Dit wordt nog een lastig stukje schrijven, want onze nieuwe PC heeft problemen met een diagonaal lopende serie letters, de het bij het opstarten zeker niet doen. Het geleende toetsenbord van Ann en Udo (Orca) biedt in elk geval uitkomst. Ondertussen hebben we alle voorraden bijgevuld, dus 2000 ltr. water, 1800 ltr diesel en eten voor ca. 6 maanden. Of dat laatste echt zo is, dat zal de toekomst uitwijzen, maar verhongeren zullen we zeker niet, ook al wordt het op den duur alles uit “lata’s” , Spaans voor blikjes. SantanA moet bijna een reddingsvest aan, nog nooit heeft ze zo diep in het water gelegen. Wij vragen ons ondertussen af, wat we toch de laatste dagen hebben gedaan en hebben het gevoel, dat we nu een beetje achter ons zelf aanlopen. Eerst in Ushuaia tig keren gefietst voor de voorraad, nu in Puerto Williams de laatste dingen gedaan en alle instanties afgelopen voor de paperassen.
Onze toeristen visa in over twee en halve maand afgelopen en natuurlijk zijn er opties om deze onderweg te verlengen, door b.v. in Puerto Natales (Estrecho Eberhardt) de boot achter te laten en dan met een taxi naar Puerto Natales te gaan en dan met de bus de grens over naar Argentinië en dezelfde dag weer terug. Afgezien van het feit dat het leuk zou kunnen zijn, is het ook een heel gedoe en je moet de boot achterlaten. Na overleg met Ann en Udo kwamen we op de gedachte de verlenging alvast hier te regelen. Nou das gemakkelijker gezegd dan gedaan, want de jongeman van de immigratie vervangt tijdelijk de “oude rot” die op vakantie is en wijst ons op de regelgeving, die we natuurlijk wel kunnen lezen, maar absoluut niet begrijpen en z’n uitleg voor ons is een soort koeterwaals. Begrijpen doen we de strekking, maar das meer omdat we weten hoe het werkt. Dus naar de jongedame boven, die dan contact gaat opnemen met Santiago, afd. extranjeros. Maandag terugkomen (’t is nu vrijdag) en bedenk dat we hier 's morgens al waren geweest, maar toen was er niemand.
Ondertussen ook naar de Capitania, authorizado regelen, zodat je aan de pier van de Armada mag aanleggen om te tanken. Helemaal geen probleem, maar je moet eerst naar de Copec (pompstation) om te vragen of hij genoeg diesel heeft en op de door ons gewenste tijd kan komen, dan terug naar de Capitania om de toestemming te vragen, een papier invullen (dat weer anders was dan de vorige keer), Klaar.....????? Nee, vanmiddag even terugkomen, want dit is de aanvraag. Kom je 's middags weer terug, moet er eerst wat nagedacht worden, want de mannen van 's ochtends zijn vrij, maar ja....uiteindelijk komt het antwoord, na een helder moment, si, es authorizado en.....we hoeven het papiertje hiervoor deze keer niet in te vullen, maar wel even terug naar de Copec, om het door te geven.
We zijn na al deze wandelingen over de blubberige straten, zelf ook bemodderd.
Maandagmorgen begint goed, lekker weer, jasje aan, zonnetje erbij en wij met 2 boten op weg naar de steiger. Denk nu niet dat dit gemakkelijk gaat, want naast ons liggen aan beide kanten boten, waarvan de ene wacht op z’n externe harde schijf met films, die ze de avond ervoor nog even hebben uitgeleend, om na ontvangst naar Ushuaia te vertrekken en de andere wacht op ons, om daarna boeien te gaan controleren of iets dergelijks. Voor Orca geldt hetzelfde, eerst moet er een boot weg, die tegen hen aanligt en daarna kunnen zij er tussen uit. Aan de steiger aangekomen hoeven we niet lang te wachten, Nelson komt met het gammele tankautootje aangetjoekerd en voorziet ons van diesel en het dek ook, want de slang is niet lekvrij. Afwasmiddel, puts met zoutwater en Jan z’n schrobwerk verhelpen dit glibberige euvel aan dek weer, dus met een gekuiste boot gaat het weer richting haven. Ik heb nu echt geen zin om weer Puerto Williams Radio op te roepen met de melding dat we terug varen naar de Micalvi, ik vind het wel ff best. Ze hebben ogen in hun hoofd, maar eigenlijk moet je elke verplaatsing melden.
