Kaap Hoorn vaarders

Het is donderdag 14 maart 2013 en om 07.00 uur gaan we ankerop vanuit Caleta Martial. Het is ongeveer 12 mijl naar Cabo de Hornos en het weer ziet er veelbelovend uit. We genieten van een mooie zonsopgang, het zonnetje piept tussen de laatste donkere luchten van de nacht door. Op motor varen we Zuid, want de wind is nog niet wakker.

We hebben het geluk dat het fantastisch weer is, een stralende blauwe lucht en een licht windje om te kunnen zeilen. Onvoorstelbaar mooi. De luchtdruk was ongekend hoog met 1028 mb en echt...geen vuiltje aan de lucht. We zeilen samen met onze Zwitserse vrienden om de Hoorn en wel van Oost naar West en daarmee gaat er een bijzondere wens in vervulling. De eeuwige roem! We behoren nu tot de club van bijzondere zeevaarders als van Schouten en Abel Tasman.

Dat is nog niet alles. Het moeilijkste komt nog. We zijn nog aan land geweest ook. Ondanks de hoge swell, want die staat hier altijd, hebben we het gered aan land te komen. Er is een plek waar enigszins beschutting is, Calleta Leon. Op papier lijkt het nog wat maar in werkelijkheid….. ankeren.…daar… je zou al gauw bij de club van gestrande schepen horen.

Er is een heel klein hoekje waar de Armada een baan door het kelp heeft gesneden. Daar is ook een soort rotsstrandje en een trap tegen de kliffen gebouwd. Die trap loopt dan direct steil omhoog naar de vuurtoren en de Kaap Hoorn monumenten.

Trees en Casper houden de boten in bedwang, want ankeren is onmogelijk, en Dominique en ik wagen het om aan land te gaan. In volle zee zet ik de rubberboot overboord. SantanA gaat behoorlijk tekeer en timing is essentieel. Gewapend met fototoestel, cadeautjes en paspoorten, verpakt in een waterdichte tas, spring ik in de bijboot en ga op weg naar de Klepper om Dominique op te halen. Alles gaat goed en samen varen we naar het strandje.

Op zee, met zeker golven van twee meter, die vlakbij stuk slaan op de rotsen in zo´n klein rubberbootje, voelt heel bedreigend. Met het motortje banen we ons een weg tussen het kelp door en om ons heen spat het water omhoog. We zijn nu voor het rotsstrandje, brekers,… allemaal brekers............We overleggen snel wat de beste plek is en gaan ervoor. Timing is moeilijk, je kunt de golven niet zien aankomen. Je zit erop en met zo´n golf spoelen we aan land. Tenminste ...bijna.

Nog voor Dominique er uit kan stappen en ik de motor omhoog kan trekken worden we met geweld terug gezogen in zee. Zij valt uit de boot en ligt languit op het strand, in een houding alsof ze Allah aanbidt, half in het water en houdt het touw uit alle macht vast. Het water is even snel weer weg als dat het ons aan land spoelde en hierdoor worden we achterwaarts getrokken, komt de schroef op de stenen en breekt in stukken. Tegelijk worden we opnieuw op de kant gesmeten en ik kan ook uitstappen. Er staat nog een meter water, maar dat geeft niet, we zijn aan land. Het zijn seconden, maar het lijkt veel langer. De boot wordt omhoog getrokken en met twee touwen vastgezet. We zijn er !!!

Terug wordt nog lastig, dan moeten we roeien. Motortje doet het niet meer. Ik giet mijn laarzen leeg en we gaan eerst omhoog. We zijn op De Kaap der Kapen!

De man van de Armada wacht ons op en geeft ons een rondleiding langs de monumenten. We krijgen stempels in onze paspoorten en de eeuwige roem. We bezoeken het houten kapelletje, beklimmen de vuurtoren uit 1902 en Dominique hangt daar haar “monument” op. Het monument met de Albatros maakt toch wel de meeste indruk. Een roofvogel hangt meters boven ons hoofd, alsof hij ons welkom heet. Vanaf dit monument kijk je over beide oceanen. We zien zowel de Atlantic als de Pacific, alleen water, maar wat een gevoel, we worden er stil van. Het is onze wens, onze mijlpaal, het is 14 maart 2013, een moment om nooit meer te vergeten.

De terugweg verloopt niet zo dramatisch, maar wel veel zwaarder. Nu kunnen we vanaf het strand de golven zien aankomen en timen wanneer er een moment van rust is. We wachten nogmaals drie grote golven af en rennen met boot de zee in. Ik spring er als eerste in en begin als een gek te roeien. Dominique is er ook in en samen roeien we van de branding weg, de oceaan op. Het is zwaar roeien, tegen de golven en de wind in. Steeds zitten de peddels vast in het kelp. Ik weet niet meer hoelang we geroeid hebben, maar Casper komt ons gelukkig met de Klepper halen. Hij vaart nu heel dicht onder de kust en vist ons op. Eerst houden we ons vast aan de Klepper, zodat we afstand krijgen van die grote rotsen. Hij sleept ons mee. Ondertussen is Trees met de SantanA achter ons gekomen en kan mij opvissen, doet een beetje denken aan een Man over Boord actie. Ik word aan lijzijde opgevist. Snel alles weer aan dek en hiermee eindigt het avontuur `landen op Kaap Hoorn`.

De koers wordt gezet, zeilen gehesen en klaarmaken voor de foto´s. We zeilen in westelijke richting met een staalblauwe lucht, werkelijk geen wolkje te bekennen en nu maar eerst eens wat droge kleren aantrekken. Lang zit ik nog na te bibberen, maar niet van de kou, maar van opwinding. Dat was wat zeg!

De Hoorn aan stuurboord, eigenlijk is het zomaar een rots. De rots der verschrikking, de kaap der kapen of gewoon “de Hoorn ”. De kaap die bij elke zeiler respect afdwingt. Alle fototoestellen zijn in aanslag en nog nooit heb ik van zo’n kale rots zoveel foto’s gemaakt. Langzaam schuift Kaap Hoorn voorbij. Het monument met de albatros is mijlenver te zien. Het staat voor alle zeelieden die in de afgelopen eeuwen hun strijd tegen de elementen verloren en hier aan het eind van de wereld hun rustpunt vonden.

Wij hebben een mijlpaal bereikt. We hebben Kaap Hoorn, de beruchte en gevreesde Kaap Hoorn, gerond. Niet zomaar, maar van oost naar west. Dit is tegen de heersende winden en stromen in.

 “We did it”

Als we terug zijn in Puerto Williams zullen we onze gehavende Nederlandse vlag achterlaten op de Micalvi. Dit is een traditie voor alle Kaap Hoorn vaarders.

foto- 1 vroeg op weg, foto- 2 veel swell bij de landingsplaats, foto- 3 de landingsplaats, foto- 4 onze landingsplaats, foto- 5 monument met bewakers, foto- 6 yes!, foto- 7 samen met Dominique, foto- 8 het Albatros monument, foto- 9 de Hoorn aan stuurboord, foto-10 Santana langs kaap Hoorn, foto-11 we did it!, foto- 12 we zeilen ook nog ff van west naar oost, foto-13 wat een omgeving, foto- 14 onze vlag met ervaring, foto-15 de route, foto-16 champagne.