Het eerste obstakel gerond

 

 

 

 

 

Het weergat is nog steeds zoals het moet zijn en wij gaan er dankbaar gebruik van maken. De wind moet volgens de gribs uit het noorden komen en slechts met een paar knopen. Dit zal ons langste dagtraject worden. Meer dan 40 mijl van Caleta Brecknock naar Puerto King. Zo met weinig wind en golven is de navigatie niet erg moeilijk. We nemen de binnenbocht door Paso Gonzales, tussen de eilandjes door manoeuvreren en vooral letten op de door de wind geteisterde dagmerkjes boven op de rotsen. Het wordt niet aanbevolen deze passage te nemen, wanneer er een sterke zuidwester staat, dan verandert deze Paso in een gewelddadig stuk zee. In minder gewelddadige situaties geeft deze Paso beschutting tegen de hoge golven die vanuit de Pacific hier zo binnen komen rollen. Nog niet zolang geleden waren deze meer dan 10 meter hoog, gelukkig blijven ze nu beperkt tot een meter of twee en zijn ze lang. We hebben er weinig last van en zo varen we Canal Cockburn op en is ons eerste obstakel genomen.

Het weer zit ons echt mee, blauwe luchten en nauwelijks wind. Het is niet zo koud en de lunch wordt in de kuip gehouden en dat is al lang geleden. Tegen vier uur komen we bij Puerto King aan, hier willen we een paar dagen blijven liggen om van alles te doen. Eerst zitten we in de verkeerde baai, die was ook veel te klein en met het achteruit draaien zie ik de goede baai. Deze ligt recht onder de hoge rotswand en was van afstand nauwelijks te zien. In het baaitje blijkt er een touw van een visser de ingang te blokkeren. Dit moet dus weg en Trees stapt in de bijboot. Ik zeg nog zo….ga eerst ff kijken, maar nee, niet mee moeien nie. Aan de ene kant wil het touw niet los, aan de andere kant zit het touw vast, wil de knoop moeilijk los, blijft het touw in het kelp hangen en tot overmaat wil het buitenboordmotortje niet goed lopen en slaat steeds af. Ik geef nog wat aanwijzingen, waar ze geïrriteerd op reageert. Je wilt niet weten wat Trees allemaal uitkraamt en vervloekt. Touw in de bijboot, allemaal kelp erbij, geeft natuurlijk geen meter mee, alles nat en zout. Uiteindelijk krijg ik het beginstuk in de handen gedrukt en is zij verlost van dat geheister. Nu kan het echte werk beginnen, SantanA vastknopen aan de bomen, lijnen uitrollen, binnenhalen, vastzetten.

Orca komt er een ook bij en een half uurtje later is het meeste leed geleden. De hemel is helder en Monte Sarmiento wordt op een indrukwekkende manier in 't zonnetje gezet en samen met Ann & Udo genieten we in de kuip, van een wijntje/knabbels en de majestueuze (2235mtr) witte berg. Het is al bijzonder dat men deze berg sowieso kan zien, meestal zit ze verscholen in de wolken en blijft het een mysterie……Monte Sarmiento.