Maandagmiddag weer op weg naar de immigratie, nu samen met Alejandro, die op Micalvi de scepter zwaait (anders zijn ze hier echt stuurloos). Hij wilde ook wel eens weten hoe het gaat met het verkrijgen van een verlenging voor de visa. Nou de aardige jongedame was bijna in tranen, het was niet gelukt deze vervroegd te verlengen (kan officieel pas als je tegen je einddatum aanloopt).
Natuurlijk weten wij dit wel, maar het zou toch handig zijn om 6 maanden te kunnen reizen, zonder de zorg de regels geweld aan te moeten doen of zelf problemen te krijgen, doordat het weer of wat dan ook tegenzit en je de datum overschrijdt. Alejandro heeft z’n charmes en zakelijke belangen in de strijd geworpen en uiteindelijk met Elisabeth van het ministerio voor extranjeros (geen idee hoe het hier heet) maar zal wel de immigratiedienst zijn, gesproken. Na een lang telefoongesprek had hij haar bijgebracht, dat het voor een boot niet altijd even gemakkelijk is om een tijdschema te hanteren, weer en wind spelen ook een rol en bovendien willen we ook wat zien. Het eindresultaat is, dat we de volgende dag terug mogen komen voor de verlenging en denk nu maar niet dat we er dan al zijn.
Dinsdag 16.00 uur zijn we bij onze aardige jongedame, alles klaar, handtekeningen gezet en betalen......tja, dan moeten we even naar de bank en het geld storten, want bij haar kunnen we niet betalen en.... de bank is gesloten.....en wij willen morgenvroeg om ca 08.00 uur vertrekken en......goed wij naar Dennis, die hier al jaren woont en regelmatig op buitenlandse boten past, of hij voor ons de betaling wil regelen morgenvroeg en....weer terug om het onze jongedame mede te delen en.... weer terug naar Dennis met de benodigde papieren en geld. Zo, das geregeld en.......nu op naar de Capitania voor de Zarpe (reisvergunning). Hartstikke aardige man en........een dik uur later is ook dat in kannen en kruiken. We weten nu hoe laat we ons via de HF moeten melden bij Magelanes Radio en Puerto Monnt en wanneer we alleen nog naar Puerto Monnt moeten oproepen. Het liefst 's morgens en 's avonds, als we verbinding kunnen krijgen natuurlijk.
Nu nog de laatste boodschappen en dan op naar de patat met appelmoes en een hamburger en........het heeft heerlijk gesmaakt.
Het bijhouden van de blog zal nu wel even op zich laten wachten, want het internet is op en met onze bootmail zitten we op dit moment in een dode hoek, want we krijgen vanuit Puerto Williams geen verbinding met het Sailmail station van Chili. We varen op het weer van ORCA, die haalt het binnenhalen met de Satphone en zender. Ik moet het ook kunnen binnen halen met het Sailmailprogramma en de zender, maar heb me daar eigenlijk nog niet in verdiept. Hiervoor heb ik het Chili station n.l. niet nodig.
Het moet nog maar even blijven staan op de TO DO lijst, we zijn eerst uitgekakt (hartstikke moe en een hoofd als een biet) en geven wel een seintje als de bootmail het weer doet.
Ondertussen ook naar de Capitania, authorizado regelen, zodat je aan de pier van de Armada mag aanleggen om te tanken. Helemaal geen probleem, maar je moet eerst naar de Copec (pompstation) om te vragen of hij genoeg diesel heeft en op de door ons gewenste tijd kan komen, dan terug naar de Capitania om de toestemming te vragen, een papier invullen (dat weer anders was dan de vorige keer), Klaar.....????? Nee, vanmiddag even terugkomen, want dit is de aanvraag. Kom je 's middags weer terug, moet er eerst wat nagedacht worden, want de mannen van 's ochtends zijn vrij, maar ja....uiteindelijk komt het antwoord, na een helder moment, si, es authorizado en.....we hoeven het papiertje hiervoor deze keer niet in te vullen, maar wel even terug naar de Copec, om het door te geven.
We zijn na al deze wandelingen over de blubberige straten, zelf ook bemodderd.
