Na een korte tussenstop in Seward vertrekt de SantanA met twee opgewonden gasten, Jolande en Richard, naar de Sound. Voor hun gaat er een vurige wens in vervulling en wij zijn blij met hun gezelschap. Jolande schrijft elke dag op haar tablet het verhaal voor haar Facebook pagina en voor de verandering laten we haar aan het woord, zoals zij deze weken beleefde.
Donderdag 30 juli
Een lange reis, een lange dag.
Veertien uur nadat Melanie ons op Schiphol heeft gedropt, springen we in Anchorage Kappie en Trees weer in de armen. De reis is probleemloos gegaan, dit keer is het slechts 7500 kilometer, in plaats van de ruim 15000 vorig jaar. Hemelsbreed is de SantanA inmiddels, met haar bemanning veel dichter bij huis gekomen.
De zo vertrouwde SantanA ligt in de jachthaven en samen met onze bagage sjouwen we tassen vol boodschappen aan boord, vanaf morgen zullen we weken geen winkels geen internet en telefoon signaal meer tegen komen.
Het is prachtig weer en onder het genot van een kom soep en broodje zalm, kletsen we verder waar we een jaar geleden gebleven zijn.
De baai van Seward, Resurrection Bay, is druk met vissersboten en toeristenboten. De zon schijnt als we tussen de bergen door ons op een zeiltje vooruit laten blazen.
Richard probeert de verrekijker uit en ontwaart een walvis.... Een paar honderd meter voor ons springt een bultrug uit het water. Opgewonden klikken onze camera's, wel tien keer springt hij wapperend met staart en vinnen.... Jammer dat hij wat ver weg is, maar de zoom komt ver.
Steeds meer laagjes kleren uit, want de zon wordt steeds feller, komen we bij een eilandje. Het is een vogelgekwetter van jewelste! Papegaaiduikers en allerlei andere prachtige vogeltjes broeden hier. Amper bekomen van de indrukken varen we verder en opeens ontwaren we dolfijnen. Dit zijn geen tuimelaars, ze zwemmen voorbij en zijn weer weg.
Het landschap van bergen en gletsjers onder de strakblauwe hemel is overweldigend.
Ik zit op de voorpunt van de boot, als de motor van de boot aangaat. De wind is gaan liggen, dus we varen al even op de motor. Wanneer ik omkijk staat Richard achter mij, met zijn camera.... " wat is er, waar maak je foto's van?" " Zie en hoor je dat niet dan?" En dan hoor ik het en zie ik pal voor ons op een rotsblok.... Een hele kolonie zeeleeuwen.... Wat een herrie, een heel onbewoond eiland achter hen, maar met zijn allen op een stukje rots!
De hele dag springen de zalmen om ons heen boven water, Jan ziet nog een walvis springen, wij zien alleen nog het spattend water.
We vinden een ankerplaats bij een verlaten strandje, midden in deze wildernis.... Iktua bay. Op het strand zitten twee adelaars.... Wat een eerste dag...dat belooft wat voor de komende weken!
Zaterdag 1 augustus,
Als ik na het wakker worden met Jan zit te kletsen in de kuip, stokt mijn verhaal halverwege een zin....ik wijs naar iets wat op een zwarte steen lijkt, maar beweegt! Scharrelend op het strand, tussen de meeuwen en adelaars....een zwarte beer, hij is niet veel groter dan de roofvogels.
Hij is vierhonderd meter van ons vandaan en heeft ons niet in de gaten. Hij blijft een half uurtje rondscharrelen. Onze eerste beer....voor Trees en Jan de eerste zwarte.....We volgen hem met telelens en verrekijker. We kunnen eigenlijk wel naar huis, onze verlanglijst aan te spotten wildlife is al bijna vervuld...
Een lange reis, een lange dag.
Veertien uur nadat Melanie ons op Schiphol heeft gedropt, springen we in Anchorage Kappie en Trees weer in de armen. De reis is probleemloos gegaan, dit keer is het slechts 7500 kilometer, in plaats van de ruim 15000 vorig jaar. Hemelsbreed is de SantanA inmiddels, met haar bemanning veel dichter bij huis gekomen.
De zo vertrouwde SantanA ligt in de jachthaven en samen met onze bagage sjouwen we tassen vol boodschappen aan boord, vanaf morgen zullen we weken geen winkels geen internet en telefoon signaal meer tegen komen.
Het is prachtig weer en onder het genot van een kom soep en broodje zalm, kletsen we verder waar we een jaar geleden gebleven zijn.
De baai van Seward, Resurrection Bay, is druk met vissersboten en toeristenboten. De zon schijnt als we tussen de bergen door ons op een zeiltje vooruit laten blazen.
Richard probeert de verrekijker uit en ontwaart een walvis.... Een paar honderd meter voor ons springt een bultrug uit het water. Opgewonden klikken onze camera's, wel tien keer springt hij wapperend met staart en vinnen.... Jammer dat hij wat ver weg is, maar de zoom komt ver.
Steeds meer laagjes kleren uit, want de zon wordt steeds feller, komen we bij een eilandje. Het is een vogelgekwetter van jewelste! Papegaaiduikers en allerlei andere prachtige vogeltjes broeden hier. Amper bekomen van de indrukken varen we verder en opeens ontwaren we dolfijnen. Dit zijn geen tuimelaars, ze zwemmen voorbij en zijn weer weg.
Het landschap van bergen en gletsjers onder de strakblauwe hemel is overweldigend.
Ik zit op de voorpunt van de boot, als de motor van de boot aangaat. De wind is gaan liggen, dus we varen al even op de motor. Wanneer ik omkijk staat Richard achter mij, met zijn camera.... " wat is er, waar maak je foto's van?" " Zie en hoor je dat niet dan?" En dan hoor ik het en zie ik pal voor ons op een rotsblok.... Een hele kolonie zeeleeuwen.... Wat een herrie, een heel onbewoond eiland achter hen, maar met zijn allen op een stukje rots!
De hele dag springen de zalmen om ons heen boven water, Jan ziet nog een walvis springen, wij zien alleen nog het spattend water.
We vinden een ankerplaats bij een verlaten strandje, midden in deze wildernis.... Iktua bay. Op het strand zitten twee adelaars.... Wat een eerste dag...dat belooft wat voor de komende weken!
Zaterdag 1 augustus,
Als ik na het wakker worden met Jan zit te kletsen in de kuip, stokt mijn verhaal halverwege een zin....ik wijs naar iets wat op een zwarte steen lijkt, maar beweegt! Scharrelend op het strand, tussen de meeuwen en adelaars....een zwarte beer, hij is niet veel groter dan de roofvogels.
Hij is vierhonderd meter van ons vandaan en heeft ons niet in de gaten. Hij blijft een half uurtje rondscharrelen. Onze eerste beer....voor Trees en Jan de eerste zwarte.....We volgen hem met telelens en verrekijker. We kunnen eigenlijk wel naar huis, onze verlanglijst aan te spotten wildlife is al bijna vervuld...
Het is half acht in de ochtend als ik in het ochtendzonnetje vanuit de kuip probeer de langs dobberende otter te filmen. Onmogelijk om ingezoomd de camera stil te houden.
Mijn broek hangt te drogen over het stuurwiel. Gisteravond kwam ik vast te zitten in de drassige grond van het eiland. Ondanks het verbodsbordje zijn we er met de bijboot heen gegaan. Een riviertje komt uit in de baai..... Zalmen werken zich een weg stroomopwaarts... Op hun laatste krachten. Wat een martelgang, om te kunnen sterven op de plek waar je geboren bent. Gefascineerd bekijken we dit schouwspel, ons bewust van het feit dat er elk moment een beer zou kunnen opduiken.
Dat maakt het extra spannend, maar we ontwaren hier geen beren of sporen van beren.
De tocht vandaag is door Icy bay naar de Chenega Glacier... Tussen de drijvende ijsschotsen zijn we de passage naar de gletsjer in gevaren. De wind over het ijsveld doet ons allemaal een extra laag kleding aantrekken. Samen met een andere zeilboot een paar kilometer verderop, zijn we helemaal alleen in de Nassau bay. Alleen met enkele honderden zeehonden die op de drijvende ijsschotsen bivakkeren. De motor fluistert heel zachtjes en voorzichtig manoeuvreert Trees de boot tussen de ijsschotsen terwijl Jan, Richard en ik filmen en fotograferen.... Ondertussen rommelt de gletsjer af en toe luidruchtig, we zien een paar keer brokken ijs vallen. Het geluid draagt ver.
Wat een andere wereld.... Vooral de zeehondjes, allemaal moeders met jongen, op en tussen de drijvende schotsen, weten ons lang te boeien, honderden hoofdjes boven water, bekijken ons nieuwsgierig. Een magisch schouwspel, dit stond niet op onze bucketlist.... simpelweg omdat we niet wisten dat dit bestond!!
Dinsdag 4 augustus,
De bewolking is snel verdwenen als we in de ochtend richting de Nellie Juan Glacier motoren, want wind is er opnieuw niet. Net zo min als de orka's en walvissen die volgens de boekjes hier moeten jagen. Meer dan af en toe een dolfijn of otter in de verte zien we niet onderweg. En natuurlijk overal springende zalmen.... We vinden weer een idyllische eenzame ankerplaats in de baai Nellie's rest, naast de gletsjer. In de middag nemen we de bijboot en leggen hem op de rotsen aan de kant.
We willen de trail volgen naar het uitzicht punt, maar dit is Alaska....er is geen teken van civilisatie, laat staan een zichtbare trail. We klauteren omhoog, onze weg zoekend tussen de dichte begroeiing, de poelen en een gordijn aan insecten.
Als Trees en ik het ver genoeg vinden, klimmen de mannen nog verder omhoog, in de brandende zon. Wij vrouwen gebruiken ons hoofd en onze ogen en vinden de route beneden langs.
Uiteindelijk vinden we zelfs de kerels terug en al foeterend, omdat we ze kwijt waren en bessen plukkend, worstelen we onze weg weer naar beneden naar de bijboot. Eenmaal terug op de boot douchen Richard en Trees op het achterdek met ijskoud water...om daarna op te warmen in het zonnetje. Zoveel verschil is er niet met Frans Polynesië, vorig jaar, het is even heet....alleen de palmbomen zijn vervangen door dennenbomen en bosbessenstruiken
Het is onbewolkt en de zon schijnt fel. Onze huid doet pijn, we zijn verbrand in de zon en zeewind.... En dat in Alaska!
We nemen een wijntje om het leven te vieren.... Een zeehond steekt zijn koppie omhoog naast de boot. Een adelaar zweeft boven onze Cove....De stilte is tastbaar. Het leven is mooi.
Met de bijboot naderen Richard en ik de groep met zeehondjes, een kleine honderd meter van onze ankerplek. Hun gebrul weerkaatst door de baai, we moeten er om lachen. Trees en Jan hebben zich in duikpak gehesen en zijn het koude water in, om het onderwaterschip schoon te maken.... De helden. Gelukkig hebben ze geen pakken in onze maat..... "Nee, Jan je hoeft echt niet te kijken of je toch nog een extra pak hebt!"
Mijn broek hangt te drogen over het stuurwiel. Gisteravond kwam ik vast te zitten in de drassige grond van het eiland. Ondanks het verbodsbordje zijn we er met de bijboot heen gegaan. Een riviertje komt uit in de baai..... Zalmen werken zich een weg stroomopwaarts... Op hun laatste krachten. Wat een martelgang, om te kunnen sterven op de plek waar je geboren bent. Gefascineerd bekijken we dit schouwspel, ons bewust van het feit dat er elk moment een beer zou kunnen opduiken.
Dat maakt het extra spannend, maar we ontwaren hier geen beren of sporen van beren.
De tocht vandaag is door Icy bay naar de Chenega Glacier... Tussen de drijvende ijsschotsen zijn we de passage naar de gletsjer in gevaren. De wind over het ijsveld doet ons allemaal een extra laag kleding aantrekken. Samen met een andere zeilboot een paar kilometer verderop, zijn we helemaal alleen in de Nassau bay. Alleen met enkele honderden zeehonden die op de drijvende ijsschotsen bivakkeren. De motor fluistert heel zachtjes en voorzichtig manoeuvreert Trees de boot tussen de ijsschotsen terwijl Jan, Richard en ik filmen en fotograferen.... Ondertussen rommelt de gletsjer af en toe luidruchtig, we zien een paar keer brokken ijs vallen. Het geluid draagt ver.
Wat een andere wereld.... Vooral de zeehondjes, allemaal moeders met jongen, op en tussen de drijvende schotsen, weten ons lang te boeien, honderden hoofdjes boven water, bekijken ons nieuwsgierig. Een magisch schouwspel, dit stond niet op onze bucketlist.... simpelweg omdat we niet wisten dat dit bestond!!
Dinsdag 4 augustus,
De bewolking is snel verdwenen als we in de ochtend richting de Nellie Juan Glacier motoren, want wind is er opnieuw niet. Net zo min als de orka's en walvissen die volgens de boekjes hier moeten jagen. Meer dan af en toe een dolfijn of otter in de verte zien we niet onderweg. En natuurlijk overal springende zalmen.... We vinden weer een idyllische eenzame ankerplaats in de baai Nellie's rest, naast de gletsjer. In de middag nemen we de bijboot en leggen hem op de rotsen aan de kant.
We willen de trail volgen naar het uitzicht punt, maar dit is Alaska....er is geen teken van civilisatie, laat staan een zichtbare trail. We klauteren omhoog, onze weg zoekend tussen de dichte begroeiing, de poelen en een gordijn aan insecten.
Als Trees en ik het ver genoeg vinden, klimmen de mannen nog verder omhoog, in de brandende zon. Wij vrouwen gebruiken ons hoofd en onze ogen en vinden de route beneden langs.
Uiteindelijk vinden we zelfs de kerels terug en al foeterend, omdat we ze kwijt waren en bessen plukkend, worstelen we onze weg weer naar beneden naar de bijboot. Eenmaal terug op de boot douchen Richard en Trees op het achterdek met ijskoud water...om daarna op te warmen in het zonnetje. Zoveel verschil is er niet met Frans Polynesië, vorig jaar, het is even heet....alleen de palmbomen zijn vervangen door dennenbomen en bosbessenstruiken
Het is onbewolkt en de zon schijnt fel. Onze huid doet pijn, we zijn verbrand in de zon en zeewind.... En dat in Alaska!
We nemen een wijntje om het leven te vieren.... Een zeehond steekt zijn koppie omhoog naast de boot. Een adelaar zweeft boven onze Cove....De stilte is tastbaar. Het leven is mooi.
Met de bijboot naderen Richard en ik de groep met zeehondjes, een kleine honderd meter van onze ankerplek. Hun gebrul weerkaatst door de baai, we moeten er om lachen. Trees en Jan hebben zich in duikpak gehesen en zijn het koude water in, om het onderwaterschip schoon te maken.... De helden. Gelukkig hebben ze geen pakken in onze maat..... "Nee, Jan je hoeft echt niet te kijken of je toch nog een extra pak hebt!"
De zon is teruggekeerd en we varen door een prachtige eenzame passage. Om ons heen groene eilandjes, met daarachter besneeuwde bergtoppen.... Rondom ons springen de zalmen, soms wel vijf keer achter elkaar, wel een meter boven de waterspiegel, ze vieren het leven... Hier en daar dobberen otters, een dikke mannetjes zeeleeuw duikt onder.... De idylle is compleet.
Eenmaal uit Esther passage zijn we omringd door vissers met hun netten... Wel tien boten...arme zalmen, bijna op de plaats van bestemming. We willen ankeren bij een waterval, we zien een miezerig waterstraaltje uit de bergen naar beneden komen als ze de baai in varen....tot we de laatste bocht nemen...een brede waterval doemt voor ons op. We ankeren in de Cascade Bay.
Een strandje met een riviertje aan stuurboord. Met de bijboot gaan we naar het strand.... Het is inmiddels bijna half augustus. De geslachtsrijpe zalmen zijn op de terugweg naar hun geboortegrond.... We varen tussen honderden rugvinnen. Wat we aantreffen op het strand schokt ons. De rivier stroomopwaarts ligt grotendeels droog bij laagwater.... Het strand is bezaaid met naar lucht happende vissen. Ze liggen droog, omringd door lijken van hun soortgenoten. In het stroompje worstelen enkelen nog hun weg naar boven.... Sommigen met lege bloedende oogkassen....de meeuwen hebben hun ogen alvast eruit gepikt.
Verbijsterd om zoveel onzinnig natuurgeweld lopen wij langs het riviertje... Zo zinloos deze worsteling.... De rivier loopt zelfs dood.... We hopen dat een beer ze snel uit hun lijden zal verlossen. Misschien is Jan zijn fileermes of de netten van de vissers, toch een milder einde dan dit dwaze worstelen naar boven, snakkend naar lucht en stuiterend over de lijken van je soortgenoten. Alles om te gehoorzamen aan de wetten der natuur.
De Colombia gletsjer is de grootste en meest bekende gletsjer van de Prince William Sound.
Tussen de ijsbergen manoeuvreren we naar de muur van ijs. Hoe dichter we bij komen, hoe kouder de wind en hoe indrukwekkender de omgeving.
Op en rondom de ijsschotsen zeeotters, voor ons het dier van onze vakantie, ze zijn geweldig!
Dobberend op hun rug, kleintjes op de buik of de koppies omhoog boven water, terwijl ze ons bekijken, waarna ze sierlijk weg duiken.
De gletsjer is in de laatste twintig jaar wel 10 kilometer terug getrokken. De ijsblokken druppen hoorbaar van het smeltwater, af en toe stort er eentje in. We sturen ons huis ver het pakijs in. Als het ijs tegen de romp van het schip dreunt en schuurt, komt de vergelijking met de Titanic vanzelf..... Het zou ons toch niet overkomen??
Eenmaal uit Esther passage zijn we omringd door vissers met hun netten... Wel tien boten...arme zalmen, bijna op de plaats van bestemming. We willen ankeren bij een waterval, we zien een miezerig waterstraaltje uit de bergen naar beneden komen als ze de baai in varen....tot we de laatste bocht nemen...een brede waterval doemt voor ons op. We ankeren in de Cascade Bay.
Een strandje met een riviertje aan stuurboord. Met de bijboot gaan we naar het strand.... Het is inmiddels bijna half augustus. De geslachtsrijpe zalmen zijn op de terugweg naar hun geboortegrond.... We varen tussen honderden rugvinnen. Wat we aantreffen op het strand schokt ons. De rivier stroomopwaarts ligt grotendeels droog bij laagwater.... Het strand is bezaaid met naar lucht happende vissen. Ze liggen droog, omringd door lijken van hun soortgenoten. In het stroompje worstelen enkelen nog hun weg naar boven.... Sommigen met lege bloedende oogkassen....de meeuwen hebben hun ogen alvast eruit gepikt.
Verbijsterd om zoveel onzinnig natuurgeweld lopen wij langs het riviertje... Zo zinloos deze worsteling.... De rivier loopt zelfs dood.... We hopen dat een beer ze snel uit hun lijden zal verlossen. Misschien is Jan zijn fileermes of de netten van de vissers, toch een milder einde dan dit dwaze worstelen naar boven, snakkend naar lucht en stuiterend over de lijken van je soortgenoten. Alles om te gehoorzamen aan de wetten der natuur.
De Colombia gletsjer is de grootste en meest bekende gletsjer van de Prince William Sound.
Tussen de ijsbergen manoeuvreren we naar de muur van ijs. Hoe dichter we bij komen, hoe kouder de wind en hoe indrukwekkender de omgeving.
Op en rondom de ijsschotsen zeeotters, voor ons het dier van onze vakantie, ze zijn geweldig!
Dobberend op hun rug, kleintjes op de buik of de koppies omhoog boven water, terwijl ze ons bekijken, waarna ze sierlijk weg duiken.
De gletsjer is in de laatste twintig jaar wel 10 kilometer terug getrokken. De ijsblokken druppen hoorbaar van het smeltwater, af en toe stort er eentje in. We sturen ons huis ver het pakijs in. Als het ijs tegen de romp van het schip dreunt en schuurt, komt de vergelijking met de Titanic vanzelf..... Het zou ons toch niet overkomen??
Nemen we niet teveel risico, voor het avontuur. Maar onze kappie heeft een goede stuurvrouw!
Helemaal alleen zijn we als we aan de voet van de gletsjer zijn, vanuit vier richtingen komen de uitlopers naar beneden. De breedste is vijf kilometer breed en zeventig meter hoog!
Dichterbij de bewoonde wereld, in de Valdez Narrows, ook veel vissersbootjes en bootjes met mensen die een dagtrip hebben geboekt vanuit Valdez. Op een grote boei ligt een dikke zeeleeuw te brullen, naast hem ligt een vrouwtje trots te kijken dat zij ook op de boei mag, in zee zwermen nog een stuk of wat zeeleeuwen....zij willen ook op de boei, het grote mannetje brult ze weg! We cirkelen wat om de boei heen en genieten. Deze boei schijnt hier al jaren te liggen....en altijd het zelfde tafereel!
Een mevrouw complimenteert Trees met de mooie boot, dit gebeurt overal waar ze komen!
" A long way from home" als reactie op de vlag. Het eerste contact met iemand buiten ons groepje in twee weken.
Zaterdag, 15 Augustus
Morgen naar Valdez....hopen dat er plek is in de haven, zodat we de huurauto kunnen halen en nog een paar dagen op het land kunnen rondtoeren, voordat we donderdag naar huis vliegen.
De slogan van Valdez is " even mother nature has favorites!"
Helaas zien we weinig van de scenery door regen die de bergtoppen verbergt.
En dan.......internet...het is toch even lastig, maar eenmaal gevonden, lopen onze mailboxen snel vol. Trees en Jan begrijpen niet zoveel van onze elektronische honger!
De hele nacht horen we de regen op het dek boven ons, onze laatste nacht op de SantanA.
Toch schijnt er een voorzichtig zonnetje als we afscheid nemen van haar. In welke haven zullen we haar terugzien en wanneer? Ze ligt prachtig in de mooie haven, we zien nu pas de kring van bergen en gletsjers die de jachthaven omringen. Afgelopen dagen waren ze verborgen achter grijze regenwolken
Dinsdag, 18 Augustus
Een zeeotter zwemt tot in de haven, om ons uit te zwaaien en na het volladen van de huurauto met tassen en voedsel, vertrekken we via de Richardson Highway met z’n 4ren naar Anchorage, met de nodige foto- en voedsel stops. Missen ‘s nachts de Aurora Borealis, omdat we niet gewekt worden…..Jammer…..zetten onze vrienden de volgende ochtend op het vliegveld af, gaan zelf nog een lading boodschappen doen bij de Walmart (veel goedkoper dan in Valdez) en rijden de zelfde route in 1 dag weer terug. 3 dagen later zijn we s ’avonds om 21.00 uur weer thuis.
Helemaal alleen zijn we als we aan de voet van de gletsjer zijn, vanuit vier richtingen komen de uitlopers naar beneden. De breedste is vijf kilometer breed en zeventig meter hoog!
Dichterbij de bewoonde wereld, in de Valdez Narrows, ook veel vissersbootjes en bootjes met mensen die een dagtrip hebben geboekt vanuit Valdez. Op een grote boei ligt een dikke zeeleeuw te brullen, naast hem ligt een vrouwtje trots te kijken dat zij ook op de boei mag, in zee zwermen nog een stuk of wat zeeleeuwen....zij willen ook op de boei, het grote mannetje brult ze weg! We cirkelen wat om de boei heen en genieten. Deze boei schijnt hier al jaren te liggen....en altijd het zelfde tafereel!
Een mevrouw complimenteert Trees met de mooie boot, dit gebeurt overal waar ze komen!
" A long way from home" als reactie op de vlag. Het eerste contact met iemand buiten ons groepje in twee weken.
Zaterdag, 15 Augustus
Morgen naar Valdez....hopen dat er plek is in de haven, zodat we de huurauto kunnen halen en nog een paar dagen op het land kunnen rondtoeren, voordat we donderdag naar huis vliegen.
De slogan van Valdez is " even mother nature has favorites!"
Helaas zien we weinig van de scenery door regen die de bergtoppen verbergt.
En dan.......internet...het is toch even lastig, maar eenmaal gevonden, lopen onze mailboxen snel vol. Trees en Jan begrijpen niet zoveel van onze elektronische honger!
De hele nacht horen we de regen op het dek boven ons, onze laatste nacht op de SantanA.
Toch schijnt er een voorzichtig zonnetje als we afscheid nemen van haar. In welke haven zullen we haar terugzien en wanneer? Ze ligt prachtig in de mooie haven, we zien nu pas de kring van bergen en gletsjers die de jachthaven omringen. Afgelopen dagen waren ze verborgen achter grijze regenwolken
Dinsdag, 18 Augustus
Een zeeotter zwemt tot in de haven, om ons uit te zwaaien en na het volladen van de huurauto met tassen en voedsel, vertrekken we via de Richardson Highway met z’n 4ren naar Anchorage, met de nodige foto- en voedsel stops. Missen ‘s nachts de Aurora Borealis, omdat we niet gewekt worden…..Jammer…..zetten onze vrienden de volgende ochtend op het vliegveld af, gaan zelf nog een lading boodschappen doen bij de Walmart (veel goedkoper dan in Valdez) en rijden de zelfde route in 1 dag weer terug. 3 dagen later zijn we s ’avonds om 21.00 uur weer thuis.
We keken al weer uit naar een... "nieuwe SantanA".... Weer een prachtig verhaal en schitterende foto's!!!
BeantwoordenVerwijderenBedankt. Lieve groeten Johan en Dorien