Het welkom van Brazo Suroeste,

  

  

Wat we aan mooi weer hebben gehad in Brazo Noroeste, hebben we aan slecht weer in Suroeste, meer een koud welkom; in het Spaans hebben ze het dan over: chubascos, precipitationes, aquanieve, granizo, nieve. Alle vormen van water uit de lucht zijn de laatste paar weken ons deel geweest. Voor watertank vullen is het dan wel weer ideaal, maar voor bezigheden buiten de deur zeker niet.

Estero Coloane, (55.06Z/69.49W) wordt ons eerste caleta. Voordat we hierin varen hebben we nog even een mooi uitzicht op de Pacific. Ja , we varen hier aan de zuidwestelijke rand van Zuid-Amerika en de grote oceaan is slechts enkele kilometers verwijderd. Het landschap in Coloane is ook hier weer ruig, met een dikke ijskap op de bergen, waar 4 gletsjers uitstromen. De zon schijnt en met de vele watervallen is het een uitzonderlijke baai. De boot parkeren we achter een klein eilandje, geheel in de luwte en met een uitzicht waar de meesten alleen maar van kunnen dromen.

De eerste twee dagen zijn nog droog. Wij beklimmen de hoofdgletsjer, doorkruisen de bossen eromheen, bezoeken de vele beverdammen en ‘s avonds halen we het centolla net binnen om de onfortuinlijke beestjes van hun poten te ontdoen en ze daarna smakelijk op te peuzelen.

En dan begint het te regenen en de eerste dagen houdt het niet op en wij blijven binnen. Weer een paar molledagen. Zo gauw het op een ochtend begint met een beetje blauwe lucht, benutten we die om de berg achter ons te beklimmen. Het land is nog natter dan nat en laarzen is geen overbodige luxe. Ook deze klimpartij is mooi. Halverwege wordt water meer sneeuw en boven gekomen kijken we naar alle kanten en……de zon schijnt nog steeds. De Pacific in de verte, onder ons de Brazo Suroeste en aan de ander kant ons kommetje. De bergen zijn nu voorzien van witte toppen die schitteren in de zon. Ook de gletsjers sprankelen en weer is het genieten. 

Toch beslist het weer anders en de weergoden verstoppen de zon weer voor een tijdje en de mooie Spaanse uitdrukkingen voor alle vormen van nattigheid staan weer in de weervoorspellingen. Dagen lang gaat dat maar door en dan komt er eindelijk een moment dat het niet meer continu regent. Het signaal voor ons om een fjord verder te varen. 

Dat is dan Estero Fougue / Caleta Bosque, de “laars” (55.04Z/69.34W). Ook hier vinden we een veilige ankerplek. Diezelfde dag kunnen we nog net een wandeling in de bergen maken. Dan ….regen.

Een paar dagen later doen we een uitval met de bijboot naar een kolonie zeeleeuwen. Het weer slaat weer toe en wij breken de uitvlucht af. Een dag later nemen we SantanA mee voor een excursie naar de verderop gelegen gletsjer. Slechts 5 mijl verderop de laars in. We zien de gletsjer nog net, maar de hoeveelheid sneeuw neemt zo toe en ook de wind, dat we de reis afbreken en omdraaien. We gaan terug naar onze veilige ankerplek. Het zicht is slecht en de radar heeft er moeite mee. Snel kijken en dan omlaag duiken achter de ramen. Wind en sneeuw doen zeer aan de ogen. Later is het meeste leed geleden en zijn we weer vastgeknoopt op de veilige ankerplek.

Na weer twee dagen gaan we ervoor. Er is een weerraam om verder te trekken. Zo zeilen we met fraaie vergezichten door de Brazo en komen weer op bekend terrein. We zijn terug in Caleta Olla en begroeten onze vrienden van de Orca.

Hier ontvangen we in twee dagen tijd meer dan een halve meter sneeuw van de weergoden. Schep dat maar even van je boot af. Dit doen we met motblik en dienblad van plastic, want de echte uitrusting voor sneeuwruimen is nog niet voorhanden. Is het al winter geworden, het is toch herfst? Toch is het een dag later stralend weer en kunnen zelfs de jassen even uit! Niet zo lang hoor, want als de bewolking weg is en de sterren zichtbaar zijn, koelt het af en hebben we vorst. Wel.. beter dan al die nattigheid, dat is na twee weken echt wel genoeg. 

Het is zeventien mei, ons rondje Ventisqueros zit erop. We hadden geluk met het weer, op de cruciale momenten scheen de zon en liet de wind het afweten en konden wij genieten. Wat is de natuur hier puur!