Klinkt naar bijengezoem en koud.......

We hebben het over Buzios en Ilha de Cabo Frio. Het zijn alleen geen bijen, maar wespen en het is er warm. De wind was weer eens op, dus na uren gedobberd te hebben, de motor toch nog maar een poosje bijgezet. Het anker uitgegooid in de "Enseada de Buzios", een erg toeristische plaats. Passagiersboten bulken honderden mensen uit. Lancha's varen af en aan, met grote glijbanen achterop ter algemeen vermaak. Birgit Bardot heeft hier ooit eens ondergoed geshowd en zich daarmee een plekje aan de waterkant verworven, op een bankje in bronzen uitvoering. De borsten zijn mooi glad gepolijst, door de vele aanrakingen.....? De bronzen vissers in het water zijn wel het bekijken waard.

Na een dag hebben we het hier wel weer gezien, de toeristische drukte zijn we alweer zat. "De Koude Kaap", met 30 graden, brrrrr. Hier vinden weer een geweldige ankerplek op 23'S en 42'W aan de voet van een hagelwit strand, wat deels tegen de berg is opgewaaid. Bovenop staan in het zachte zand oude bomen, waarvan de wortels de grond in en weer uit groeien, geeft een slangachtig effect. Het uitzicht over de perfect beschutte baai is verbluffend. Overdag komen de Lancha's met toeristen uit de omgeving aanknallen, maar in de middag hebben we al dit moois weer voor ons zelf. Ze schrijven dat dit het mooiste strand van Brazilië is. Het oogt mooi en schoon. Toch houden we met ons zessen een plasticsweep en halen nog drie volle vuilniszakken troep op. Onze bijdrage.., met de opmerking van één van de rangers, dat de Braziliaan nog niet zover is, dat ie z'n zooi opruimt. De Pinky's zwemmen regelmatig naar het strand en de Blue Stuff gaat met de dinghy, beetje conditie training.

Ook hier is snorkelen langs de rotsige kant van de baai een waar onderwaterfeest. Samen met Juan van de Aldo gaan we speervissen, een soort harpoen voor onder water. De meiden blijven in de dinghy en bewaken de vis die wij vangen. Anders pikken de meeuwen ons de visjes af! Onder water is het een wereld van kleuren, grote scholen vis, vele zeeschildpadden en zelfs een twee meter rog met witte stippen. Plotseling zie ik vlakbij een grote gifgroene morene, zo'n grote enge paling. Oef, wegwezen, die gr@## beesten kunnen je zo een vinger afhappen. En ze zien er ook zo dreigend uit, gelukkig zie ik hem niet weer terug!

Ik vang voornamelijk "rode grote ogen" visjes. Die zitten tussen de rotsen en als ik onder duik en even voor de rots wacht, dan komen ze kijken en dan..... poef. Hebbe die vis en krijgt hij een speer door z'n donder. Bij de dinghy moet de speer eraf en dat valt niet mee. Ze spartelt en er zitten scherpe vinnen aan, die ook nog steken. Zo verlies ik nog wel eens een visje, jammer! Toch halen we gemakkelijk een maaltje vis voor ons zessen binnen en s'avonds smullen we er heerlijk van.

De plaatselijke vissers doen het anders, die trekken een groot net om een school vis heen en scheppen deze op het strand aan land. Ja, er komt van alles aan land, veel witte Tonijn, maar ook o.a. kleine zeeschildpadden en opblaas (Pufferfish) vissen. Trees krijgt de kans een schildpad te pakken en terug te zetten. Tjee.. wat zijn die dingen sterk zeg! Je voelt hun kracht als ze met hun poten in het luchtledige voortwaartse bewegingen maken. Je snapt wel, die avond eten we witte tonijn. Heerlijk! Voordat we afvaren naar Rio, krijgen we de kans de vuurtoren aan de andere kant van het eiland te bekijken. Normaal mag je het militaire gebied niet in, echter onder begeleiding mag het. Zo klimmen we naar de oude vuurtoren en krijgen van de heren technici een rondleiding. Toch ook een mooie afsluiting van een perfecte ankerplek aan de "Koude" Kaap. Volgende bestemming: Rio de Janeiro, alleen die naam al.

