Dus de boot werd uit het water gelicht voor een reparatie aan het zwaard. Alle onderdelen die uit Nederland kwamen werden verwerkt en zo vele andere klusjes. Niet alleen werd SantanA doorgelicht, zo ook haar bewoners. Twee weken lang bezochten we doctoren en laboratoria. Elke dag weer opnieuw met de bus naar de stad, wachten op je beurt, je afspraak afwerken en weer terug naar de boot. Uiteindelijk zijn we goed door de keuring gekomen en kunnen we verder.
Toch is de ankerplek niet echt geweldig; warm….dat wel, maar zwemmen is niet zo goed. Het water is weliswaar helder, maar er drijft nogal wat rommel op en er is niets in te zien. Tijdens het snorkelen rondom de boot zien we nagenoeg niets, geen haaien, geen vissen en ook geen bodem. Met 16 meter water is het net te diep. Helemaal niets is ook niet waar, zo af en toe komt er een grote schildpad voorbij snuiven. We gooien van alles in het water, zelfs vleesbloed, maar er komt niets op af…… jammer.
We wachten op een goed weergat. Het wordt tijd voor een andere ankerplek. Als dat er aan komt, hebben we helemaal geen zin en wachten we wel op het volgende. De weekenden volgen elkaar op en worden hier goed besteed. Net als in Nederland gaat men er op uit. Toch heeft men haast, want allemaal razen ze in hun speedboten over het water. Alles gaat hard en het golft als een gek. Onrust alom en het crosst maar om je heen. Verder wordt er in het weekend driftig geroeid. Door de week wordt er flink geoefend en op zaterdag is er dan een wedstrijdje. Ik moet wel zeggen dat het een mooi gezicht is al die kano’s. Elke kano heeft wel een begeleidend bootje en die varen er met veel geweld omheen. Het ziet er daarom nogal chaotisch uit en wat een golven, dat kan toch niet handig zijn voor de roeiers.
Vanaf de wal klinkt de muziek, goed voor de roeiers, hoewel… De muziek die behoorlijk hard staat is een soort variant van Jordaanmuziek op een hammondorgel , op z’n Polynesisch gezongen en een tikje vals. Het zal wel inspiratie voor de roeiers zijn, zij roeien nu beslist harder. Wij ..wij wachten af, we kunnen niet vluchten. Het is typische muziek van Jan met de pet, de gewone man. Zij zijn degenen, die aan het water wonen. Voor onze begrippen bezitten zij de beste plekken aan het water, waar ze hun bouwvallige hutten bouwen, maar de duurdere huizen zijn hier tegen de berg gebouwd, wel met een heel mooi uitzicht op Moorea. We noemen het Residence.
Het volgende weergat kondigt en dient zich aan, 4 dagen vooruit. Nee.. dat wordt het niet. Het is een El Ninjo jaar en het weer is duidelijk van slag. Geen zuid oostelijke Passaat winden, maar veel meer oost en noordoost en de lagedruk gebieden volgen elkaar op.
Noordoost…voor ons niet zo handig, daar moeten we naar toe. We wachten nog even, halen 2 keer per dag het weer binnen, maar hebben eigenlijk geen zin meer in wachten. Het weer verandert zo snel, dat we nu echt klaar liggen en direct anker op gaan zo gauw het iets lijkt, ook al is het NE en worden de 210 mijl naar Rangiroa iets meer, maar het is dan niet anders, c’est la vie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten