Op zaterdag verlaten we Ensenada op weg naar Nunez in de veronderstelling dat we ons via de marifoon af kunnen melden bij de Prefectura. Het lijkt allemaal goed te gaan, maar dan ineens klinkt er "Santa Ana": "Regressa". Laat ik nu weten dat dit terugkomen (in de gebiedende vorm) betekent. We vragen waarom, maar ja daar komen we niet uit, dus rechtsomkeert en weer naar de haven. Bijboot van boord, fietsen van boord en naar de Prefectura in de stromende regen, want de hemelpoorten waren open gezet. De dienstdoende "politieman" weet niet welk papier er boven water moet komen en achteraf blijkt, dat ze ons het land hebben uitgeschreven. Lekker handig. Jens zei later, dat we toch helemaal geen stempel in ons paspoort moesten hebben, ja voor de "Entrada", maar geen "Salida". Het hele gedoe heeft een paar aardige mensen op de "immigratie" in Buenos Aires keurig voor ons opgelost. Nu staat er een dikke stempel in met "ANULADA". Uiteindelijk dus zondag opnieuw op weg. We hebben de wind goed in de zeilen gehad in tegenstelling tot zaterdag met veel regen en onweer.
Het traject zit weer vol met wrakken, ondieptes en voor de laatste 10 mijl moet het zwaard nagenoeg naar binnen en is het moeilijk koers houden. Het is behoorlijk laag water wanneer we het baaitje van Nunez binnen lopen. Jens en Carlos staan ons al op te wachten en gezamenlijk leggen we de boot voor anker en het achterschip aan een boei. Volgens Carlos is de boei zwaar en zal geen problemen geven. Die nacht waait het wat harder en ....de boei is geen partij voor het gewicht van ons schip. We hebben de boei met haar gewicht (200kg) zeker 30 meter meegesleept en liggen nu gewoon achter ons anker. Later op de dag zakt het water nog wat verder en staat de SantanA braaf op de grond. Geen probleem het is zachte modder. Het is hier niet zo ruim en het lijkt me beter de boot anders te verankeren. Nu liggen we verder naar achteren, waar het wat dieper is en tussen vier lijnen, twee boeitjes en ons anker op 30 meter. Twee lijnen aan land en twee aan de steigerpalen, verzwaard met kettingen. Zo... nu moet het goed komen.
In BsAs, een stad waar ca. een derde van de 40 miljoen Argentijnen woont, is het voor ons wel even wennen. Bussen, auto's, treinen, vliegtuigen en een paar verdwaalde fietsers, veel gaten in wegen en stoepen. We zijn al geen stadsmensen en hier worden we er helemaal in ondergedompeld. Alles met fiets, trein en elke dag maar weer op zoek naar van alles. En toen .....kwamen we in een dipje, allebei snotverkouden en een hoofd helemaal daas van al het lawaai, eigen besognes, zoals: waar zijn de watersportwinkels, waar vind ik info over zonnepanelen, pc's, tandarts, visa USA en wat dies meer
zij. Eigenlijk kwam de verkoudheid als geroepen, want na anderhalve week de stad verkennen met fiets, trein en plattegrond op zak, was toch blijkbaar de tijd gekomen om een pauze in te lassen en de zaken weer eens op een rijtje te zetten....., want iets zoeken hier in BsAs is niet zo maar even.
Ondertussen hadden we beiden last van een "kort lontje", wat na een dagje rust in elk geval niet meer zo vuurgevoelig was en zijn we tot de conclusie gekomen dat we sommige dingen maar eerst uitstellen tot later of er moet "toevallig" is passends voorbijkomen.
Elk weekend wordt ons baaitje werkelijk overspoeld met optimisten en andere kleine bootjes. Ik vind die kinderen moedig, de zon schijnt en is het koud; het is nog steeds winter en de bomen zijn nog kaal. Ondanks de enorme vervuiling zit het hier vol met vogels. Vooral de papagaaien zijn aanwezig; die maken wel zo'n lawaai. Toch niet zoveel als de laag overkomende vliegtuigen. We liggen weer eens onder een vliegveld. Op een steenworpafstand een 10 baans snelweg en zwaar ronkende diesel treinen is het hier geen idealistisch natuurplekje. Gelukkig zijn de papagaaien, kiekeboe's en de valken er nog. Wat een lawaai!
Foto 1- eerste indruk Argentinië (Ensenada) 2- aanloop Buenos Aires 3- daar moeten we naar binnen 4- in het web van touwen en ankers 5- optimisten vloot 6- ze zitten laag 7- lawaaipapagaai