Maandagmorgen begint goed, lekker weer, jasje aan, zonnetje erbij en wij met 2 boten op weg naar de steiger. Denk nu niet dat dit gemakkelijk gaat, want naast ons liggen aan beide kanten boten, waarvan de ene wacht op z’n externe harde schijf met films, die ze de avond ervoor nog even hebben uitgeleend, om na ontvangst naar Ushuaia te vertrekken en de andere wacht op ons, om daarna boeien te gaan controleren of iets dergelijks. Voor Orca geldt hetzelfde, eerst moet er een boot weg, die tegen hen aanligt en daarna kunnen zij er tussen uit. Aan de steiger aangekomen hoeven we niet lang te wachten, Nelson komt met het gammele tankautootje aangetjoekerd en voorziet ons van diesel en het dek ook, want de slang is niet lekvrij. Afwasmiddel, puts met zoutwater en Jan z’n schrobwerk verhelpen dit glibberige euvel aan dek weer, dus met een gekuiste boot gaat het weer richting haven. Ik heb nu echt geen zin om weer Puerto Williams Radio op te roepen met de melding dat we terug varen naar de Micalvi, ik vind het wel ff best. Ze hebben ogen in hun hoofd, maar eigenlijk moet je elke verplaatsing melden.
Maandagmiddag weer op weg naar de immigratie, nu samen met Alejandro, die op Micalvi de scepter zwaait (anders zijn ze hier echt stuurloos). Hij wilde ook wel eens weten hoe het gaat met het verkrijgen van een verlenging voor de visa. Nou de aardige jongedame was bijna in tranen, het was niet gelukt deze vervroegd te verlengen (kan officieel pas als je tegen je einddatum aanloopt).
Natuurlijk weten wij dit wel, maar het zou toch handig zijn om 6 maanden te kunnen reizen, zonder de zorg de regels geweld aan te moeten doen of zelf problemen te krijgen, doordat het weer of wat dan ook tegenzit en je de datum overschrijdt. Alejandro heeft z’n charmes en zakelijke belangen in de strijd geworpen en uiteindelijk met Elisabeth van het ministerio voor extranjeros (geen idee hoe het hier heet) maar zal wel de immigratiedienst zijn, gesproken. Na een lang telefoongesprek had hij haar bijgebracht, dat het voor een boot niet altijd even gemakkelijk is om een tijdschema te hanteren, weer en wind spelen ook een rol en bovendien willen we ook wat zien. Het eindresultaat is, dat we de volgende dag terug mogen komen voor de verlenging en denk nu maar niet dat we er dan al zijn.
Dinsdag 16.00 uur zijn we bij onze aardige jongedame, alles klaar, handtekeningen gezet en betalen......tja, dan moeten we even naar de bank en het geld storten, want bij haar kunnen we niet betalen en.... de bank is gesloten.....en wij willen morgenvroeg om ca 08.00 uur vertrekken en......goed wij naar Dennis, die hier al jaren woont en regelmatig op buitenlandse boten past, of hij voor ons de betaling wil regelen morgenvroeg en....weer terug om het onze jongedame mede te delen en.... weer terug naar Dennis met de benodigde papieren en geld. Zo, das geregeld en.......nu op naar de Capitania voor de Zarpe (reisvergunning). Hartstikke aardige man en........een dik uur later is ook dat in kannen en kruiken. We weten nu hoe laat we ons via de HF moeten melden bij Magelanes Radio en Puerto Monnt en wanneer we alleen nog naar Puerto Monnt moeten oproepen. Het liefst 's morgens en 's avonds, als we verbinding kunnen krijgen natuurlijk.
Nu nog de laatste boodschappen en dan op naar de patat met appelmoes en een hamburger en........het heeft heerlijk gesmaakt.
Het bijhouden van de blog zal nu wel even op zich laten wachten, want het internet is op en met onze bootmail zitten we op dit moment in een dode hoek, want we krijgen vanuit Puerto Williams geen verbinding met het Sailmail station van Chili. We varen op het weer van ORCA, die haalt het binnenhalen met de Satphone en zender. Ik moet het ook kunnen binnen halen met het Sailmailprogramma en de zender, maar heb me daar eigenlijk nog niet in verdiept. Hiervoor heb ik het Chili station n.l. niet nodig.
Het moet nog maar even blijven staan op de TO DO lijst, we zijn eerst uitgekakt (hartstikke moe en een hoofd als een biet) en geven wel een seintje als de bootmail het weer doet.
foto's: 1 - het ene moment dreigende luchten, 2 - het volgende moment mooi winterweer, 3/4 - voorraden aanleggen, 5 - Ann en Jan, 6 - afscheid nemen in de club.
He lieverds,
BeantwoordenVerwijderenheb weer genoten van de verhalen en foto's, op naar het volgende avontuur, voorlopig mogen jullie 6 maanden blijven, dat visum is dus waarschijnlijk net op als wij denken te komen:)
xxjes en goede vaart