Een adembenemende tocht.....

  

 

 

 

   

 

 

 

 

   

   

   

   

   

Vanuit San Antonio de los Cobres pikken we weg 40 op naar Cachi, onze volgende bestemming, waar we een dagje rust nemen. Weer stenen en veel stof, soms is de weg glad en jagen we met 80 km/u, vaak blijft de snelheid steken op 40 km/u en rammelen we lekker door elkaar. Ook hier zijn er veel ezels, of ze tam zijn of wild weten we niet, er is geen mens te bekennen. De meeste nederzettingen die we hier tegen komen zijn verlaten en ingestort, trouwens wie wil hier nu wonen. Het meest verbazingwekkende feit is wel, dat kom je zo'n afgelegen hutje tegen, dan staan er zonnepanelen. Niet dat daar iets tegen is, maar de woestenij en de moderne techniek voelen een beetje tegenstrijdig.

We rijden steeds hoger en de weg begon al op 3800 mtr. Geen idee wat we tegen komen, maar het uitzicht is indrukwekkend. Regelmatig zien we in de verte Vicuna's en een soort toendra. Deze toendra's zijn deels bevroren, soms stroomt er water en soms is het ijs en volgens mij zitten we behoorlijk hoog. Ik merk het ook aan m'n ogen, die beginnen zeer te doen. Nog een bocht en we zijn op het hoogste punt, bijna 5000 meter!! Wouw.. nog nooit zo hoog geweest. In Europa in het hoogste punt die van de Mont Blanc, ergens in de buurt van 4800 meter. We hebben uitzicht op besneeuwde bergtoppen van meer dan 6500 meter en wat een vreemde constructie hebben die. Het lijkt wel of deze bergkam slagaders heeft. Erosie natuurlijk, maar je kijkt er wel vreemd tegenaan.

Ons bergweggetje wordt nog smaller, nog gevaarlijker. Ann knijpt een oogje toe en de spanning is van onze gezichten af te lezen. Het valt wel mee en beneden aangekomen rijden we een nieuwe vallei in. Hier komen bomen in lentetooi, beginnen de boeren akkers te ploegen. Regelmatig steken we riviertjes over die door deze fascinerende natuur lopen en meteen als irrigatiekanaal dienen. Overal op deze reis zien we "de Wachters", meters hoge Kandelaar (Los Cardones) cactussen. Het lijkt soms alsof ze een helling aflopen en zich verspreiden in het dal.

Het is tijd voor een lunch en dus steken we af naar het dorp La Poma. De dames kloppen aan bij een eetgelegenheid die op het eerste gezicht gesloten lijkt! Het blijkt een hostel te zijn en mevrouw wil voor ons wel een maaltijd bereiden. We krijgen het traditionele Milanesa en het smaakt voortreffelijk. Weer zo'n plezierige verrassing.

In de namiddag komen we dan aan in Cachi. Een origineel (Spaans) stadje en nog geheel in takt en natuurlijk toeristisch. We genieten hier een dagje, eigenlijk moeten we een beetje bijkomen. De volgende dag vervolgen we onze weg richting Salta. Dit traject voert ons door het nationale park van de Cardones. Een "leger" van cactussen dat staat te wachten totdat het in aktie kan komen. Ze groeien heel langzaam en de meeste die we zien zijn meer dan 50 jaar oud. De eerste 5 cm doen ze wel 10 jaar over, totdat ze beter vocht kunnen vasthouden, dan gaat het wat sneller. Ook nu passeren we een pas op slechts 3500 meter. Er staat een piepklein kapelletje en de dominee doet zijn zegje. Hij is in ieder geval al dichter bij de hemel. Terug in het dal is het hier lente geworden en staan er veel bomen in prachtige roze, paarse, gele en rode kleuren te pronken. Het is zaterdagmiddag wanneer we in Salta aankomen. Het is over en we gaan weer terug, maar wat een geweldige tocht!!.... en weer tijd voor een biertje.

Foto 1- veel ezels, 2- naar Cachi, 3- hoogste punt, 4- vreemde berg, 5- onze bergweg, 6- spanning in de auto, 7- kleurenpracht, 8- riviertje, 9-fascinerende natuur, 10- hotel Cachi, 11- Los Cardones, 12- alle soorten, 13- het is roze, 14- Salta, als laatste.