Het is weer ochtend geworden, alweer een nacht met te weinig slaap doorgeworsteld. Er komt een stevige wind uit het noorden. Sitka zijn we al voorbij en met deze wind en golven is het even afsteken naar een ankerplekje aan de kust niet zo’n goed idee. We hebben spanning in ons lijf. Niet zozeer van de harde wind en de onaangename golven die ons achterop komen, maar meer hoe het zal zijn bij Decision passage. Die is smal en als de getijde stroom naar zee stroomt staan daar geheid steile hoge golven. De uitgaande waterstroom duwt de aanstormende golven die naar binnen willen in elkaar. De gribs beloven, onverwachts, nog meer wind en zodoende voelen we ons niet op ons gemak. Timing is nu belangrijk. We willen zeker geen uitgaande stroom hebben en daarom staat de motor nog steeds bij. Ook willen we er vóór donker doorheen. We lopen over de zeven knopen en gelukkig is het mooi weer en is de mist verdwenen, maar toch……..de spanning blijft.
Tegen het eind van de middag zijn we er dan. Grote rollers komen ons achterop, maar ze breken niet. Het grootzeil staat nog steeds uit, alleen de wind komt nu recht van achteren en wij gieren behoorlijk door het water. SantanA stuurt rustig verder of er niets aan de hand is. Ze moet toch echt door dat gaatje, waardoor er twee maal gegijpt moet worden en een keer extra vanwege een onbedoelde schuiver. Het zeil staat verkeerd, maar de bulltalie voorkomt dat de giek over komt zeilen. Hard sturend komen giek en zeil weer terug ….en dan , dan zijn we erdoor. Een last valt van ons af, we zijn binnen. Nog één maal laat de wind zijn tanden zien en blaast met meer dan veertig knopen van opzij, ze rollen van de bergen en eindelijk is er rust en zijn het alleen nog de walvissen die om ons heen blazen. Wat een verschil, hier is het water vlak, het zonnetje schijnt en de natuur lacht ons toe.
Twee uur later laten we het anker zakken in een mooi beschut baaitje, Kell Bay. Hier mogen we van ons zelf een dagje bijkomen.
Niks veranderlijker dan het weer, onze uitrustdag is een stralende dag en we kunnen sinds lange tijd weer buiten in de kuip zitten. Een paar zeeotters laten zich zien. De volgende dag varen we weer in de mist, dus matig zicht en zonder wind. In Port Protection wachten we het volgende front af met veel wind en bakken regen. Het haventje is alleraardigst en de vissersschepen zien er schattig uit. Tegen de morgen als we verder willen is het potdicht van de mist. Ja ja, Alaska was het toch?
Gelukkig klaart het ff later op en kunnen we onze toer vervolgen. Deze keer pikken we de stroom op, die nu eens met ons mee gaat. Het stroomt er behoorlijk wat maakt dat we niet alleen zijn. Fonteinen van de grote jongens, hele bossen vogels en sportvissers die proberen de zalmen uit de stroom te hengelen. Momenten om niet te vergeten. Het weer houdt zich rustig en we varen van het ene grote fjord naar het andere. Er zijn stukken waar we een zigzag koers volgen om de echte vissers te ontwijken. Zij vissen met gilnetten. Een kilometer net staat tussen twee oranje boeien in het water. De bedoeling is dat de zalmen in het net zwemmen en vast blijven zitten. Om dat proces een handje te helpen varen de vijftien meter lange vissersbootjes van tijd tot tijd met hoge snelheid langs het net om de zalm er in te jagen.
Nog één maal springt er in de verte een bultrug hoog uit het water, maar verder is het rustig. De meeste bultruggen zullen nu wel op weg zijn naar hun vakantie bestemming Hawaii. Voor ons gaat het ook verder zuidwaarts. We doen schattige dorpjes aan als Meyers Chuck, genieten toch van de wildernis om ons heen en komen uiteindelijk uit in Ketchican, het zuidelijkste puntje van Alaska.
Ketchican is heel anders, het is er onrustig. Grote bromvliegen brommen over ons heen, links rechts boven naast……tamelijk irritant. Het zijn watervliegtuigen ofwel floatplanes zoals ze hier worden genoemd en het zijn er veel en het ziet er chaotisch uit. Het lijkt wel of ze overal landen en opstijgen, zo ook pal voor de jachthaven . We hopen maar dat ze onze mast zien.
Al die onrust wordt veroorzaakt door vier grote cruise schepen die ladingen vakantiegangers uitspugen. Al die mensen moeten vermaakt worden, tja wat moet je dan.. Het stadje is één groot toeristendorp geworden en daarbuiten is het helemaal niks. Vies en vervallen, tjonge wat een tegenstellingen hier. Wij zijn er niet van onder de indruk en verlaten deze plek maar snel en gaan op weg naar Prince Rupert, Canada.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten