Om te beginnen het ongewenste avontuur, wat betekent, dat we na terugkomst uit Bariloche, Argentinië, beroofd zijn van onze rugzak in de Supermarkt in Castro. Het is onze eigen schuld. Nog ff boodschapjes doen in de overvolle supermercado. Het was warm en we waren moe, jas uit en rugzak af (doen we anders nooit, nee echt niet), alles aan het karretje en die hou je gewoon vast…..totdat er aan mijn rugzak gefriemeld wordt. Ik draai me snel om, word afgeleid en tegelijkertijd wordt de andere rugzak gepikt en dat merk je later pas, want de jas hangen ze keurig weer terug. Het vervelendste was, dat naast de kleine camera ook onze paspoorten erin zaten. Shit shit. Alles afgezocht, Rob en Elze hebben meteen in de omliggende straten de vuilnisbakken en containers gecontroleerd. Verder waren er ook wel zes bewakers maar die hadden ook niets gezien en zo belandden we zonder rugzak bij de politie. De mannen van de politie waren erg aardig, maar spreken geen woord over de grens, dus met hun telefoon William van onze haven gebeld om ons te helpen met vertalen.
Deze supermarktketen (Unimarc) behoort toe aan één van de zeer rijke mannen uit Chili (bezit ook nog kopermijnen), maar geld om één camera in de supermarkt te plaatsen kan er niet vanaf. De beveiligingsmannen en de politie waren hier zeer ontstemd over. Voor ons betekent dit een hoop gezeur, je moet bij een soort officier van justitie (justicial) voorkomen om je verhaal te bevestigen, naar de ambassade in Santiago, 1600 km verderop en heel veel wachten en het kost nog al wat. We zagen het allemaal aan ons voorbij flitsen, wat een gedonder! Na het praatje met de politie toch nog maar de boodschappen opgehaald en betaald en toen met de taxi naar huis.
Laat in de avond komen we terug bij de boot. Trees loopt nog even naar de havenmeester om één en ander uit te leggen; hij spreekt ook goed Engels. Laten we nu héééééél veel geluk hebben: de rugzak met de paspoorten(rest was er wel uit, tot en met blitse zonnebril en zakjes thee/soep) was gevonden en door andere toeristen naar het politiebureau gebracht. Hier waren we heel erg blij mee. Jammer van de kleine camera, maar paspoorten weg zou een veel groter probleem zijn geworden. We nemen nog een borrel en proberen de gebeurtenis de reconstrueren……oplossing niet gevonden. De volgende ochtend de paspoorten bij het politiebureau weer opgehaald, papiertje voor ontvangst getekend en nee, het was niet bekend waar de rugzak gevonden was en door wie. De betreffende toeristen spraken ook geen Spaans! We hadden er graag een beloning voor over gehad!
Met een huurauto zijn we met z’n 4ren over het eiland gecrosst, landweggetjes gereden die alleen voor 4x4 auto's geschikt waren. Wij moesten dus uitstappen en de auto de heuvel op duwen. Heel veel stof en weg spattende losse stenen. Gelukkig was het al een oudere auto
(Opel Corsa)met off the road ervaring. Zo kwamen we terecht aan de westkant van Chiloé, bij de Pacific, bezochten een pinguïnkolonie en namen een duik in het koude water. Twee van ons wel te verstaan, de andere twee stonden te kijken, totdat er onverwachts een extra hoge golf aan kwam rollen en…..de kleren van Trees en Rob, die op het strand lagen, waren nat. Elze en ik graaiden rond en hebben de kleren gered. Maar ook wij hielden de voeten niet droog en stonden bijna tot onze knieën in het water. Lachen geblazen, want hoe nu verder. We hadden geen handdoek bij ons, dus met je blote tokes in de auto, wachten tot er iets gedroogd is. Mazzel dat we de grote camera’s in de handen hadden, want die kunnen echt niet tegen zout water!
Omdat het lang duurt eer natte kleding vol met zoutwater droog is, in Ancud snel een goedkoop jurkje gekocht, maar we hadden een hoop lol. O ja, onderweg naar Ancud hadden we de motor van de huurauto aan de kook door een gesprongen koelwaterslang en werden we door de brandweer meegenomen naar de brandweerkazerne in Ancud. Hier werd ook een nieuwe auto gebracht, eigenlijk allemaal wel avontuurlijk en dus leuk.
Het nationale natuurpark van Cucao is mooi, het ligt aan de westkust, maar er is niet zo heel veel te doen. Wel zijn daar vele goudzoekers geweest, je ziet nog de plekken waar goud gezeefd werd, maar jammer genoeg voor de gelukszoekers bleek er eigenlijk helemaal geen goud te zijn. De golven van de Pacific domineren eigenlijk alles en worden tegengehouden door een breed strand met duinen en soms ook met hele heuvels van kiezelstenen. Het hele gebied en dus ook in de duinen, wordt gedomineerd door reusachtige planten of wel Nalca. Voor mij, Jan, allemaal rabarber, maar opmerkelijk dat deze grote planten hier in het zand groeien. Helmgras, dat zou je hier verwachten, maar het is Nalca en wel zo ver als het oog reikt. Nog een (boot) brug en verder komen we niet. Eigenlijk is de gehele westkust van Chiloé “Wildcoast” en is niet toegankelijk voor mensen.
De andere kant Chiloé is wel degelijk bewoond, niet overbevolkt, maar hier speelt het leven zich af. Zelfs op die kleine eilanden voor de kust woont van alles, doch ze hebben geen echte veerdiensten. Waarschijnlijk vaart er één of twee maal per week een hele vloot van vissersboten van de verschillende eilandjes naar Achao op het hoofdeiland Quinchao. Op zichzelf niet zo bijzonder, ware het niet dat alles tegelijk gaat, het krioelt van de mensen met boodschappen, bouwmaterialen , matrassen en zelfs keukenkasten. Chaos, gelukkig staat er een soort Popey het verkeer te regelen. Voor ons allemaal zeer vermakelijk en langzaam aan stijgt het water weer en krijgen enkelen toch nog natte voeten en de schepen komen hierdoor steeds hoger te liggen, dus de lading moet steeds hoger worden getild. We kwamen eigenlijk voor een Unesco kerkje, maar dit is veel leuker.
Chiloé . . . . .het heeft wat en zo komen we na al die omzwervingen weer terug in Castro. Het wildwest-stadje met zijn karakteristieke paalwoningen.
Wat we ook deden, op de achtergrond zijn altijd de vulkanen met besneeuwde toppen, het is en blijft een bijzondere omgeving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten