Voortgejaagd…..

Hoogste tijd om Santiago de Cuba te verlaten. Voor een aantal dagen is de wind ons gunstig gezind. Tenminste dat wordt beloofd. Normaal staat hier de Noord Oost passaat te blazen en nu … geen wind of variabel. We zien wel, in ieder geval moeten we weg. Ook worden de boten hier steeds smeriger. Er valt van alles uit de lucht en je wilt niet weten wat dat is. Soms zwart en soms geel en het geeft gele stippen op alles en is nauwelijks te verwijderen.

De laatste controle of we geen Cubanen illegaal meenemen en dan zijn we vrij om te gaan. Nu moeten we echt weg, anders moeten we opnieuw inklaren etc. etc.

Zoals gewoonlijk motoren we de baai uit en slaan na het fort links af om nog een dagje langs de Cubaanse kust te varen. Veel radio verkeer is hier in Cuba niet, totdat Guantanamo Bay in bereik komt. Een Amerikaanse basis en beroemd geworden vanwege de zware criminelen die hier gehuisvest worden. Hoe bedenken ze het. Wij worden duidelijk gesommeerd om op drie mijl afstand te blijven op straffe van allerlei dreigementen. Stel je voor dat zo’n zware crimineel naar ons toe zwemt. Typisch Amerikaans om dit gebiedje uit te roepen tot het meest gevaarlijke van de wereld. We zijn de dreigementen ondertussen wel gewend. Ook is er druk verkeer op de radio, zijn er plotseling laag over vliegende straaljagers en nog meer van dat soort drukdoenerrij. We zijn weer blij als we buiten bereik van al dat gedoe komen en alleen nog radio contact hebben met Orca die pal achter ons vaart.

Voordat we de Bahama’s achter ons laten en de oceaan opvaren, willen we nog wel gezamenlijk ergens zwemmen. Onze enige zorg is alleen dat je niet te dicht bij de Bahama kust moet komen. Er is overal controle en we hebben geen zin om voor 300 dollar in te moeten klaren. Het maakt niet uit of dat voor drie minuten of voor drie dagen is, het kost gewoonweg zoveel.

Het weer is ons nog steeds gunstig gezind met nauwelijks wind en we hebben ons oog laten vallen op een rif ver weg van alles. Een rif dat nauwelijks boven water uit komt, net voorzien van twee zand heuvels en nauwelijks te zien en minstens 70 kilometer van het dichtstbijzijnde eiland. Binnen het rif zal er wel minder deining staan en dat is wat wij zoeken. Kunnen we ff rustig ankeren en zwemmen.

Heel ver in de verte zien we dat er schepen liggen. Het lijkt wel een Supplyer. Wat moet die hier nou! Worden we nu nog gecontroleerd? Nou ja ….we komen vanzelf dichterbij.

Pas als we op twee mijl van ons rif, wat Hogsty Reef heet, genaderd zijn dringt het tot ons door dat deze Supplyer niet meer verder vaart. Ze ligt gestrand op het rif en met de verrekijker zien we nu ook dat het andere koopvaardijschip ook is gestrand. Zo midden in de oceaan is dit rif niet zo goed zichtbaar en als het lange tijd ook niet zo goed op de kaart heeft gestaan is dat duidelijk een probleem voor de scheepvaart geweest.

Heel voorzichtig varen we over de rand van het rif, de bodem is goed zichtbaar. We hebben nog bijna twee meter onder de kiel en volgens de kaart moet er genoeg water staan, maar hoe betrouwbaar is die kaart??. .. ..We willen niet zo eindigen als die andere twee. Trees staat voorop en metertje voor metertje schuiven we over het rif. De swell neemt af en een mijltje verderop gooien we het anker uit in wat van boven lijkt op zand.

Yes we did it!

Te water, want daar kwamen we voor, en zwemmen naar Orca toe. Onder ons maakt een Leopard Ray zich snel uit de vinnen. Het water is kraakhelder en lekker warm. Dat zal in Bermuda en verderop in de Azoren wel anders worden. Nu nog ff genieten. Aan boord bij Ann en Udo doen we een biertje en dan weer terug. We moeten verder. Het weer blijft niet zo rustig. Morgen staat er voor deze plek 30 knopen voorspeld en daar hebben we geen zin in. Op dezelfde manier varen we het rif uit en laten die lugubere schepen maar snel achter ons.

Het traject naar Bermuda was niet zo gemakkelijk als de boeken doen voorkomen. Te veel wind uit het noorden, lastige golven, veel tegenstroom en natuurlijk ook dagen met geen wind. We hebben er niet veel herinneringen aan overgehouden. Wel dat er op een gegeven moment allerlei alarmen afgingen, vreemde schuurgeluiden en dat SantanA spontaan de andere kant op ging zeilen, wat je niet direct in de gaten hebt. De stuurautomaat stond normaal op koers, alleen ze wou niet sturen, of wel, off course alarm brulde. Dat gebeurt wel vaker en dat wordt dan gereset. Er gebeurt niks.

Dan zie ik dat het stuurwiel losjes heen en weer draait. Geen weerstand meer………het roer reageert niet……we zijn stuurloos.

Stuurloos….dat is niet handig. Gelukkig is er geen gevaar voor het gijpen. Toch het grootzeil maar helemaal binnen gehaald. Eerst maar kijken wat er aan de hand is. Ik zie al snel dat de gelaste verbindingspin tussen de tandwiel kast en de stuurstang gebroken is. De pin is heel, maar de las is gebroken.

Eerst de zaak met een touwtje aan elkaar verbonden. Het zal wel snel doorslijten, maar we kunnen weer wat sturen en gaan weer op koers liggen. Ondertussen maak ik een noodreparatie aan het asje door een gaatje te boren en draad erin te tappen. Nu kan het asje op de kop gemonteerd worden. Het lijkt simpel, maar ben er toch enkele uren mee bezig voor dat alles er weer aan zit. Het rommelt wel wat, maar dat laten we in Bermuda wel weer lassen.

Nou dat was wel weer spannend genoeg.

Dan komt Bermuda in zicht. Hè hè, deze etappe zit er weer op. Zonder problemen varen we de prima beschutte baai van St Georges binnen.

In tegenstelling tot Cuba is het in Bermuda netjes en ordelijk. Het water is prachtig blauw, de mensen vriendelijk en georganiseerd, maar wat is het hier duur. Zeg maar gerust dat het zo tien! maal duurder dan Nederland is. Voor ons betekent dat minimaal inkopen. Wel vinden we een metaal werkplaats en…niet te ver weg . Het complete stuursysteem gaat uit elkaar en de 35 kilo wegende tandwielkast gaat de wal op. Onze lasser, die al over de 71 jaar is, repareert de boel in no time. We kunnen er bijna op wachten. Een prachtige service en nog niet echt duur ook. Als alles weer gemonteerd is, kan er weer gestuurd worden en er rammelt niks meer.

Dit was ook de dag dat ik, Jan, jarig was. Naast de ballonnen en andere versieringen had ik al heeeel vroeg bezoek. Ik lag nog in bed en het was nog maar net licht. Kun je nagaan en daar kwamen Udo en Ann al aan boord klimmen. Taart met slagroom, champagne, cadeautjes, zoenen en het Zweedse verjaardag lied. Je zult het weten ook en dat s’ochtends om half zeven.

De wind is naar de goede hoek gedraaid en na het bezoek aan de Tall ship races wordt het een dag later tijd om verder te trekken. De zeilen moeten gehesen worden en we gaan met z’n allen op weg naar de Azoren.