Foto: 1-Koperen vissers 2-Cabo Frio strand met Lancha's 3- Uitzicht op de baai 4- Oude boom 5- Pinky's landen op strand 6- Vissen bakken 7- Vele handen brengen veel vis 8- schildpad onderweg naar vrijheid 9- groepsfoto

Houdt je ogen open...

Onderweg naar "houdt je ogen open", de verbasterde naam van De Abrolhos eilanden.

Een groot gedeelte van deze eilanden ligt net onder water en vroeger waren er geen elektronische navigatiemiddelen. Het kwam aan op je eigen waarnemingen, dus dan ging de waarschuwing over dek "abralos oyos". Velen waren te laat en zijn er op de riffen gelopen. Tegenwoordig zijn er goede kaarten en met de GPS varen we op de meter nauwkeurig. De navigatie is dus veel gemakkelijker, maar je moet altijd meekijken. We ankeren voor het strandje onder de Vuurtoren en laten onze nieuwe omgeving op ons inwerken. Het bovenwatergedeelte bestaat uit 5 eilandjes (rotsblokken) met daarop een paar verdwaalde palmen en wat huisjes voor de residerende militairen en parkwachters.

Voor de parende walvissen zijn we te vroeg; die komen pas over twee maanden. Toch is dit een beschermd natuurpark en speelt het spektakel zich ook onder water af. Wanneer de zwemvliezen aan de voeten zitten en we een kijkje onder water nemen, weten we waarom. Om en onder ons zwemmen grote en kleine exotische vissen. We kijken onze ogen uit, papagaaivissen, goatvissen (met sikje), groopers, blauwe, gele, rode, eigenlijk hebben ze alle kleuren van de regenboog. Opeens... kijken we in de ogen van een zeeschildpad. Langzaam zweeft hij aan ons voorbij. Geweldig! Voorzichtig zwemmen we achter hem aan, maar dan geeft hij gas en verdwijnt in het niets. Voor je uitkijkend de zee in is alles blauw en lost het zicht op in een soort mist, dus gebeurt het dat je plots oog in oog ligt met een Baracuda of boven een Stingray rog hangt. Das wel ff schrikken. Gelukkig staan we niet op het menu.

Samen met Jens maken we een onderwaterfilm. Ik dirigeer de vissen en zeeschildpadden zo goed als kan een beetje in de richting van de camera en Jens legt het vast. Eigenlijk gaat het heel goed en krijgen we mooie opnamen. Koud en helemaal rimpelig staan we uiteindelijk weer aan dek. Gelukkig drogen we weer aardig strak op. We liggen zo elke dag uren in het water, kijken en genieten.

Boven water worden de eilanden bevolkt door vogels. Zoals overal waar veel vogels verblijven, zijn de rotsen ook hier weer wit van hun uitwerpselen. Na de rondleiding weten we hoe ze heten en dat blijkt weer handig voor onderweg, want we komen ze nog vaak tegen. Het zijn Fregat vogels, witte en bruine Genten en de laatste heet Roodsnavelkeerkring vogel. Na een kopje koffie en een praatje gaan onze begeleiders weg en kunnen wij nog even rustig nagenieten. Ik weet niet of het een cliché bevestigt, maar voor de Genten geldt, dat de vrouwtjes altijd een goed hoorbaar "kwak, kwak" zeggen en de mannetjes alleen maar een zacht "fjuut" laten horen.

Er zat niet alleen vis in het water, maar er lag ook vis op ons bord, waar we behalve het kopen, bakken en opeten geen werk van hebben gehad. De visser heeft de papagaaivis in koteletjes gesneden en de blauwe en rode gefileerd en zo hebben we 3 dagen vis gegeten. Mmmmmmm, niet verkeerd!

