Het kan ook anders……

Na ons vertrek uit Valdez wordt het weer anders. De laatste week van augustus hebben we in verhouding nog fraai weer. We kunnen nog steeds genieten van ” Wildlife” en de ruige natuur van de Prince William Sound, maar daarna wordt het anders. Het weer wordt een stuk natter en we moeten regelmatig schuilen voor harde winden. De Prince William Sound lijkt wel uitgestorven, alsof we de enigen zijn die rondvaren. De mooie zomer is voorbij.

Het is ondertussen halverwege september, het regent dag in dag uit. De ene depressie na de andere komt over. Wij liggen met ons huisje al een week in Barnes Cove en merken van al die harde winden niets. Het is een perfecte plek om de harde wind op afstand te houden. De bergen lopen rondom bijna loodrecht omhoog. Nadeel is dat daardoor ook wolken blijven hangen om dan extra water los te laten. Het uitzicht, als de zon even doorkomt, is fantastisch . Bomen weerspiegelen in het spiegel gladde water, zeehondjes grijpen de laatste visjes en otters knagen er lustig op los.

Toch wordt het anders…… De rivieren van zalm zijn aan het verdwijnen, levende zalmen wel te verstaan. Als we weer eens de riviertjes oplopen moeten we steeds meer over de dode zalmen heen stappen. Enorme aantallen zalmen hebben hun levenscyclus voltooid, hebben kuitgeschoten en mogen nu van moeder natuur sterven. Wij vinden het maar hard en zielig. Als we voorheen rondvoeren zagen we de zalmen overal om ons heen springen, vol levensvreugde. Nu……nu komen honderden dode zalmen, drijvend in de stroomrafelingen ons tegemoet. Ook in Barnes Cove, overal dode zalmen . Toch ook vele, die zover nog niet zijn en verdwaasd aan de oppervlakte in het spiegelgladde water rondjes proberen te zwemmen. Zij proberen nog wat bescherming te zoeken onder SantanA. Met lede ogen kijken we naar een mooie zalm die gaat drijven en verwoede pogingen doet om maar onder water te blijven. Hij blijft maar peddelen.. Het wil echt niet meer lukken. Zijn tijd is nabij.

Een oud gezegde is dat er na regen zonneschijn komt. Gelukkig geldt dat hier in Alaska ook, want na al die regen komt er toch weer zon. Gelukkig maar, want we begonnen de moed al op te geven, dus anker op en een baai verder, nu Squire Island. Het Whalewatcherscamp is nu bewoond en op deze mooie avond zitten we tot 10.00 uur s ’avonds met Olga en Marci bij het kampvuur onze maaltijd te roosteren en te kletsen. Olga doet dit al 35 jaar en komt in het zomerseizoen 1 week per maand. Dit jaar waren er veel jonge walvissen en weinig Fluking, staarten die voor de duik boven water komen. De oorzaak hiervan is, dat het voedsel aan de oppervlakte zit (de krill) en dat ze niet hoeven te duiken. Ze had bijna geen bekende walvissen gezien, dit kan doordat ze dan een staartpatroon herkent, dus het was anders dan andere jaren.

Marci zei, dat we zeker moesten gaan kijken naar de Aurora, grote kans dat die er zou zijn en dus bleven we wakker, want de avond was inderdaad donker en helder…… en zo gebeurde het dat er zomaar een groengekleurde Aurora Borealis aan de hemel en verscheen, de lichtflitsen schieten door de lucht, het patroon verandert continue. Het liefst zouden we gaan liggen, maar het dek was zo koud. Bovendien wilden we ook niets van dit lichtspel missen, door dekens of i.d. te gaan halen, maar om drie uur s ’nachts geeft Jan de moed op om nog meer foto’s te maken, de boot beweegt steeds een beetje en de vingers zijn gevoelloos van de kou. Na een warme kop thee en met een stijve nek duiken we met een warme kruik ons bakkie in. Wat een indrukwekkend schouwspel, weken later hebben we het er nog steeds over en hier hadden we het nooit verwacht.

Het is al ver in de ochtend, we liggen nog lekker in ons bakkie en we horen een getoeter en gejoel…….Jan zegt : ga ff kijken, ik spring uit bed……wat een verrassing……de groenteboer……Olga en Marci, de hond, de man en de stagiaire, allemaal in dat kleine bootje met alle spullen van het kamp die daar de winter niet achter blijven. De boel is overvol en wij krijgen de overgebleven zelfgekweekte biologische groente, te gek……, jammer de lekkere kleine aardappeltjes waren op.

September schiet al aardig op en wordt het tijd om langzaam aan de Sound te verlaten. Het is nog zeker drie dagen varen naar Seward en we willen geen kennis maken met de oktober stormen in de Golf van Alaska. De spijker gaat eruit en daar gaan we weer. Nog éénmaal dit jaar varen we Knight Island Passage op. Walvissen, orka’s, ik had het Jolande zóóó beloofd, het moet er allemaal zijn. Maar waar? We turen rond…Keeping a sharp look out. Niks, zelfs geen bootje. We zijn weer helemaal alleen.

Onze koers is gericht op de Bainbridge passage, de kortste weg en net voordat we het echt opgeven…..orka’s ! Nog ver weg, maar we zien ze. Met wind en stroom in de rug varen we met 10 knopen er op af. Niet veel later hebben we ze ingehaald. Het is een groepje van vier en ze zwemmen met een rustig gangetje voor ons uit. Meer dan een uur varen we met dit viertal op. Het is toch nog gelukt om deze prachtige beesten van dichtbij te bekijken. De twee jongere dieren maken voor ons nog enkele sprongen en dan is de voorstelling ten einde. In de verte zien we nog manlijke orka’s met hun meter hoge rugvinnen en ook nog walvissen, jammer genoeg zijn die veel te ver weg en het wordt tijd om te draaien en terug te varen naar de Otter Cove in de Bainbridge passage.

Drie dagen later zijn we weer terug in Seward, waar we deze winter zullen blijven. Met de laagstaande zon en het daarbij fraaie licht is de omgeving van Resurrection Bay adembenemend mooi. Rondom zijn er fraai gekleurde bergen met besneeuwde toppen, antraciet grijze en okergeel gekleurde berghellingen. Het is naar Amerikaanse maatstaven wel een gezellig dorp en we zullen het hier deze winter best wel naar onze zin hebben.