De beruchte Estrecho Magallanes.

 

Berucht water, historische ankerplaatsen, bijzondere schoonheid, moeilijk te bevaren, “De aanblik van een dergelijke kust” schreef Darwin, “is voldoende om een landrot een week lang van schipbreuk, gevaren en dood te laten dromen”. Het was 1830 toen de Beagle door deze straat ploeterde en het maakte nogal een heftige indruk op Darwin. Ook zij voeren in de winter door de Magallanes en het duurde een volle maand voor ze erdoor heen waren.

Als we na Canal Magdalena de Magallanes bereiken blijkt de weersvoorspelling redelijk te kloppen. Het voorspelde weerraam van bijna vijf dagen licht weer, soms mee, soms tegen, staat er werkelijk en dus is ons besluit om in de winter periode naar het noorden te varen een goede keuze geweest. Het winterweer is dan wel kouder, maar ook veel rustiger. Bijna alle jachten varen hier in de zomer en hebben dan te kampen met heel veel wind en regen. Niet zo ideaal, geef mij dan maar wat meer ijs en sneeuw.

Motor zeilend varen we door de zeestraat die de wereldberoemde Portugese ontdekkingsreiziger (Magelhaen) in 1520 ontdekte. Wat voor elke meter in dit gebied geldt, voelen we nu sterker dan ooit; er is niets veranderd! Patagonia ziet er net zo uit als honderden jaren geleden. We varen als het ware door de oertijd, door de totale wildernis, door een wereld die altijd zo geweest is. Het is hier onwaarschijnlijk mooi, maar tegelijkertijd gaat er van dit gebied een onmiskenbare dreiging uit. Wij mensen zijn hier te gast, hier is het nooit gelukt een Estancia (boerderij) te bouwen en te onderhouden. Hier heb je een flinke dosis geluk nodig om van dit toch wel bijzondere landschap te kunnen genieten, en dat doen we dan ook. Eigenlijk wil ik wel langer hier blijven kijken, maar hoeveel tijd heb je? Het weer slaat zomaar om en dan is het hier andere koek, dus varen we door.

Na Caleta Beaubassin, wat een fraaie baai is, passeren we de bergen bij Cabo Froward. Normaal laat het weer hier z’n tanden zien, maar deze keer zijn het z’n vergezichten. Nu het winter is zijn de meeste beesten ergens anders. Jammer is dat wel, maar we kunnen niet alles hebben. We moeten het doen met wat Magellanic pinguïns, Albatrossen en de overal opduikende zeeleeuwen. Ze zijn er wel, maar nu niet in die grote aantallen. Opstijgende albatrossen zijn elke keer weer een lust om naar te kijken. De grote vogels met hun enorme spanwijdte, heftig rennend over het water om los te komen is zo’n komisch gezicht, dat we elke keer weer moeten lachen. In gedachten zie ik dan de Walt Disney film van de Reddertjes, waarin een albatros als vliegtuig fungeert, voor me en komt de humor weer boven. 

Caleta Hidden is veel groter dan er in pilot staat en zo is er ook veel meer plaats. De baai ligt deels vol met ijs en voorzichtig banen we er een weg dooreen. Ook hier zijn weer de vergezichten op de besneeuwde bergen geweldig, het lijkt steeds hetzelfde, maar we kunnen er niet genoeg van krijgen. We klimmen door de besneeuwde omgeving en kijken neer op onze boten, die braaf beneden in de baai op ons liggen te wachten. Er zijn genoeg verhalen van zeilers, die op dit soort plekken te kampen hebben met zware stormen en slagregens. Voor ons is het net een droom en je went er zo aan. 

De volgende dag parkeren we de boten in Bahia Tilly, daarna vervolgen we onze koers via Parda Chica naar Caleta Uriarte. Vlak voor aankomst bij deze ankerplaats slaat het weer even om en sneeuwt het plotseling. Net nu we tussen de eilanden zitten en Uriarte moeten binnenvaren valt het zicht weg en dit verhoogt de spanning in onze lijven. De radar biedt uitkomst en vlak voor de smalle passage klaart het op en varen we een baaitje binnen van ongekende schoonheid. De boot parkeren we op zes meter water pal voor het strand met een watervalletje. Zo’n watertje is ideaal om de watervoorraad aan te vullen. Lekker dichtbij en de flessen zijn zo vol.

Uriarte is de plek van waar we de Magallanes moeten oversteken en deze dan gaan verlaten. Lange tijd hoopten we dat het weerraam tot nu zou aanhouden, want dit gebied aan het einde van de Magellanes is één van de slechtste plekken die je met een zeilboot kunt bezoeken. Het weerbericht geeft wederom lichte wind uit het oosten aan. De volgende morgen gaan we vroeg op pad. De zon komt net op en het lijkt wel of de wereld in brand staat en ……het is windstil. Lijnen los, anker op en we gaan ervoor. Zonder wind vaart niemand wel en zoals altijd staat er veel meer dan voorspeld, maar dit keer schuin van achteren. Vijf knopen zeggen de gribs, maar de wind neemt toe en blijft uiteindelijk bij de dertig knopen steken. De zee bouwt snel op naar anderhalve meter en onze SantanA heeft er zin in. Na al dat gesukkel van de laatste tijd is ze nu in haar element en zo crossen we met soms wel negen knopen naar de overkant, Canal Smith in.

Eigenlijk jammer, het is alweer voorbij. Gelukkig, alles is goed gegaan en zo laten we samen met Orca de beruchte Estrecho Magallanes achter ons.