De verandering

De SantanA heeft vanaf maart 2020 een nieuwe eigenaar.


De SantanA heeft een nieuwe eigenaar en wij gaan na 9 jaar zeilend onderweg te zijn geweest verder de wereld verkennen met de camper.

De grote reis loopt op zijn eind.

Aan alles komt een eind en wij ontkomen er ook niet aan. Na 7 jaar en 35.000 mijl komt er voor de SantanA een eind aan haar grote reis.

Nog vier etmalen om IJmuiden te bereiken. De weersvoorspelling voor deze dagen klopt maar half. Zoals gewoonlijk is de richting van de wind wel goed, maar de kracht soms minder maar meestal meer. De eerste 3 dagen wat minder en de laatste veel meer dan voorspeld. Na Dover trekt de wind aan tot 8 Bf en bij het aanlopen voor IJmuiden staat er nog steeds een dikke 7 Bf, 35 knopen en aan lager wal. Niet echt fijn. We doen het ermee en zoals altijd sleept SantanA ons er wel doorheen.

Na al die jaren en in al die onbekende gebieden heeft ons scheepje ons behoed voor groot onheil. De koersvastheid, stabiliteit en haar ongekende krachtige motor heeft ons keer op keer door elke situatie heen geholpen of het nu hoogspanningskabels, zandbanken of brandingsgolven waren, we kunnen altijd op haar vertrouwen en dan...... varen we de jachthaven van IJmuiden binnen en zijn we terug.......terug in Nederland.

Het verwerkingsproces gaat beginnen. Onze trouwe vrienden uit Rijswijk komen ons troosten. Nee... welkom heten. Alle vrienden en familie zijn allemaal blij dat we weer terug zijn...Of wij dat ook zijn.....?? Nederland begroet ons op een manier die haar waardig is.....met regen en storm!

Twee maanden later regent het nog steeds, niet elke dag hoewel het wel zo voelt. Het voelt alsof het altijd nat is. We krijgen nu al heimwee naar de voorgaande jaren. We missen onze vrijheid en vooral het zijn in de exotische gebieden van Patagonië, de eindeloze lange stranden van Brazilië. Allemaal gebieden waar weinig mensen leven en waar de natuur nog puur is. De ongerepte eilanden en atollen van Frans Polynesië, een fantastisch gebied, een gebied wat het meest lijkt op het paradijs. De ongerepte stranden en ondiepe wateren, daar waar we in de oogjes van vele haaien en Stingray roggen keken en niet te vergeten de duizenden fel gekleurde vissen en al die herinneringen van in het rond springende walvissen, zwemmen met reuze manta's en het spelen met zeeleeuwen.

En dan al die herinneringen aan de in het rond springende walvissen, het zwemmen met reuzen manta's, het spelen met zeeleeuwen en het zwemmen met schildpadden en dat we bij Paaseiland met de bijboot op een rots dreigen te varen, maar dit blijkt een hele grote schildpad te zijn.

Alaska was ook zo'n gebied, maar hoe moet je beschrijven hoe het is om oog in oog te staan met een Grizzly beer of achter een moeder beer met drie jongen aan te sluipen. Het zijn allemaal momenten om nooit meer te vergeten. Als men ons vraagt wat het mooiste was, of wat de meeste indruk heeft gemaakt dan zeggen we steevast.... de natuur van onze planeet! Onze natuur is overweldigend, echt....maar er zijn gebieden waar het teveel regent. Helaas.....

Niets duurt eeuwig en zo liggen we met SantanA weer in Nederland. Terug in de drukte en de hectiek van alledag. Opnieuw werk zoeken en opnieuw sparen voor onvergetelijke reizen. Wel willen we dat in de toekomst anders gaan doen. Het over zee reizen willen we achter ons laten. SantanA gaat in de verkoop en we gaan ons concentreren op exotische landen. Reizen met eigen vervoer op wielen en veeeeel tijd gebruiken.

We zullen wel zien, in elk geval gaan we op zoek naar nieuwe avonturen in dit leven.

Het leven als Time Miljonair beviel ons wel.

Zeilen zonder gedoe..

Onze Engelse vrienden zijn onrustig. Vetrekken te vroeg van de Azoren en moeten dat bekopen met dagen lang tegen de noordooster wind in op te hakken. Niet handig.

Wij….wij hebben wat meer geduld en vertrekken een week later met een prachtige zeilbare wind. De tocht van 900 mijl naar Muros, Noord Spanje wordt één van de fijnste zeiltochten van onze jaren lange reis. Niet steeds de wind pal van achteren of van voren, maar eens wat meer van opzij en vooral niet te hard of te zwak. Geen mist bij Spanje en ook geen loei harde wind voor de kust.

Een verademing. Wel was het behoorlijk druk voor de kust. Het leek wel een scheepstrein. Eindelijk eens een reis zonder gedoe. Daar hebben we lang op moeten wachten. De eerste dagen na de Azoren komen nog eenmaal de 'Portugese oorlogsschepen' langs zeilen, maar verder is er niet veel te zien.

Dichter onder de Spaanse kust wordt dat anders. Vogels die vol overgave zich in het water storten, dolfijnen die op grote snelheid onder die vogels door zwemmen en de visjes die hopeloos proberen te ontkomen. De visjes die dan toch nog weten te ontkomen worden verderop opgewacht door een hele vloot vissersschepen. Ik ben blij dat ik geen visje ben.

Dan komen we op de plek aan waar we in 2011 ook waren, Muros. Pal voor de haven laten we het anker vallen. De eerste plek waar we voor de tweede keer ankeren. In die tijd voeren we samen met de Blue Whale en hadden hier een gezellige tijd. We verheugen ons erop dat nog eens over te doen.

Vanaf het water zien de terrasjes er aantrekkelijk uit. Koffie met gebak en lekker in het zonnetje. Omdat het zeewater koud is waait er meestal een koel briesje. Dat maakt het in kombinatie met het warme zonnetje tot een heerlijk temperatuurtje.

Elke dag zijn we te vinden op de terrasjes, appen er op los en kijken wat de wind doet. Voorlopig waait het hard en blijven wij lekker liggen. Even niks. Het is heerlijk wandelen in de heuvels achter Muros. Leuke kleine paadjes tussen de muren die er al honderden jaren staan, over de hoogvlaktes met fraaie uitzichten over de Ria en we plukken bramen. Emmers vol, die na behandeling van Trees allemaal in potjes belanden.

Dan draait de wind naar het noord oosten en komen we op deze plek aan lager wal te liggen. Dat is niet zo erg, maar de golven nemen aardig toe en reflecteren op de Muros kademuur en daarmee wordt de ankerplek oncomfortabel. We verhuizen naar een baaitje drie mijl verderop en daar ligt het veel beter. Estreiro is niet zo gezellig als Muros, maar heeft wel strand en dat is ook wel weer leuk. Ook hier wordt gewandeld, koffie en bier gedronken en genieten van al die mensen op het strand. Ze willen allemaal wel zwemmen, maar komen ook allemaal van de koude kermis eh…water terug. Pootje baden, daar blijft het bij. Ook voor ons.

Dan komt er na drie weken een gaatje in het weerpatroon. Drie dagen lang laat de sterke noorden wind het afweten. Er komt een depressie voorbij met zuidelijke wind. Als we niet te veel gedoe willen moeten we nu weg en dan direct door naar de overkant van Biscay.

De depressie trekt uiteindelijk iets noordelijker dan voorspeld. Dat betekent dat de wind wat minder hard is. Vinden we niet erg en zeker niet wanneer de wind uit een andere hoek komt. Weer hoog aan de wind, maar nog steeds is Ile d’Quessant bezeild. Meer golven dan wind, maar doordat we hoog aan de wind varen blijven de zeilen staan. Na twee dagen verandert het weer nogmaals en kunnen we verder zeilen dan gedacht. Het valt allemaal wel mee. Zelfs het oversteken van het verkeersscheidingsstelsel gaat gemakkelijk. Veel minder druk op dat moment.

Wel werden we ter verantwoording geroepen door de Franse kustwacht. Waarom we het stelsel niet haaks overstaken en dat het wel voorschrift is. Ik kon uitleggen dat een iets andere koers dan haaks een veel hogere snelheid gaf, waardoor de oversteek tijd met een uur verkort werd. Het recht tegen een korte hoge golf invaren duurt langer en was daardoor onveiliger. Dat werd door de man geaccepteerd.

Bij Lizard point, de zuid kaap van Engeland is het weer druk. We wijken regelmatig wat uit voor de scheepvaart en omzeilen regelmatig lastige vissersboten. De laatste groep blijft altijd maar op je aan sturen en in het donker is dat steeds weer lastig en dan zijn we plotseling in Falmouth. Zo zit dit tochtje er weer op.

Falmouth is gezellig. Afgeladen met toeristen, velen in shorts en open bloesjes en zo. Alsof het tropisch is. Het is lekker weer, dat wel maar niet overdrijven. We winkelen, bezoeken de vele terrasjes doen de bootschapjes en maken hele wandelingen in het typische Engelse landschap.

Ruim twee weken ankeren we in deze fraaie baai. Elke dag uitzicht op de tientallen bootjes die rond om ons heen zeilen . Elke dag als er wind staat worden er wedstrijdjes gehouden. Het is allemaal heel levendig. Het is een fijne plek om te liggen, ook doordat het niet regent.

Toch wordt het weer tijd om het boeltje op te pakken en de laatste etappe naar Nederland te varen. Wachten op het weergat ofwel zeilen zonder veel gedoe. Het laatste stuk was toch nog met windkracht 8, maar IJmuiden kwam in zicht….



We zijn benieuwd wat Nederland ons gaat brengen.