Ja, dat is waar ook, Jan heeft tekenles gehad van Jens. Jens is artiest en heeft al vele jaren geschilderd en getekend en probeert mij iets! van dat alles bij te brengen en dat viel niet mee. Eigenwijs? Een beetje maar! Nou ja, in ieder geval is er een tekening geboren. De eerste! Het eiland met de verdwaalde palmbomen.

Ondertussen staat de wind goed en allen gaan op weg. Hijs de zeilen en recht zo die gaat! Onze nieuwe bestemming wordt Buzios en Cabo frio.

Foto: 1-onze ankerplaats 2-eilandbezoek 3-koffie met de rangers 4-bruine boobie 5- verliefde boobie's 6-schildpadden om je heen 7-fotogeniek 8-boobie eiland 9-lekker visje 10-mijn 1ste tekening

Verre stranden en kokospalmen

Verre stranden, dat is het waar het hier in Brazilië om draait. Het strand……dat is het leven hier, daar gebeurt het.

We hebben de grote baai van Salvador verlaten en zijn zuidwaarts gezeild. De eerste stop is Morro de Sao Paulo, een toeristenplek bij uitstek. Hier wordt gesproken over het eerste strand, het tweede, het derde en zo nog veel meer. Kortom een hoop zand. Wij ankeren iets verderop. Hier staat minder deining en is het iets rustiger. Nou ja, misschien net ietsje rustiger, want de boten komen ons met hordes tegemoet en het is een drukte van belang met de traditionele schoeners. Dit zijn de Lancha's (Escuna/schoener), volgestouwd met dagjesmensen, bier en harde muziek. De meeste zijn op zoek naar een rustig plekje om van het leven te genieten. Hoezo rustig??!! Ze maken allemaal van die grr @#@#& muziek.

Wij genieten hier ook van het strand, maar dan meer op onze manier. We wandelen over het strand, langs de huisjes, barretjes en kijken om ons heen wat hier wel niet gaande is. Soms staat er een tweepersoonsbed langs het strand voor een ultieme vrijpartij of een boomhut voor het ultieme gevoel van vrijheid. Want strand……. dat is het leven hier, daar geniet men van en wij dus ook!

Verderop is er een landtong in zee gezakt, waardoor er hele fijne roze klei is vrijgekomen. Hier worden helende eigenschappen aan toegeschreven. Je van kop tot teen met dat spul insmeren is dan een ‘must’, dus ook voor Trees en Ariane. Ik moet eerlijk toegeven, ze worden er wel lekker zacht van. Hier vinden we een ook geweldige tent, een echte Braziliaanse strandtent, krukjes in het zand en gekoelde kokosmelk in de hand. Zo zittend onder de palmbomen doet het wat denken aan het hutje van ome Tom. Heerlijk, dit is nu wat we ons van Brazilië voorstellen, de ultieme strandtent. Morgen zullen we  hier ook eten.

De volgende dag hebben we een excursiedag. Het doel is de vuurtoren van de Morro de Sao Paolo en het vierde strand. Met de Lancha varen we naar de steiger van Morro. Je kunt er lopend heen, ware het niet dat het hoog water wordt en dat geeft natte voeten. Met de Lancha gaat het ook veel vlugger en tien minuten later staan we op de pier voor de oude  toegangspoort uit de Portugese tijd. Ik moet zeggen, een geweldige entree voor zo'n dorpje. De Portugezen en de Nederlanders hebben deze plek al in 1600 ingenomen en er een fort, een vuurtoren en deze poort gebouwd. Dat hebben de heren destijds netjes gedaan, kan niet anders zeggen. Zodra we onder de poort zijn doorgelopen staat er een groot bord voor de neus met de tekst, dat we belasting moeten betalen. Schijnbaar net als vroeger? Jens heeft van anderen gehoord, dat je niets hoeft te betalen, wanneer je een huis komt kopen. Hij komt snel naar voren en geeft in z'n beste Spaans aan dat we op huizenjacht zijn. We mogen zomaar doorlopen en besparen ons 25 euro. Leuk he?

