te onderhouden. Hier heb je een flinke dosis geluk nodig om van dit toch wel bijzondere landschap te kunnen genieten, en dat doen we dan ook. Eigenlijk wil ik wel langer hier blijven kijken, maar hoeveel tijd heb je? Het weer slaat zomaar om en dan is het hier andere koek, dus varen we door.

Na Caleta Beaubassin, wat een fraaie baai is, passeren we de bergen bij Cabo Froward. Normaal laat het weer hier z’n tanden zien, maar deze keer zijn het z’n vergezichten. Nu het winter is zijn de meeste beesten ergens anders. Jammer is dat wel, maar we kunnen niet alles hebben. We moeten het doen met wat Magellanic pinguïns, Albatrossen en de overal opduikende zeeleeuwen. Ze zijn er wel, maar nu niet in die grote aantallen. Opstijgende albatrossen zijn elke keer weer een lust om naar te kijken. De grote vogels met hun enorme spanwijdte, heftig rennend over het water om los te komen is zo’n komisch gezicht, dat we elke keer weer moeten lachen. In gedachten zie ik dan de Walt Disney film van de Reddertjes, waarin een albatros als vliegtuig fungeert, voor me en komt de humor weer boven. 

Caleta Hidden is veel groter dan er in pilot staat en zo is er ook veel meer plaats. De baai ligt deels vol met ijs en voorzichtig banen we er een weg dooreen. Ook hier zijn weer de vergezichten op de besneeuwde bergen geweldig, het lijkt steeds hetzelfde, maar we kunnen er niet genoeg van krijgen. We klimmen door de besneeuwde omgeving en kijken neer op onze boten, die braaf beneden in de baai op ons liggen te wachten. Er zijn genoeg verhalen van zeilers, die op dit soort plekken te kampen hebben met zware stormen en slagregens. Voor ons is het net een droom en je went er zo aan. 

De volgende dag parkeren we de boten in Bahia Tilly, daarna vervolgen we onze koers via Parda Chica naar Caleta Uriarte. Vlak voor aankomst bij deze ankerplaats slaat het weer even om en sneeuwt het plotseling. Net nu we tussen de eilanden zitten en Uriarte moeten binnenvaren valt het zicht weg en dit verhoogt de spanning in onze lijven. De radar biedt uitkomst en vlak voor de smalle passage klaart het op en varen we een baaitje binnen van ongekende schoonheid. De boot parkeren we op zes meter water pal voor het strand met een watervalletje. Zo’n watertje is ideaal om de watervoorraad aan te vullen. Lekker dichtbij en de flessen zijn zo vol.

Uriarte is de plek van waar we de Magallanes moeten oversteken en deze dan gaan verlaten. Lange tijd hoopten we dat het weerraam tot nu zou aanhouden, want dit gebied aan het einde van de Magellanes is één van de slechtste plekken die je met een zeilboot kunt bezoeken. Het weerbericht geeft wederom lichte wind uit het oosten aan. De volgende morgen gaan we vroeg op pad. De zon komt net op en het lijkt wel of de wereld in brand staat en ……het is windstil. Lijnen los, anker op en we gaan ervoor. Zonder wind vaart niemand wel en zoals altijd staat er veel meer dan voorspeld, maar dit keer schuin van achteren. Vijf knopen zeggen de gribs, maar de wind neemt toe en blijft uiteindelijk bij de dertig knopen steken. De zee bouwt snel op naar anderhalve meter en onze SantanA heeft er zin in. Na al dat gesukkel van de laatste tijd is ze nu in haar element en zo crossen we met soms wel negen knopen naar de overkant, Canal Smith in.

Eigenlijk jammer, het is alweer voorbij. Gelukkig, alles is goed gegaan en zo laten we samen met Orca de beruchte Estrecho Magallanes achter ons.

woensdag 18 september 2013

Het vernuft van techniek in de bush bush.


Vanmorgen zat onze mailbox propvol. De SantanA heeft in the middle of nowhere een internetsignaal opgepikt en van de gelegenheid gebruik gemaakt de foto's van de laatste 5 berichten naar haar webmaster te sturen, die ze direkt heeft geplaatst.

dinsdag 10 september 2013

Hoeveel geluk kun je hebben…….


 
 
 
 
 
 
 
Met zoveel geluk begint het niet. Na dagen lang opgesloten te hebben gezeten in ons kleine huisje, begint de onrust toe te slaan. De ankerplek ( Puerto King/Canal Cockburn) is weliswaar zeer beschut, links van ons rijst een hoge steile berg loodrecht omhoog en aan de oever, als je al van een oever kunt spreken, staan oerbomen en ziet het bos er chaotisch uit door alle omgevallen en naar beneden gestorte bomen. Mooi om naar te kijken, maar ontoegankelijk. Aan de andere kant van ons is de rotswand niet zo hoog, maar een meter of vijf/zes, maar ook hier kun je niet op. Vóór ons is de uitgang en achter ons is het wel niet zo hoog, maar het bos ziet er al even ontoegan- kelijk uit als links van ons. Kortom, wandelingen en bbqen kunnen we wel vergeten. Bovendien zouden we het laatste nu toch niet doen, want het sneeuwt zo regelmatig en aan dek hoopt het witte goedje zich alsmaar op. Dagelijks komt de schuifploeg langs om tenminste de weg naar de buren vrij te houden.

Een keer pakken we de bijboot om een rondje in de baai te maken. Het is koud en er is niet veel te zien. Op een paar eenden (non flying) na is er niks. Ook het dierenleven heeft blijkbaar betere oorden opgezocht. We geven ze geen ongelijk. Toch kriebelt het, we worden onrustig. Jammer genoeg werkt de SSB zender niet goed. Door de hoge berg links van ons en de vele sneeuwbuien is het signaal uitermate slecht en hebben we geen weersvoorspellingen voor de komende dagen. Uitluisteren op de VHF naar de berichten van de Chilenen is het enige wat resteert en dat is alleen voor de dag zelf. Ze zeggen dat de sneeuw blijft en dat de wind verder afneemt. Samen besluiten we er dan toch maar voor te gaan. Het is maar zes mijl naar Seno Chico, waar de volgende beschutte baai is.

De touwen zijn nog maar voor de helft los, Orca vaart al en de sneeuw komt weer met bakken naar beneden. Zicht……nihil, waar beginnen we aan? De radar staat al aan en Orca is te zien. Oke… de rest van de touwen kunnen ook los en vervolgens haal ik het anker binnen. We schuiven een warrelende wereld binnen. Hoe weinig je in sneeuw kunt zien en hoe moeilijk het is je ogen sowieso open te houden. Gelukkig biedt de radar uitkomst. Voorzichtig varen we met behulp van de track van binnenkomst de baai uit. De bui schuift over en het zicht komt enigszins terug. Het gaat goed en samen met Orca schuiven we Seno Chico in, gewoon een fjord. Ondanks dat het zicht belabberd is gaan we toch op zoek naar de gletsjer. Daarvoor zijn we uiteindelijk hier.

Fiordo Alacaluf, een zijarm van Chico, presenteert zich na enkele mijlen. Het water voor de ingang ligt bezaaid met ijs en kleine ijsbergen. Hier moeten we in. Net als bij de vorige gletsjers zigzaggen we voorzichtig tussen het ijs door. Eigenlijk ligt er lang niet zoveel ijs als in de zomer. Waarschijnlijk zijn gletsjers in de winter minder actief. Voor ons goed, voor het eerst kunnen we met de boot tot aan de voet van de gletsjer komen. Hoeveel geluk kun je hebben. Net nu we hier zijn, opent zich het wolkendek en gaat het zonnetje voor ons schijnen. De gletsjer laat zich zien in al haar glorie en wat is die massief en groots. Heel indrukwekkend, wat een kracht straalt ze uit. Echt steil omhoog aanschouwen we het ruige, grillige schouwspel van blauw ijs. Grote blokken, wild uitziende ijspunten en talloze scheuren rijzen tientallen meters recht boven ons uit. Het pilotboek geeft aan dat je een veilige afstand moet bewaren, nou daar zorgt Trees wel voor, het is wel benauwend hoe grote blokken ijs aan een schijnbaar klein onzichtbaar "draadje" hangen. We maken heel wat foto's, draaien nog een rondje om beter voor de foto te liggen die Ann van ons gaat maken en ineens volgt er een hulpkreet over de VHF.

Orca is plotseling onbestuurbaar geworden. De schroef ligt eraf of de as ligt los. Zo pal onder de gletsjer is dat niet goed. Zo snel als we kunnen gooien we de fenders uit, pakken de touwen en nemen Orca aan bakboord langszij. Er ligt nog een paar vierkante meter ijs tussen ons in en als dit er tussenuit is, trekken we de touwen strak en is alles eerst onder controle. Langzaam banen we ons een weg terug door het ijs naar de uitgang. Ondertussen is het licht gaan sneeuwen, is de zon verdwenen en neemt het zicht af. Dit zijn geen plekken om in een zware sneeuwbui te geraken en zo zit onze tijd er op. Udo heeft vastgesteld dat de as is losgelopen en heeft deze snel weer vast gezet. Proberen en …..het werkt. Op eigen kracht kunnen ze verder, lijnen los en zigzaggend gaan we samen door het ijs tot in het fjord. De ankerplek voor de nacht is niet ver en na een half uurtje komt Caleta Lago in zicht. Weer rommelen met ankers en touwen en is het nagenieten geblazen. Wat hadden we een geluk, zon op het juiste moment en geen groot gevaar voor de Orca.

dinsdag 3 september 2013

Het eerste obstakel gerond

 
 
 
 
