Mangrove expeditie

 

 

 

 

Na Paraty hebben we een nieuwe baai, nu tussen de hoge bergen en helemaal aan het einde van Saco de Mamangua. Weer zo'n fjord, alleen niet meer dan een paar meter diep. Het laatste stuk valt bij eb droog en juist hier mondt een klein riviertje in uit, Rio Cairuqu. Dit riviertje komt uit het tropisch regenwoud en loopt door de mangroven naar zee. Volgens de pilot moet een bezoekje de moeite waard zijn, dus wij op pad.

Gewapend met o.a. muggenspray en een klein voedselpakket, zoeken we de ingang van het riviertje, maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Een eerste ingang door het mangrovenbos lijkt dood te lopen en we varen verder. Het is hoogwater en diep is het er ook niet, hooguit een halve meter. Na een kilometer vinden we een andere ingang en hier varen we voorzichtig de mangroven in. De meeste boompjes en struiken staan nog net droog en verder is alles grijs. Langzaam varen we tussen takken en overhangende bomen door, overal blub en net erboven uit komen de wortelpunten, waardoor de mangrovebomen lucht happen. We denken.... als er maar geen slangen in de bomen hangen en ze moeten al helemaal niet in de boot vallen; deze gedachte bezorgt ons wel kriebels in de buik. Wel lopen er duizenden en duizenden krabben. Ze zitten overal en voornamelijk in de bomen en als we onder een tak doorvaren rennen ze alle kanten op..... Brrr. De grote zijn fel oranje/rood met grote rode ogen en doen een beetje kriepo aan. Sowieso is deze omgeving een beetje luguber, het doet me aan Indiana Jones denken, die had ook zoveel kriepo's rondrennen. Aan het eind van het watertje ligt een kano, zonder bestuurder en verder is alles modder. Het tropische woud is niet ver weg, maar hier stappen wij echt niet aan wal, echt niet!!! Rustig aan peddelen we terug, maar dit duurt niet lang, want de mugs en knots hebben ons ook ontdekt, smeren....spuiten.....we zitten voor we het weten onder de bulten en varen zo snel als mogelijk op de motor terug naar open water. Te laat...we zijn vele jeukbultjes rijker.

We varen terug en gaan op zoek naar een andere ingang. Het is prachtig weer en de zon schijnt volop. Toch maar weer naar het eerste probeersel. Hier zien we een bootje uit komen, nou dan kunnen wij er ook in... en ja hoor, het watertje slingert zich door de mangroven en komt na heel veel slingers uit aan de rand van het tropische woud (Mata Atlantica). De mangroven zijn hier lang niet zo eng, eigenlijk lijkt het wat op Belt-Schutsloot, dat kanaaltjes varen dan, maar daar houdt de vergelijking eigenlijk ook op.

Prachtige omgeving, hogen bomen, lianen, slingerplanten, varens, palmbomen. Eerst is het water redelijk diep, maar aan het einde staat er niet zo veel meer. Nog steeds is het vloed! We horen water stromen en het is helder en zoet. Nu zijn we op de goede weg, de rivier, het plekje uit de pilot is gevonden.

We leggen de boot aan de ketting en gaan lopend op pad. Na een kwartiertje vinden we de stroomversnelling. We voelen ons een soort Livingstone, die moest alleen veel hakken en wij kunnen gelukkig een pad bewandelen. Jammer genoeg is het al laat geworden en nemen we het zwemmen voor lief. De muggen steken ondertussen nog steeds en wat veel verontrustender is, het wordt eb. We zijn net op tijd terug, want het water is zeker al 20 cm gezakt. Al peddelend en moterend, boomstronken en stenen ontwijkend, soms schurend over de grond, komen we terug op het grote water. Gered....en wat een avontuurlijk ritje zeg. Terug bij de boot landen we nog even op een strandje en plukken er (wilde zure) sinaasappelen en bananen. Natuurlijk moeten er bellen gaan rinkelen, als er zoveel vruchten liggen te verrotten, maar bij ons geven ze pas alarm als we de sinaasappel proeven. Zogezegd een bekkentrekker....misschien met een beetje honing erin? Voor we de vruchten weggooien eerst maar proberen. Onze expeditiedag kon niet meer stuk.

Fotos 1- mooi rood is niet lelijk 2- beetje brrr 3- impressie 4- net Belt-Schutsloot