In Caleta Sur is het anker waarschijnlijk achter een grote steen blijven hangen want SantanA kwam met een schok tot stilstand. Meteen rijzen er vraagtekens of het anker tussen de stenen is vastgetrokken en krijgen we haar wel weer boven? Allerlei doem gedachten gaan door je heen, wat als……. ankerketting doorslijpen, 25 mtr ketting en anker minder, ander stuk erbij aan "knopen"????
De volgende morgen komt ze braaf boven water en is er niets aan de hand en dat is een hele opluchting. Het uitzicht op de gletsjer is weer als van ouds erg mooi en daarmee zetten we koers richting Caleta Emilita.
Nogmaals varen we langs de berg die we enkele maanden geleden samen met de Klepper hebben beklommen. Nu is alles sneeuw en kun je er alleen maar naar kijken. Zonder al te veel problemen varen we Brazo Noroeste uit en maken vast in Clt Emilita. Vissers komen hier ook vaak, onder andere om water te tanken. Voor hun is er nu geen plaats meer en natuurlijk komt er eentje langs. Even blijft hij voor ons dobberen en komt dan naderbij en wil graag Centollas ruilen. Ok…wij 10 krabben en voor hun hebben we vers fruit, koekjes, wijn en bier. Dat is voor ons twee dagen smullen, een dag direct gekookt en een dag in de salade... lekker. De krabben waren wel vers, maar niet zo levendig meer. Waarschijnlijk teveel lucht gehapt. Bij het pootje uittrekken werd er niet zo tegen gestribbeld en dat is makkelijker.
Het weer voor de tweede helft van de week lijkt goed, in de verte komt een weergat met weinig wind uit het noorden. Dat zijn van die moment die je moet uitbuiten om het stuk over de Pacific (Canal Cockburn) te nemen, waar vaak zeer hoge golven lopen. Via kanaal O'Brien komen we bij Clt Silva terecht. Een echt mooi plekje. Tussen de sneeuw buien door klimmen we de wal op. Dat tussen de buien door lukt niet echt en de wandeling duurt niet zo lang. De buien zijn best hevig en het zicht neemt dan drastisch af. Hier nemen we nog water in uit een beekje en genieten van de toch wel bijzondere omgeving.
De wind is onder tussen naar het zuiden gedraaid en dat is ideaal om verder te trekken richting het noordwesten. De arctische wind is erg koud en zit vol met felle sneeuw buien. Er moet tussen de rotsen en eilanden door genavigeerd worden en de kaarten kloppen niet echt. De afwijkingen zijn te groot om er blind op te varen en is het op zicht varen noodzakelijk. Tussen de buien is dat geen probleem, maar in de buien is er totaal geen zicht en zijn we overgeleverd aan de radar. Trees kijkt dan buiten en ik bedien de knoppen binnen. Constant moet je precies weten waar je bent en op welk eiland je moet richten. Het is lastig en het verhoogt het adrenaline gehalte in je bloed, temeer er ook rachas over komen met veel wind.
De vergezichten zijn werkelijk fantastisch, zo ruig, zo ongenaakbaar. Het is al middag wanneer Clt Macias in zicht komt. Hier zoeken we achter in de baai beschutting tegen de zuid oosten wind en maken de touwen weer eens vast aan land. Voor Orca is het anders. Keer op keer wil het anker op het diepe water niet pakken. Dan lijkt het te houden en maken zij ook de lijnen vast. Toch krabt het anker weer en moet alles weer los. Wij hadden dat in Sur en kennen ondertussen dat machteloze gevoel. Na de zoveelste keer besluiten ze het een eindje verderop te proberen. Daar gaat het beter en liggen ze vast, wel de gehele nacht wakker gelegen door overkomende rachas en de daardoor schurende ketting over de rotsachtige bodem. De volgende dag gaan we gauw verder, nu op weg naar Clt Brecknock en ook deze dag begint weer met een sneeuwbui.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten