Lange Lijnen en Scherpe Rotsen

      

 

foto: 1- naar rechts is ingang Caleta Horno 2- wij in Caleta Horno 3- lange lijnen 4- bijzonder landschap.

 

De 70 mijl naar Caleta Horno is voor een dagdeel eigenlijk net wat te ver. We gaan om 05.00u anker op, maar de wind is niet zo constant als voorspeld en we zetten de motor bij om op tijd aan te komen. We willen niet in het donker lijnen naar de wal uitzetten. Tegen 18.00u varen we via een smalle ingang tussen de rotsen door een soort canyon binnen. Wouw, wat een omgeving en wat is het voor je gevoel smal. Natuurlijk trekt de wind aan tot een kleine 6 Bf en moeten we manoeuvreren met te veel wind. Er ligt nog een boot en dat maakt het er niet makkelijker op en het relais van de boegschroef laat het naar bakboord afweten, waardoor ik met moeite de boot van de rotsen af kan houden. Ik ren van stuurwiel naar touwrollen en terug. STRESSSSSSSS........

Het anker gaat erin en met behulp van Chaschper van de Klepper zetten we de lijnen uit. Een heel karwei, vooral daar de rotsen vlijmscherp zijn en de waterlijn met de schelpdieren nog veel scherper!! Het is moeilijk aan land komen en alle lijnen meenemend. De bijboot loopt lekkage op en Trees de nodige beschadigingen. De boot moet dwars op de wind komen te liggen en dat valt ook al niet mee, maar eind goed, al goed. We liggen!
In alle rust lopen we alle lijnen nogmaals na en met kettingen en poetsdoeken proberen we de lijnen zoveel mogelijk te beschermen, anders zijn ze in no-time doorgesleten. Als alles dan eindelijk klaar is zijn we bekaf van al het werk en emotie. Dit soort manoeuvres geeft wel stress zeg.
Het is fijn dat Chaschper en Dominique ons van drank en wat te eten voorzien, want wij hebben de puf echt op. Het is aardedonker wanneer we SantanA weer opzoeken. Tjonge wat een sterren kun je hier zien, overweldigend gewoon.

De volgende dag zijn we weer bij de pinken en kijken we onze ogen uit in de omgeving. We klimmen de canyon uit bekijken het dorre landschap en de fraaie vergezichten. Overal lopen guanacos te hinniken. Jammer dat ze zich niet laten aaien, ook loopt er nog een kudde schapen en we zien zelfs een "kudde" toeristen, die met een 4 wheeldrive naar deze kaap zijn gereden.

Zoals gewoonlijk ook hier weer klusjes, o.a. in de mast, lamp aan de zaling (dekverlichting) is kapot en aan de kluiver, deze vertoont veel losse naden op de UV ply. Na drie dagen gaan we verder, weer al die lange lijnen over de scherpe rotsen halen en zo'n 300 meter touw oprollen.
Onze volgende bestemming is Isla Leones, zogezegd om de hoek.
De Klepper riep ons op om vooral dit eiland NIET over te slaan. Dus het weergat moest maar even wachten en niet voor niets.

 

 

 

 

 

  



Wat een overweldigende beestenboel. De baai zit vol met dartelende pinguïns en honderden Lobo Marines. Wanneer we aan land zijn blijken het er nog veel meer te zijn, tjonge dit is nog eens wat.
Met tientallen tegelijk sprinten de pinguïns als torpedo's naar de kust en schieten als het ware het strand op om vervolgens elegant verder te huppen. Groep na groep komen zo aan land en waggelen zo met hun natte lijven verder. Wij zitten ook op het strand en aanschouwen dit geweldige schouwspel. De meeste pinguïns rukken verder op het land in, maar voor enkele zitten WIJ in de weg. Zij blijven eerst een kwartiertje wachten, of we ook weggaan, maar vervolgens trekken ze de stoute flippers aan en gaan heel voorzichtig op tien meter langs ons heen. Je struikelt als het ware letterlijk over de pinguïns. Je kunt ze bijna vast pakken. De eerste zitten onder de struiken pal aan het strand, maar de laatkomers lopen honderden meters het land in en beklimmen de bergen. Ongelofelijk hoe ver die beesten het land in waggelen, het zijn echte bergbeklimmers.

De Lobo's hebben het beter voor elkaar, zij blijven lekker liggen op het strand en laten zich in een stenen bed opwarmen en hun gele poep is een versnapering voor de meeuwen. SantanA ligt 300 meter verderop in de baai te slingeren achter haar anker, het is al laat geworden en is het tijd terug te roeien. De bijboot gaat te water en we krijgen bezoek. Plotseling spelen er een tiental zeeleeuwen (lobos) om ons heen. Op meters afstand komen die grote kolossen boven, proesten wat, kijken je met grote ogen aan om vervolgens onder ons door te duiken. En een lol dat ze hebben, zo vaak zal er wel geen rubberboot voorbij komen. Af en toe komt er eentje direct naast de boot boven, schrikt zich een hoedje en gaat met veel water gespetter snel onder. Zo dartelen de heren en dames met ons mee naar de SantanA. Wij stappen aan boord en zij gaan weer naar hun geliefde strand. Wat een geweldige belevenis zeg!

Op het eiland staat een verlaten vuurtoren met bijgebouwen. Mysterieus gebeuren, de wind waait door een aantal kapotte ramen, alles van waarde is weg, maar je kunt nog wel wat te eten maken. Hier zullen de vissers gebruik van maken, als ze voor de zuidelijke stormen schuilen. Op verschillende stranden vind je de restanten van weleer, het oude treintje, met bijbehorende (overwoekerde) rails, sloepen, kaapstanders en vele andere zaken om het mogelijk te maken alle materialen en grondstoffen aan te voeren. Isla Leones is een verlaten eiland, maar door deze verlatenheid heel bijzonder. Dit alles is toch wel een hoogtepunt.

Ons volgende eiland wordt Isla Tova, 15 mijl verderop en volgens onze "blue bible" is het een SMALL EDEN. We moeten toch schuilen voor een storm uit het zuiden en dat gaan we dan daar maar doen.

Foto: 1- vliegende dolfijnen 2/3- spelen met de Lobos 4- Pinguin landing spot 5- ik ben nog klein 6- het is genieten 7- de Mannen 8- Alarm!!