Het oer van Stateneiland

Wind.... daar hebben we plotseling genoeg van, zo weinig als de dagen hiervoor, zo veel is er nu. Regelmatig zwiept de boot heen en weer en giert de wind soms met meer dan 140 km door het want. Het landschap is hier ruig. Stateneiland is ontdekt in 1616 door Willem Schouten met zijn schip de
Eendracht. In die tijd voeren ze met dwars getuigde schepen en zonder motor. Onvoorstelbaar moedig om daarmee te zeilen in dit soort gebieden met beestachtig weer en hele sterke stromingen, waar ook wij nu heel veel ontzag voor hebben. Wij kunnen nog hoog aan de wind varen en zijn uitgerust met krachtige motoren, maar de schepen van toen niet. Vaak ging het dan ook mis en liepen ze op de rotsen.

De eerste dagen hier doen we het rustig aan. Natuurlijk eerst van alles repareren en de dagelijkse bezigheden zoals brood bakken, yoghurt maken, de was doen. Samen met onze Zwitserse vrienden hebben we het best gezellig, soms eten we bij hen en dan weer bij ons. We zijn al een maand onderweg en natuurlijk zijn de verse producten nagenoeg op, maar samen hebben we genoeg om lekkere dingen te maken.

Dan... een dag met zon. Samen met Dominique en Chaschper klauteren we de berg naast ons op. We willen het zelfde uitzicht hebben als de Italianen van de "Blue Bible" ook hadden. We zoeken naar een plek waar de dinghy kan landen en waar wij redelijkerwijs landinwaarts kunnen trekken. Hier zijn geen paden, maar veel dik verend mos, struikgewas, lage boompjes en hele natte stukken.

Op Stateneiland heeft de natuur het ook zwaar, dat kun je goed zien aan de bomen. Sommige bomen groeien hier met de grond/wind mee (Arbol bandera) en vele liggen op de grond, om vooral niet teveel wind te vangen. Andere bomen transformeren zichzelf tot een bonsai model; small is beautifull. We klimmen verder, soms tot de knieën wegzakkend in het mos, hakend achter de vele
takken, die tijdens het klauteren naar boven meteen houvast bieden. Vanaf beneden lijkt het allemaal stijl, maar eigenlijk valt het wel mee en zijn we snel boven bij het fotopunt.

Wat een uitzicht....en wat is de natuur hier oer, het straalt er vanaf. Het waait, de zon schijnt, je voelt je echt klein zo ver van Nederland helemaal aan de onderkant van de wereld. Ver onder ons drijven onze twee bootjes tussen de eilandjes, voor ons de ruige rotsen met in de verte een waterval en vele meren. We zijn nog niet op het hoogste punt. Dominique gaat op verkenning uit, maar komt al snel terug met het bericht dat het wel kan, maar niet zo eenvoudig. Iets voor later......?

Natuurlijk...Zwitsers zijn echte bergratten en zo klimmen we onder leiding van Chaschper met zijn berguitrusting naar het hoogste punt van de Montes de los Tres Torres. Aangehaakt met lijnen, haken en alles gekoppeld aan onze speciale "broekjes" klimmen we omhoog. Regel 1 is .."nooit jezelf losmaken". Het duurt wat langer, maar dan krijg je ook wat. Ten gevolge van het fraaie weer hebben we een schitterend uitzicht en genieten met volle teugen. Met ons tweeën hadden we dit nooit beleefd, laat staan gedurfd. Van Chaschper leren we nieuwe knopen en als je het niet weet, "vraag je het aan een vriend". Omgekeerd leert hij van ons praktijk op zee en techniek en samen weten we toch altijd weer veel.

De dagen gaan voorbij; we genieten van de omgeving, maken een kampvuur, beklimmen een andere berg, werken de dagelijkse dingen af en kijken naar het weerraam om hier weer weg te komen. Dit laatste is moeilijk, want het weer is hier grillig en veranderlijk. Donderdag zeven februari nemen we de gok en tegen de avond verlaten we onze plek tussen de touwen. Er staat weinig wind, maar wel van alle kanten. Dat manoeuvreren zo tussen de rotsen op twintig meter is lastig en bovendien hangt er ook nog een heel kelpveld aan het anker. Al met al is het een hele inspanning en ben ik blij weer vrij te kunnen varen. De smalle passage bij hoog water is geen probleem en met een deininggolf duikt SantanA het grote fjord in. Zomaar krijgen we uit het niets ff windkracht 8 over ons heen. Die is om de hoek ook weer weg en gezamenlijk ankeren we in de buitenbaai om de volgende morgen vroeg (05.00u) met hoog water te kunnen vertrekken. Le Maire we komen!

Foto: 1- de 7 meter passage 2- onze ankerplek 3- steamerduck 4 - waterval 5- deze top was een heel eind klimmen 6- de bomen groeien hier over de grond 7- klimmen met touwen 8- de top gehaald 9- wat een uitzicht!