 

Het weergat is nog steeds zoals het moet zijn en wij gaan er dankbaar gebruik van maken. De wind moet volgens de gribs uit het noorden komen en slechts met een paar knopen. Dit zal ons langste dagtraject worden. Meer dan 40 mijl van Caleta Brecknock naar Puerto King. Zo met weinig wind en golven is de navigatie niet erg moeilijk. We nemen de binnenbocht door Paso Gonzales, tussen de eilandjes door manoeuvreren en vooral letten op de door de wind geteisterde dagmerkjes boven op de rotsen. Het wordt niet aanbevolen deze passage te nemen, wanneer er een sterke zuidwester staat, dan verandert deze Paso in een gewelddadig stuk zee. In minder gewelddadige situaties geeft deze Paso beschutting tegen de hoge golven die vanuit de Pacific hier zo binnen komen rollen. Nog niet zolang geleden waren deze meer dan 10 meter hoog, gelukkig blijven ze nu beperkt tot een meter of twee en zijn ze lang. We hebben er weinig last van en zo varen we Canal Cockburn op en is ons eerste obstakel genomen.

Het weer zit ons echt mee, blauwe luchten en nauwelijks wind. Het is niet zo koud en de lunch wordt in de kuip gehouden en dat is al lang geleden. Tegen vier uur komen we bij Puerto King aan, hier willen we een paar dagen blijven liggen om van alles te doen. Eerst zitten we in de verkeerde baai, die was ook veel te klein en met het achteruit draaien zie ik de goede baai. Deze ligt recht onder de hoge rotswand en was van afstand nauwelijks te zien. In het baaitje blijkt er een touw van een visser de ingang te blokkeren. Dit moet dus weg en Trees stapt in de bijboot. Ik zeg nog zo….ga eerst ff kijken, maar nee, niet mee moeien nie. Aan de ene kant wil het touw niet los, aan de andere kant zit het touw vast, wil de knoop moeilijk los, blijft het touw in het kelp hangen en tot overmaat wil het buitenboordmotortje niet goed lopen en slaat steeds af. Ik geef nog wat aanwijzingen, waar ze geïrriteerd op reageert. Je wilt niet weten wat Trees allemaal uitkraamt en vervloekt. Touw in de bijboot, allemaal kelp erbij, geeft natuurlijk geen meter mee, alles nat en zout. Uiteindelijk krijg ik het beginstuk in de handen gedrukt en is zij verlost van dat geheister. Nu kan het echte werk beginnen, SantanA vastknopen aan de bomen, lijnen uitrollen, binnenhalen, vastzetten.

Orca komt er een ook bij en een half uurtje later is het meeste leed geleden. De hemel is helder en Monte Sarmiento wordt op een indrukwekkende manier in 't zonnetje gezet en samen met Ann & Udo genieten we in de kuip, van een wijntje/knabbels en de majestueuze (2235mtr) witte berg. Het is al bijzonder dat men deze berg sowieso kan zien, meestal zit ze verscholen in de wolken en blijft het een mysterie……Monte Sarmiento.

maandag 2 september 2013

Felle opklaringen

 
 
 
 
 
 
 
 

Voor ons ligt Clt Brecknock (22 augustus), wat een exotische plek moet zijn. De meeste andere zeilboten komen hier in de zomer en dan kun je de wal op klimmen, maar nu is alles ijs en sneeuw en gaat dat waarschijnlijk niet lukken. Dat is jammer, maar daarentegen hebben wij beter weer in de vorm van minder gewelddadige winden en dat is ook wat waard. We varen nog steeds met zuidelijke winden en sneeuwbuien, maar dat is altijd nog beter dan westenwind, want die is pal tegen. Vandaag blijven de sneeuwbuien meer op afstand en kunnen we voor de verandering eens rustig motor zeilend vooruit komen. Natuurlijk staat de radar bij en is het uitkijken geblazen, maar nu is alles op zicht te doen en dat scheelt toch..... bloeddruk. De omgeving om ons heen is geweldig, zo ruig, zo koud en met de felle opklaringen is het een lust om naar te kijken.

Caleta Brecknock lijkt wel een oude vulkaankrater en door de smalle opening varen we zonder meer deze aparte omgeving in. Rondom lopen de rotswanden steil omhoog. In ieder geval is dit een perfect beschutte baai. He jakkes…net nu Trees de touwen wil vast maken gaat het sneeuwen. Het wordt haar dit maal niet gemakkelijk gemaakt, sneeuw, gladde rotsen en een te hoog staande boom. Ze doet het fantastisch in deze omstandigheden en weldra liggen we tussen de touwen en kan de motor uit. Half uurtje later komt Orca en die kan er zo naast. Ditmaal houdt het anker direct en is het afmeren
ook voor hun snel gepiept. Rust……
De sneeuw is over en blauwe luchten komen tevoorschijn, echt een dag met felle opklaringen.