Onze aankomst in de haven is hartelijk. De baas, Alejandro een ex marine-officier pakt onze lijnen aan. Tegelijk geeft hij een korte uitleg van de Micalvi. Dit was een oud transportschip tussen de zuidelijke Chileense dorpen. In 1976 was het schip rijp voor de sloop en door een tip van een Franse zeezeiler heeft de Armada het schip laten zinken in wat nu de jachthaven is. Nu wordt de Micalvi gebruikt als aanlegsteiger en als de zuidelijkste kroeg. Die kroeg is onder de zeezeiler wereldbekend, gezellig en lekker warm. Wij beleven daar een aantal gezellige avonden en kleppen met alle soorten zeezeilers.
De haven wordt ook aangedaan door de vele charterschepen die richting Antarctica en Horno gaan. Op elk schip zijn wel 8 passagiers en omdat de haven klein is liggen we wel met 5 schepen naast elkaar en zo is het een drukte van jewelste. Dit houdt in, dat als je zoals wij aan de binnenkant liggen, hele horden mensen over je dek klauteren. Deze zijn meestal al wat ouder en vol in de kleren en regenpakken en zo verloopt dat klimmen niet zo soepel. De gehele dag wordt er dan ook over je dek gerommeld en maakt het onrustig.
Puerto Williams is eigenlijk een legerdorp; van hieruit wordt het land verdedigd; de originele bewoners, de Yamana’s, zijn naar de achtergrond verdreven. Zij wonen nu in kleine houten huisjes aan de rand van het dorp. Het gehele dorp staat in het teken en beheer van het leger. Zij bepalen wat er wel en niet mag en zo mogen wij onze inkopen alleen bij de kleine houten winkeltjes van de inheemse bevolking doen. Toch lopen we een wat grotere super van het leger binnen. We mogen alleen kijken en met de handjes op de rug. Zo te zien ligt er hier niet veel meer te koop en verlaten we lachend het pand.
Het weer blijft voorbeeldig, zelfs rondom kaap Hoorn is het relatief rustig. Het blijft er voorlopig ook nog rustig en dat brengt ons op andere gedachten. Het is nu een goede gelegenheid om de kaap der kapen te ronden, een uitgesproken kans. We overleggen met onze vrienden Casper en Dominiek en binnen een half uur is ons plan gewijzigd. Kaap Hoorn…. We komen eraan!
Voor vertrek eerst een zarpa halen, een vergunning en dan mogen we gaan. De Armada geeft precies aan waar we mogen varen en wij moeten aangeven wanneer we aankomen en vertrekken. Ja in het oorlogsgebied gaat alles volgens voorschrift en is er voor eigen initiatief geen ruimte. Zo vragen we onderweg een ankerplek bij Tres Mares aan. Zonder dringende reden afgewezen.
Bij elk eiland worden we opgeroepen voor steeds weer dezelfde vragen. Het liefst zouden ze een bewaker bij je aan boord plaatsen. Alles in naam van de veiligheid? Dan te bedenken dat het alleen maar onbewoonde rotseilanden zijn.
De beesten….die zijn vrij om te gaan. Net als bij de Berlijnse muur vliegen de vogels van oost naar west.
Op weg naar Horno is de eerste plek waar we op beter weer moeten wachten Calleta Banner. We krijgen een krachtige oostenwind. Oostenwind komt zelden voor zegt men. Ondertussen hebben wij de afgelopen weken meer oostenwind gehad dan andere wind. In ieder geval zijn alle toegestane ankerplekken naar Kaap Hoorn onbeschermd voor oostenwind en zijn zelfs gevaarlijk. Alleen Calleta Banner biedt uitkomst. De baai, geheel omgeven door eilanden met bossen is mooi. Gezamenlijk stoken we een groot vuur op het strand en bbq op de kooltjes. Het is gezellig en genieten we weer van de avond.
De eilandjes zijn begroeid met bossen. Aan de buitenkant worstelen de bomen met overleven in de sterke gewelddadige westenwinden, maar naar binnen staan er toch grote bomen. Het zijn allemaal oer- bossen, alles groeit door elkaar, overal liggen omgevallen bomen, weer overwoekerd door mossen en andere struiken. Je loopt hier niet zomaar doorheen, het is een doorlopende klimpartij. Dit soort bossen kennen we in Europa niet zo. Zelfs in het bos is het ruig.
Het is nog pikkedonker wanneer Trees de lijnen aan land losmaakt, ik haal het anker binnen en in de eerste schemering varen we heel voorzichtig tussen rotsen en grote kelpvelden door de baai uit. Het is nog steeds oostenwind en hiermee kunnen we mooi naar de volgende bestemming varen. Dat wordt Calleta Middle, dat nog iets van bescherming biedt tegen de oostelijke deining. Het waait harder dan gedacht en hierdoor zijn we er veel vroeger. Onderweg varen we tussen de eilanden van Terhalten door in de hoop iets van de Macaroni pinguïns te zien. Tenminste dat zij men. Het waait te hard, en er loopt een hoge deining en zo durven we niet te dicht bij de rotsen te komen. Ik maak wel foto’s maar het is niet te zien wat voor soort vogels het zijn. Jammer.
Calleta Middle biedt gelukkig meer uitkomst dan gehoopt en kunnen we enigszins in de luwte van de rotsen ankeren. De deining blijft echter wel een kleine twee meter en als de wind draait gaan we redelijk tekeer. Je moet er wel wat voor over hebben.
Weer vroeg op. Op weg naar Calleta Martial. De wind is ondertussen naar het zuidoosten gedraaid. Deze ankerplek is voor zuid wind goed beschermd, dat scheelt weer. We wachten een dag omdat morgen donderdag 14 maart er minder wind zou staan en zo de kans vergroot om aan land te gaan.
Landen op Kaap Hoorn………………
foto-1 Micalvi jacht club, foto-2 gemiddeld straatbeeld in Puerto Willams, foto-3 het is nog steeds zomer, foto-4 op weg naar Horno, foto-5 alles is hier kaal, foto-6 niet zo warm meer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten