Hoeveel geluk kun je hebben…….

 

 

 

 

 

 

 

Met zoveel geluk begint het niet. Na dagen lang opgesloten te hebben gezeten in ons kleine huisje, begint de onrust toe te slaan. De ankerplek ( Puerto King/Canal Cockburn) is weliswaar zeer beschut, links van ons rijst een hoge steile berg loodrecht omhoog en aan de oever, als je al van een oever kunt spreken, staan oerbomen en ziet het bos er chaotisch uit door alle omgevallen en naar beneden gestorte bomen. Mooi om naar te kijken, maar ontoegankelijk. Aan de andere kant van ons is de rotswand niet zo hoog, maar een meter of vijf/zes, maar ook hier kun je niet op. Vóór ons is de uitgang en achter ons is het wel niet zo hoog, maar het bos ziet er al even ontoegan- kelijk uit als links van ons. Kortom, wandelingen en bbqen kunnen we wel vergeten. Bovendien zouden we het laatste nu toch niet doen, want het sneeuwt zo regelmatig en aan dek hoopt het witte goedje zich alsmaar op. Dagelijks komt de schuifploeg langs om tenminste de weg naar de buren vrij te houden.

Een keer pakken we de bijboot om een rondje in de baai te maken. Het is koud en er is niet veel te zien. Op een paar eenden (non flying) na is er niks. Ook het dierenleven heeft blijkbaar betere oorden opgezocht. We geven ze geen ongelijk. Toch kriebelt het, we worden onrustig. Jammer genoeg werkt de SSB zender niet goed. Door de hoge berg links van ons en de vele sneeuwbuien is het signaal uitermate slecht en hebben we geen weersvoorspellingen voor de komende dagen. Uitluisteren op de VHF naar de berichten van de Chilenen is het enige wat resteert en dat is alleen voor de dag zelf. Ze zeggen dat de sneeuw blijft en dat de wind verder afneemt. Samen besluiten we er dan toch maar voor te gaan. Het is maar zes mijl naar Seno Chico, waar de volgende beschutte baai is.

De touwen zijn nog maar voor de helft los, Orca vaart al en de sneeuw komt weer met bakken naar beneden. Zicht……nihil, waar beginnen we aan? De radar staat al aan en Orca is te zien. Oke… de rest van de touwen kunnen ook los en vervolgens haal ik het anker binnen. We schuiven een warrelende wereld binnen. Hoe weinig je in sneeuw kunt zien en hoe moeilijk het is je ogen sowieso open te houden. Gelukkig biedt de radar uitkomst. Voorzichtig varen we met behulp van de track van binnenkomst de baai uit. De bui schuift over en het zicht komt enigszins terug. Het gaat goed en samen met Orca schuiven we Seno Chico in, gewoon een fjord. Ondanks dat het zicht belabberd is gaan we toch op zoek naar de gletsjer. Daarvoor zijn we uiteindelijk hier.

Fiordo Alacaluf, een zijarm van Chico, presenteert zich na enkele mijlen. Het water voor de ingang ligt bezaaid met ijs en kleine ijsbergen. Hier moeten we in. Net als bij de vorige gletsjers zigzaggen we voorzichtig tussen het ijs door. Eigenlijk ligt er lang niet zoveel ijs als in de zomer. Waarschijnlijk zijn gletsjers in de winter minder actief. Voor ons goed, voor het eerst kunnen we met de boot tot aan de voet van de gletsjer komen. Hoeveel geluk kun je hebben. Net nu we hier zijn, opent zich het wolkendek en gaat het zonnetje voor ons schijnen. De gletsjer laat zich zien in al haar glorie en wat is die massief en groots. Heel indrukwekkend, wat een kracht straalt ze uit. Echt steil omhoog aanschouwen we het ruige, grillige schouwspel van blauw ijs. Grote blokken, wild uitziende ijspunten en talloze scheuren rijzen tientallen meters recht boven ons uit. Het pilotboek geeft aan dat je een veilige afstand moet bewaren, nou daar zorgt Trees wel voor, het is wel benauwend hoe grote blokken ijs aan een schijnbaar klein onzichtbaar "draadje" hangen. We maken heel wat foto's, draaien nog een rondje om beter voor de foto te liggen die Ann van ons gaat maken en ineens volgt er een hulpkreet over de VHF.

Orca is plotseling onbestuurbaar geworden. De schroef ligt eraf of de as ligt los. Zo pal onder de gletsjer is dat niet goed. Zo snel als we kunnen gooien we de fenders uit, pakken de touwen en nemen Orca aan bakboord langszij. Er ligt nog een paar vierkante meter ijs tussen ons in en als dit er tussenuit is, trekken we de touwen strak en is alles eerst onder controle. Langzaam banen we ons een weg terug door het ijs naar de uitgang. Ondertussen is het licht gaan sneeuwen, is de zon verdwenen en neemt het zicht af. Dit zijn geen plekken om in een zware sneeuwbui te geraken en zo zit onze tijd er op. Udo heeft vastgesteld dat de as is losgelopen en heeft deze snel weer vast gezet. Proberen en …..het werkt. Op eigen kracht kunnen ze verder, lijnen los en zigzaggend gaan we samen door het ijs tot in het fjord. De ankerplek voor de nacht is niet ver en na een half uurtje komt Caleta Lago in zicht. Weer rommelen met ankers en touwen en is het nagenieten geblazen. Wat hadden we een geluk, zon op het juiste moment en geen groot gevaar voor de Orca.