Het uitzicht van bovenaf bij de vuurtoren is weer eens geweldig. Door het bos lopend fladdert en vliegt er van alles en zien we allemaal mooie kleuren. De vlinders zijn hier ook gróter dan in Nederland. Het dorp is hoe zeg je dat ...anders. Super toeristisch. Het mooie is, dat ook hier geen auto's rijden en al de tassen en koffers van de toeristen worden met kruiwagens vervoerd. Dit zie je trouwens overal. Boodschappen worden bezorgd met behulp van kruiwagens, op de markt staat een heel leger klaar voor de transporten en in de dorpen worden ze voor alles ingezet. Ofwel..het Transportmiddel van de Bras.

Lang wandelen we van het ene strand naar het andere, kijken onze ogen uit en houden dan stil op het vierde strand en genieten onder de bomen van een drankje en zwemmen wat. Na een uurtje slenteren we terug. Pfff ik vind het maar vermoeiend hoor dat strandleven. Weer aangekomen in het dorp bekijken we de oude waterbron om vervolgens de weg terug naar Gamboa, waar de boot ligt, op te pakken. Het is al vier uur en zoals elke dag gaat het licht om zes uur uit!

Het getij is dalende en voorzichtig beginnen we aan de weg terug. Lopend over het net drooggevallen strand klimmen we over grote rotsen, zoeken een weg tussen de overhangende bomen en wanen ons op een strandje in de Pacific. Het is hier geweldig mooi! Eigenlijk zijn we iets te vroeg, want het water had zich nog niet overal voldoende

teruggetrokken en daarom moesten we helaas wachten. Gelukkig zien we een bar, wel hoog op de rotswand en met een "vreselijk" uitzicht over zee. Hoe beroerd kun je het treffen. Biertje doen, niet verkeerd hoor en zo zitten we met de voeten omhoog en kijken tussen de palmbladeren door naar de oceaan en genieten volop. 

Na deze pauze is het water ver genoeg gezakt en lopen we gezamenlijk verder naar onze strandtent van gisteren. Hier laten we ons een zeer smakelijke maaltijd voorzetten. De prijs was in overleg met onze "knip". De kokkin, resp. eigenaresse, past het menu aan aan ons budget en roostert voor ons dan een rode vis (peixe vermelho). De vis is heerlijk, de toebehoren ook en voor 25,- euro eten en drinken we dan met ons vieren, terwijl de zon langzaam achter de horizon verdwijnt. In donker lopen we terug over het verlaten strand naar de bijboot en gaan heel voldaan slapen. Wat een dag!

De volgende dag wandelen we over de onverharde straten van ons dorpje op weg naar de ferry. Daar de wind weer eens op is, hebben we een dagje respijt en kunnen we met de lancha rapida naar Valenca om boodschappen te doen. We varen er wel een uurtje over, betalen er € 7,- p.p. voor en stappen uit in deze rivierstad. We doen wat boodschappen,

kijken lekker rond, pikken een terrasje en drinken een coco gelado. Laat in de middag gaan we weer terug met bus en traditionele lancha. Na een hele middag sjouwen in de warmte, met twee rugzakken vol met groente, fruit e.d. hebben we onze tong een beetje op de schoenen hangen, dus een welverdiende nachtrust, daar zijn we aan toe.

De volgende dag gaat het anker op en zetten we koers naar de Abrolhos eilanden. We hebben van deze baai genoten.           

Foto: 1-Aanstormende boten 2-Stranden 1 t/m...3-Poort van Morro de Sao Paulo 4-"Pacific"strand 5/6-Leven met liefde 7-Modderspul 8-Hutje van Ome Tom 9-Coco gelado 10-Valenca