Vraagtekens

 

 
Het moment van vertrek is weer aangebroken, iedereen wordt gezoend en handen worden geschud, alles is betaald en ons wordt een voorspoedige reis gewenst. De eerste drie dagen gaan ook voorspoedig, door de noordelijke wind kunnen we zelfs een zeiltje bijzetten. Ondanks dat het winter is valt de temperatuur mee, op het strand van onze eerste anker plek, Caleta Letier, maken we een gezellig kampvuur en braden worstjes. De stap naar Clt. Olla gaat ook goed. Wel zijn er meer rachas ( valwinden), maar desondanks zeilen we. De baai van Olla hebben we helemaal voor onszelf en evenals de vorige keren ankeren we opnieuw in het midden met 80 meter ketting en twee touwen aan land. Dan komen de rachas met meer dan 40 knopen en wel van voren. Ons scheepje maakt een schuiver en in de slappe bodem houdt het anker niet. Door de noordelijke wind schuiven we veel te dicht naar het strand en er zit niets anders op dan de touwen weer los te gooien en opnieuw te ankeren. Het anker houdt nu beter en ondertussen is de wind ook gedraaid en komt ze meer van achteren, dat is beter want nu hangen we aan de drie dikke lijnen die aan stevige bomen bevestigd zijn. Voorlopig moeten we hier wachten, aan de kust staat zware storm met orkaankracht. Windsnelheden van 180 km/u, daar willen we niet eens in de buurt zijn.

De dagen hierna staan in het teken van storm, valwinden, sneeuw en regen. Er zijn momenten dat de sneeuw horizontaal over ons dak jaagt, de boot schudt, computer schermen zijn onleesbaar door het geschut en geschommel en moeten met een hand vastgehouden worden. De wind giert door het want, maar gelukkig komt deze van achteren en het bos op de wal geeft redelijke beschutting. Wel moet er sneeuw geruimd worden, door de harde wind ontstaan er hele hopen aan dek. Gelukkig hebben we buren en kunnen we tussen de buien door bij elkaar op visite gaan. Na een paar dagen is het ergste voorbij, toch blijven we nog hier. Het weer is regelmatig heftig en dan kunnen we beter in Olla zijn. Er zijn nu wel meer perioden met wat zon en dat geeft ons de gelegenheid wat te wandelen.
Plezierige bijkomstigheid, want steeds vaker komt de gedachte WAT DOEN WE HIER!

Na zes dagen wachten nemen we het besluit om verder te gaan. Er wordt weliswaar 20 tot25 knopen uit het noorden voorspeld met rachas tot 90 km/u, maar meestal valt de wind uit het noorden wel mee. Eenmaal onderweg valt de wind helemaal weg, is er een zonnetje en wordt het waarachtig nog een leuk tripje. Eenmaal bij Clta Beaulieu, aan de voet van de gletsjer, aangekomen is het weer omgeslagen. De voorspelde rachas uit het noorden komen hier met een gewelddadige snelheid over de gletsjer naar beneden razen. Het anker ligt op dertig meter diepte in een soort put met slappe bodem en leek eerst te houden, dus alle lijnen uit. Moet je je voorstellen, ik (Trees) in een bootje met valvinden, halve meter golven en 30/40 knopen wind (of meer). Eindelijk alle lijnen uit, ik met veel pijn en moeite weer aan boord, het anker krabt, tja……moeten we hier wel blijven (Jan), dub… dub…. dub….. Caleta del Sur in de andere arm geeft (zegt de blauwe bijbel) beschutting voor alle winden. Uiteindelijk alles weer losgegooid (onze vrienden van ORCA zijn blijven liggen) en op naar Sur. We hebben nog 2 uur daglicht. Onderweg gigantische (40/60kn) valwinden, maar SantanA doet daar nog niet zoveel op uit, zeker niet op motor en de wind recht van voren.

Maar toen Sur, wat een shit plek, de valwinden komen van alle kanten. Na de hele worstelpartij met lijnen van totaal meer dan 400 meter naar de kant en golven, want trek maar eens zo'n lading touw mee naar de kant tegen de wind in. Zo gauw je het motortje uitzet ben je heel ergens anders, dan waar je wilt zijn. Naast me wervelt de wind het water de lucht in, toch straks maar even m'n zwemvest aan…..! Ben je op het strand, sleep ik de lijn mee en ga opzoek naar een geschikte boom, waar ik bij kan komen en die ook nog in de goede richting staat voor het touw…… Eindelijk staan er 2 lijnen uit (Jan doet al het werk aan boord, viert de lijnen en houdt de boot op de plek ) en het huilen staat me nader dan het lachen, maar goed we liggen eerst. De boot ligt nu diagonaal in de baai en zal ook blijven liggen met een krabbend anker.

Nu eerst een koppie thee, overleg, weer opgehaald via Sailmail, overleg, tja……vanavond veel wind uit het westen, toch ook maar een lijn richting West. Bijboot weer ter water en Jan gaat de lijn uitbrengen, maar ondertussen is het wel donker geworden en wordt het aan land komen er niet gemakkelijker op. Even is het rustig, maar waar komt de wind even later vandaan……........uit het Zuiden! Gelukkig hadden we de andere lijn op de kant laten staan, omdat het ons te veel werk was, deze in het donker meer naar het westen te verzetten. Het anker zit nu ergens achter een rots gehaakt, hopelijk wil ze morgen meewerken en krijgen we deze weer aan boord, maar voor vandaag liggen we rotsvast (hopen we).

Het geschuur van de ketting over de rotsen en de heftige valwinden, maakten mijn (Trees) gevoel van veiligheid er niet beter op, dus m'n ogen zijn wel dicht geweest en het bed was lekker warm (gelukkig), maar slapen dat zat er niet echt in. Vandaag worden we eerst nog verwelkomd door dikke sneeuwbuien en in de middag hebben we een zonnetje met een geweldig uitzicht op de Gletsjer. Nu maar hopen dat het anker morgen boven wil komen (????????????).