National park Torres del Paine

Samen met de Orca liggen we in de prachtige baai van Eberhart. Er is nog een zeilschip, zij liggen hier al langer en bezitten een kleine stoere camper. Met ons zessen gaan we 3 dagen Park National Torres del Paine (blauw )bezoeken met hun camper. Wij huren een tent en matjes en deze zijn echt backpackers size en na onze eerste nacht hebben we de afdruk van de stenen in ons lijf staan en komen verkrampt uit ons gehuurde verblijf. De camping is netjes en bijna geheel verlaten. Het is nog geen seizoen, maar wat een uitzicht, het doet gewoon zeer aan de ogen. We zijn nog vroeg in het seizoen en het is koud s'nachts, zo koud dat het ijs op de plassen ligt, maar de lucht is helder, onbewolkt, het is zonnig en dat is weer perfect voor de foto's. We zien azuurblauwe gletsjermeren en grote ijsbrokken die in de Lago Grey drijven, een waterval die aan Foz de Iquacu doet denken, alleen dan de mini uitvoering en vele guanaco's, nandu's ( kleine struisvogel), caracara's, condors en op de terugweg zelfs de flamingo's. Ja ja… flamingo's, hier in het verre zuiden en ook nog in de winter. IJs op het water de flamingo's stappen er rustig in rond. Jammer dat ze wat ver weg zijn .Toch komt de lente er aan, want ook de kleine struikjes tooien zich weer met rood/oranje en gele bloemetjes. 's Avonds grillen we vlees op de campingplaats (Acampar Lago Pehoe), maken er een groot vuur bij en genieten van het uitzicht op de Tres Torres.

Terug bij de boten blijkt het extreem laag water te zijn . Het schip van onze gastheer ligt al aan de grond. Wij, die verderop liggen drijven nog en swingen vrolijk achter onze ankers. Het kost wat moeite om de bijboten te water te krijgen en dat komt allemaal door de extreme hoge luchtdruk van 1030 mb. Het water wordt letterlijk weg gedrukt en dat scheelt meer dan een halve meter en dat is voor hier… veel. De volgende dag maken we ons klaar voor vertrek met hoog water. Alles gaat wel goed, op de ondiepste plekken houden we nog veertig centimeter onder de kiel en dat is genoeg.
Terug in Puerto Natales doen we de laatste inkopen, verlengen onze Zarpe bij de Capitania en gaan voor de laatste keer pizza eten met een lekker biertje. De komende weken komen we geen civilisatie tegen en zeker geen pizzatent. Tegenwoordig is toerisme in Natales de belangrijkste bron van inkomsten. Het barst van de restaurants, hotels, reisbureautjes en alles wat maar met verhuur te maken heeft en zodra het seizoen begint is al het originele dan ook verdwenen. Voordat het zover is gaan wij anker op en zetten koers naar het noorden, naar de gletsjers, maar nu aan de westzijde.
De passage door Canal White is om van te smullen. Nogmaals hebben we fantastisch weer en iets later dan geadviseerd crossen we met negen ( waarvan vier van de stroom) knopen tussen de eilanden door. Het moeilijkste is dat de laagstaande zon recht in ons gezicht schijnt. De besneeuwde bergen rondom zijn een lust voor het oog en zo belanden we die avond in Caleta Mousse (genoemd naar de kat a/b van een franse boot). Weer zo'n fantastische plek en nog steeds wat zon.

Bleef het maar zo, maar ondertussen zijn we nu weer aan de westzijde van de Andes beland en daar spelen wind en regen de hoofdrol. Tussen de weersystemen door zetten we onze reis noordwaarts voort.