Winter in Ushuaia

 

Net uit bed, het is al lang tien uur geweest en buiten is het donker, vies en koud. Bij ons heten zulke dagen “Molledagen”, je hoofd niet buiten de deur steken. Natte sneeuw, regen en het waait behoorlijk. Voor de kust staat windkracht veel. Het is winter, de sneeuw vliegt ondertussen horizontaal over de steiger, je zou denken dat het nacht is, brrr. Wel…. tussen de buien door is er altijd wel een gaatje voor de zon. Het landschap fleurt direct op en plotseling ziet de wereld er heel anders uit. Het sneeuwtapijt is maagdelijk wit en wij willen direct naar buiten. Zo wisselt het weer hier met de dag en wachten wij de slechte dagen lekker binnen warm af.

Toch overheersen hier de rustige dagen. Zo hoort het hier in de winter ook te zijn. Soms hebben we zon, niet zo lang, want de zon staat in het noorden (laag) en z’n “bolletje” komt s’middags dan een uur of twee boven de bergtoppen uit. De besneeuwde toppen kleuren dan oranje; dit verspreidt een hele gloed over de omgeving.

Men heeft vroeger de plaats voor een grote nederzetting goed gekozen. Zowel Ushuaia als Puerto Williams liggen strategisch goed. Als het in Patagonië beestenweer is, is het juist hier in het Beagle kanaal relatief rustig. De laatste twee maanden draaien de meeste weersystemen om ons heen, dus op de Atlantic of de Pacific, maar niet in deze hoek. Grappig is dat en voor ons heel welkom.

Toch hebben die Argentijnen het niet helemaal op een rijtje, beetje gehersenspoeld? Elke dag fietsen we langs het monument voor de gevallen soldaten van de Falkland oorlog. Niets mis mee en voor de bevolking was het een drama, er is nogal wat verloren gegaan en ze hebben er niets mee gewonnen. Gek genoeg zien ze dat hier anders. Zoals overal in het land staan er borden dat de Malvina’s ( Falklands ) bij Argentinië horen. Dat zou zo kunnen, maar het is niet waar, het is Engels grondgebied. Hier is dat anders, hier staan borden dat Ushuaia de hoofdstad van de Malvina’s is en dat Puerto Argentina of wel Port Stanly 771 km ver weg ligt. Wij begrijpen de reden hiervan niet en bij de bewoners ligt het onderwerp soms moeilijk; velen geloven echt dat de eilanden van Argentinië zijn. Gelukkig worden alle soldaten hier in elk geval geëerd en niet met de nek aangekeken, dus daar hebben ze geen trauma’s van. In Nederland is dat wel anders.

De helden van de Malvina’s, zij weten wel dat ze verloren hebben. Daarom hebben ze ook een monument en een rij foto’s waarop onder andere te zien is hoe de “Belgrano” vergaat met bijna man en muis; het schip werd getorpedeerd. Toch jammer voor deze jongens. 

Grappig is ook dat de mensen hier niet graag lopen of fietsen In principe doen ze alles, maar dan ook alles met de auto. Ongelofelijk hoeveel auto’s er hier dagelijks rondrijden. Files in de hoofdstraat en alles knort rond. Dan te bedenken dat het een stadje is met 60.000 inwoners en er is maar één uitvalsweg. Kortom, ze rijden alleen in de stad rond en dat is hoogstens vijf kilometer heen en weer. Net als in Puerto Williams zijn de meeste wegen onverhard en je wilt niet weten wat voor zooi dat geeft, maar rijden …dat willen ze. Hebben ze voor de boodschappen geen auto tot hun beschikking dan nemen ze een taxi. Zelfs voor een klein dingetje nemen ze een taxi en zo goedkoop zijn die nou ook weer niet. Er staan vaak lange rijen voor de taxistandplaats, maar het lijkt erop, dat alles beter is dan lopen. Zo kunnen ze ook pech hebben en is de super uitverkocht. Het komt nog al eens voor dat de schappen leeg zijn, de vrieskasten leeg en dat het meel op rantsoen is. Per klant max. twee stuks. Het kan dan wel even duren voordat er nieuwe voorraad komt en zo wachten wij ook op nieuwe naturel yoghurt. Dit is het zuiden zeggen ze dan, hier gaat alles anders en halen gelaten de schouders op. Ach, het is een kwestie van wachten.

Nou aan onze voorraad zal het niet liggen. Wij hebben in deze twee maanden de boot volgestouwd. Ook aan het bekende snaaiwerk is gedacht en we hebben meer dan genoeg aan pinda’s, nootjes, chips, zoute stokjes en veel chocolade, maar alleen van snaaiwerk krijg je vast scheurbuik, dus we hebben ook nog wat ander voedzaam spul in huis gehaald. Vijftig pakken melk, 5 kg melkpoeder, 4 kg kaas, 20 kg wit- en bruinmeel, 15 pond koffie, veel thee, 8 kg muesli, liters wijn en zo kunnen we nog wel even doorgaan, moet ook genoeg zijn tot Puerto Montt en daar zullen we bekijken hoe goed of slecht we met onze voorraad zijn uitgekomen om dan weer opnieuw te bevoorraden voor de Pacific voor nóg meer maanden. We voelen ons nu een beetje een “parlevinker”.
Wel moet er nog verse groente komen, twintig kilo aardappels en even zoveel uien. Doe ook maar een paar kolen, wortels, prei, boontjes en pompoenen. Dit gaat lang mee (zolang het koel ligt), want de komende maanden is er niets te krijgen. De menu’s worden dan samengesteld, naar wat het eerst op moet.

De dieseltank toppen we tot 1800 liter af en water idem, maar dat valt hier ook nog regelmatig uit de lucht. Hoeven we alleen maar op te vangen en kost niets. Hiervoor hebben we regengootjes langs het roefdek gemaakt, die kunnen tenminste blijven hangen als het hard waait, tenminste als de kit houdt. Pfffff……….. het valt niet mee hoor om langeafstand zeiler te zijn.