Rustig aan………

De vorige periode sprongen we in het water om achter de reuzen manta’s aan te zwemmen, doken we elke baai in om te ervaren hoe het leven daar was en exploren we elk eiland hier in de Markiezen. De één nog mooier dan de andere. Deelden we feesten met de plaatselijke bewoners en hielden zelf ook bbq ’s op het strand en lieten ons steken door de beroemde Nono’s, beestjes die je niet ziet, maar verschrikkelijke bulten achterlaten. Ja.. dat was een enerverende periode, maar het kostte nog al wat energie.

Het werd tijd een stapje terug te doen en de duizenden indrukken te laten bezinken en een plaatsje te geven. Ook ten gevolge van het uitputtende weer en de lange wandelingen naar watervallen gaven onze lichamen duidelijk aan eens wat rustiger aan te doen.

Het komt wel goed uit, we zijn op Nuku Hiva , Taiohae en dat is de rustigste baai van de gehele regio. Het slingert zo af en toe wel wat, maar lang niet zo erg als in al die andere baaien van de Markiezen.

Ondertussen staan de nekspieren van Trees stijf en is haar schouderpartij niet veel beter. De hulp van de fysiotherapeute wordt ingeroepen maar het wordt er niet beter op. Nu is er hier, op Nuku Hiva, een out back ziekenhuisje en ze raadpleegt beide doctoren. Beiden geven aan dat het een vorm van artrose moet zijn, maar foto’s maken en ook nog beoordelen , dat is eigenlijk werk voor een specialist. Voorlopig neemt ze hiervoor medicijnen en kijken we het even aan. In Hawaii kijken we dan wel verder.

Rustig aandoen is makkelijker gezegd dan gedaan. Er moet van alles aan de boot gebeuren. Zoals altijd is boodschappen doen een hele opgave en we hebben niet eens veel nodig. De in Chili ingekochte voorraad is nog lang niet op. Toch slepen we er heel wat af. En het socializen met de andere zeilers, onderschat dat niet. Dagelijks de wal op met de computer voor mail, weer en skypen. De dagelijkse huisbesognes en de onuitputtelijke aandacht die het onderwater schip vraagt. Het is een rustige baai, maar wel eentje waar het onderwaterschip reusachtig snel aangroeit. Het ergste in de hele Markiezen. Zo zullen we het meer rustig aan moeten doen tussen de oren, want verder komen we niet.

Begin december, het wordt tijd om te vertrekken naar Hawaii. De laatste boodschappen, uitklaren bij de politie, iedereen dag zeggen en vroeg in de morgen gaan we. De Orca is al twee dagen vooruit, maar die zullen we onderweg wel inhalen… denken we.

Het wordt anders.

In de baai zetten we al het grootzeil, het slingert er niet zo. Op open zee is de wind verre van stabiel. Varend langs de kust komt de wind dan van bakboord en ff later van stuurboord in en dat gaat zo maar door. We laten het zeil midscheeps staan, waardoor het voortdurend gijpt. Een half uurtje later is het uit met de pret. Het zeil zegt prrrrrrrrrt en is in twee stukken. Shit, snel in de wind draaien en laten zakken die handel. Er is een naad volledig los getrokken.

We gaan terug, gelukkig waren we nog maar vijf mijl weg en zo ligt het anker een uurtje later weer op de bodem. Er zit niks anders op dan de boel eraf te halen en weer aan elkaar te naaien.

Dat de naden er zo maar uitspringen is een tegenvaller. Zijn de andere dan ook slecht? Het zeil is veel te groot om aan dek met een machine te naaien en zo komen we bij de plaatselijke yachtservice terecht. Hij heeft een kleine vlakke vloer en een zwaardere machine. Dagelijks werken we twee uur lang aan het zeil. Op zolder is het nog heter en we zweten als otters. Al met al is het een heel geworstel om dat grote zware zeil door de naaimachine te wringen en verder dan het tweede rif komen we niet. Nou ja, dat gebruiken we ook het meeste. Vreemd …… zoveel hebben we het zeil nog niet gebruikt. Het duurt al met al twee weken en zo besluiten we dan maar met de kerst hier te blijven. Kunnen we nog een poosje rustig aan doen.

Trees zit niet lekker in haar vel en de pijn in haar nek blijft. De buurvrouw van de “Saba” biedt uitkomst. Zij kampt met de zelfde klachten en is bekend in Papeete, kent de doctoren en heeft er bovendien veel vrienden. Deze kans laten we niet lopen en zo boeken we voor Trees een vlucht terug naar Papeete en ondertussen heeft de buurvrouw, Brigitte, afspraken met de doctoren geregeld, wordt ze van en naar het vliegveld gebracht en kan ze bij Stefan, een vriend, blijven slapen. Kortom alles is geregeld en dat op een afstand van zo’n 1800 km. De reumatoloog zegt dat het een beginnende vorm van artrose is, geen last van botontkalking en de Chinese arts voelt dat ze iets te zuur is. Het valt nog allemaal mee, toch is ze blij dat ze nu weet wat het is en kan ze verder.

Ik ben aan boord gebleven, kan bij de diverse buurvrouwen blijven eten en iedereen vraagt hoe het gaat met Trees. Ja ..iedereen is bezorgd of belangstellend, het geeft een goed gevoel. Vervelen doe ik me ook niet, elke morgen naar Kevin om aan het grootzeil te naaien, internetten, skypen met Trees en het weer binnen halen voor Orca. Aan boord liggen genoeg klussen en als ik helemaal niet weet wat te doen, is er altijd nog die eindeloze klus onder water. Aan dat laatste had ik niet veel zin en in plaats daarvan ben ik lekker film gaan kijken, lekker!

Om de boot is het ook niet zo rustig, er wordt gejaagd. Meters lange haaien zwemmen aan de oppervlakte en komen met geweld tot actie als er wat te eten is. Soms springen er grote groepen visjes uit het water gevolgd door een enorme tonijn. Fascinerend! Het water is verre van helder, toch zie je geregeld een grote reuzen manta voorbij schuiven. Zij doen het allemaal niet rustig aan, er moet gegeten worden.

Wat ook zo typerend voor heel Frans-Polynesië is, is dat de hanen constant en echt overal kraaien en dat de trommels dagelijks te horen zijn. Het zijn de momenten dat de mannen oefenen. Het zijn geluiden geworden die hier thuis horen.

Een week later is alles weer normaal, Trees is weer thuis en wordt het tijd om nu echt rustig aan te doen want dat is het beste medicijn voor onze klachten.

Het grootzeil repareren bleek veel meer werk dan gedacht en nu ligt de fok bij de zeilmaker en dat is ook nog een heel gedoe. Ondertussen de tandarts bezocht en heeft Trees een tattoo op d’r enkel. Het gaat maar door. Zo ook het zeeleven wat weelderig onder de boot groeit.

Nee….dat rustig aan doen is maar een moeilijk begrip.