Het is fris, we hebben truien en jassen aan en wachten buiten op het terras voor de ingang van het busstation op Udo en Ann. Zij moeten uit Colonia komen met de veerboot, wij zijn te vroeg en zij kwamen wat later. Het wachten duurt lang, zeker als het koud is, maar de zon schijnt en om 13.00 uur zijn ze er dan.
Eerst even warm worden met koffie en dan zoeken we onze bus op. Het eerste traject naar Iquazu reizen we met Via Barilodge, een mooie schone bus met ruime stoelen. Zoiets als business class in de vliegtuigen, zonder oorsuizen, wel met een hostess.
We genieten van het uitzicht over de delta en hebben met Udo en Ann veel te kleppen en zo verstrijkt de tijd. Na een aantal bushaltes en drie speelfilms wordt het dan tijd om de oogjes dicht te doen. We hebben dekens en de temperatuur in de bus gaat omlaag. Het wordt zelfs koud, heel koud. Gelukkig waren we hiervan een beetje op de hoogte en namen we ijsmutsen mee. Kun je het je voorstellen, we rijden in de tropen en zitten in de bus met ijsmutsen op, Brrrrr. We zijn niet de enigen, velen volgen ons voorbeeld. Wel een beetje vreemd hoor, helemaal begrijpen waarom de airco zo koud moet staan doen we niet. Enfin van lekker slapen komt niet veel en als de zon weer op komt zijn we dan ook lichtelijk geradbraakt.
Het loopt tegen negen uur, wanneer we Puerto Iquazu binnen rijden. Het is wel een beetje toeristischer geworden sinds 1982. Alles en ook alles draait hier om de toeristen. Het eerste wat we doen is de bus boeken voor ons volgende traject naar Salta en daarna gaan we op zoek naar een onderkomen voor twee nachten. Man.... in een uur is alles geregeld en slapen we bij "Peter Pan" op één kamer met z'n vieren. Mooi geregeld, nietwaar?
"Peter Pan" heeft een zwembad en een openbare keuken. Het zwemwater is toch echt te koud, je tenen trekken er krom van en de keuken stelt helemaal niks voor, maar we kunnen grillen en dat doen we dan ook. Lekker!
Die eerste middag reizen we af naar de grootste watervallen van de wereld, de Cataratas de Iguazú. Ze waren 4 km breed, maar dat is nu nog 3,5 km, nog steeds behoorlijk breed toch? De naam komt uit de Guarani (oorspronkelijke bewoners) taal en betekent "groot water". In Brazilië loopt de rivier over een hooggelegen basaltplateau en dat "stopt" op de grens met Argentinië plotseling. Het water valt daarna ca. 70 meter naar beneden en daar stroomt de Rio Iguazú dan weer rustig verder.
Vele scènes van bekende films hebben zich hier afgespeeld, zoals Moonraker van James Bond. Mede hierdoor zijn de Cataratas beroemd geworden en dat is te merken.
Wij zijn er in het laagseizoen, maar er worden bussen vol toeristen gedropt. "Gouwe handel, gouwe handel meneer Sonneberg". Ja, er moet entreegeld betaald worden. Het water vloeit niet voor niks over de rand, dus mag ik ff vangen!! Het valt wel mee, 130 pesos p/p, ca € 20,-. Als je braaf bent en niet stiekem in het water klimt mag je de volgende dag terug komen voor half geld.
Aan de Argentijnse kant kun je langs de hele waterval lopen, zowel aan de bovenkant als wel aan de onderkant. Het natuurgeweld is indrukwekkend! Foto's zeggen meer dan duizend woorden en je moet er geweest zijn om dit te voelen, maar het lawaai van vallend water, de felle zon, de opstijgende waternevel in combinatie met prachtige bomen is overweldigend. Je staat er voor je gevoel middenin.
Overal vlinders met meest exotische kleuren, niet zo groot, maar heel mooi. Natuurlijk zijn er brutale apen, die je de koekjes uit je hand rukken (en er staat nog zo "niet voeren"), wasbeertjes, roofvogels, gieren en een toekan. Toeristen zijn er ook, gelukkig is er veel ruimte. Morgen komen we terug voor het grote gat, "de keel van de duivel", in het Spaans "garganta del diable"...... en die heeft me een grote keel.
Over stalen wandelpaden gaat het de volgende dag naar "de Keel". De ontwikkeling voor toeristen heeft ook voordelen, want je kunt nu heel dichtbij de waterval komen en dus ook bij "de Keel". Met veel geweld stort het water over de rand en hult ons in een nevel van fijne waterdruppels. Ach, het is warm weer en we zoeken net buiten het nevelgebied een plekje om te drogen, te eten en nog even na te genieten. Hier zien we een zwarte vogel met blauwe "wenkbrauwen", daar de uitleg op het bord alleen in het Spaans is, kunnen we hem geen naam geven.
Er rijdt ook een treintje en daarmee gaan we terug. De rij wachtenden is toch wel lang, maar gelukkig kunnen we na 10 minuten instappen en langzaam "tjoekeren" we dan naar het "station". De wandelaars gaan ons vooruit. Wij pakken nog een terrasje, nemen een pilsje en gaan op weg naar de uitgang en de bus.
Foto 1- watervallen 2- wel 3.5 km breed 3- blauwtje 4- Toekan in the wild 5- kapucijner aap 6- vlindertjes 7- garganta del diablo 8- niks blijft droog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten