Het is half april, we liggen nog steeds in Caleta Beaulieu met een ongelofelijk mooi uitzicht op de glinsterende gletsjer. Het is weer mooi weer en we gaan er op uit. De baai ligt bezaaid met ijs en er staat weinig wind. Eindelijk kan Trees de kano in het ijs uitproberen. Ik neem de dinghy en samen banen we ons een weg door het ijsveld. Het is stil en om ons heen hoor je het ijs knisperen. In de buurt zwemt een dolfijn, overal zijn aalscholvers en op de rotsen staat een echtpaar ganzen. We peddelen richting gletsjer, maar die is nog een heel eind weg. Slepen dus en zo trek ik Trees achter me aan tot vlak bij de eerste morene. IJsblokjes worden nu ijsblokken en zelfs ijsschotsen. Met de zon erbij is het heerlijk om hier tussendoor te peddelen. Naar de voet van de gletsjermuur is nu niet ver meer. We kijken wel uit om niet onder de muur van ijs te komen. Het ijs zit niet echt rotsvast en op een onverwachte plons zitten we niet te wachten en zo blijven we wijselijk aan de zijkant. Tijdens eb is het hier ondiep waardoor er grote stukken ijs gestrand zijn. Het zijn leuke modellen en wij hebben er lol mee.
Ondertussen is de Klepper gearriveerd en samen besluiten we een hoge berg te beklimmen. De vorige dag was het nat, maar nu is het weer opgeknapt. Met onze dinghy varen we naar de overkant, wel een mijl en parkeren hem aan de voet van onze opgang. Het is niets anders dan een dal wat niet al te steil is en waar een riviertje naar beneden stroomt. Het eerste stuk is zoals altijd overwoekerd met bomen, struiken en bush met daartussen gras, wat meestal onderwater staat. Het is dan ook een enorme worstelpartij om de eerste paar honderd meter bergopwaarts te komen. Zo erg als hier hebben we het nog niet gehad. Er zijn momenten dat je voeten de grond niet raken, je werpt bij wijze van spreken jezelf over de bush heen. Je klimt op, onder en over takken heen. Regelmatig roepen we naar elkaar "waar ben je?" Nog geen tien meter verder, maar wel uit zicht. Wat een worsteling! Met moeite klimmen we over de beek en komen zodoende in een wat opener landschap; daar wordt het niet slechter van. Wel staat er meer water, maar daar springen we overheen. Ondertussen zijn we de bomengrens voorbij en zo gaat het omhoog. Ons uitzicht wordt steeds mooier en eindelijk wordt het genieten….. en hijgen. Onze beentjes willen niet zo snel meer, maar ook wij komen boven. Ons eerste doel is een gletsjermeer. Prima plek voor de lunch, maar het hoogste punt is nog niet bereikt en zo gaat het verder. Heel moeilijk is het niet, maar zeker niet gemakkelijk. Al puffend bereiken we onze volgende tussenstop. Thee…he he, da's lekker. Het laatste stuk, naar de eeuwige roem ziet er niet zo ver uit. Eerst een stuk over de eeuwige sneeuw, dan wat losse stenen en de beloning is binnen handbereik. Voor Chaschper en Dominique is het allemaal niet zo moeilijk, zij zijn echte berggeitjes en bijna vijfentwintig jaar jonger. Maar de oudjes doen het nog goed. Vele malen zeggen "we gaan niet verder hoor", maar… je wilt toch altijd tot het puntje. Zoals altijd zit het venijn in de staart. Het stuk over de harde sneeuw is zwaar en dat stuk over de losse stenen……ook. Het duurt ff, maar we bereiken de top en wat hebben we weer een geweldig uitzicht. Woorden …altijd te weinig. Aan de ene kant kijken we naar de Darwin gletsjer en hoe het ijs tussen het graniet door naar beneden glijdt. We kijken in het fjord, dat ook nu weer vol ligt met ijs, de eilandjes, de blauwe ijsbergen en aan de andere kant kijken we over de Brazo Noroeste. In de verte ligt Isla Chair, wat een vergezicht, maar wel koud. Het waait hier een stuk harder en de wind komt over al dat ijs en is zo doende flink afgekoeld. Brrr, een paar foto's en dan naar beneden. Naar beneden gaat altijd een stuk sneller en dat is voor mij (Jan) niet zo goed. De knieën , die geven dan problemen. Samen nemen we een andere weg naar beneden en zo komen we heel, maar vermoeid bij het water aan en wel pal achter de boot. Voldaan kijken we terug op ons rondje om en over de berg. Het duurt wel een paar dagen voor onze ledematen weer normaal functioneren, maar dat was het waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten