zondag 9 april 2017

Het (Panama) Dollarkanaal

Panama land met heel veel tropische eilanden. Het had onze aandacht getrokken en mede door de verhalen hadden we er hoge verwachtingen van. De werkelijkheid is anders. Vele plekken waren niet zo goed als we dachten, niet zo beschut, privé, massa toerisme, vuil en onvriendelijke bewoners en ..... te heet.

Hierdoor zijn we op tijd bij het Panama kanaal voor de transit naar de Atlantische oceaan. We melden ons bij Flamingo station en voegen ons bij de andere wachtende zeilboten. In Boca Chica hadden we al formulier 4405-I ingevuld en ons SIN nummer stond voor ons klaar. Bellen naar de instantie die de boten opmeet. Dat ging ook vlot en een dag later werden we al opgemeten. Nu alleen nog 2375 dollar betalen en we kunnen voor de transit ingepland worden. Allemaal simpel en snel, maar dan ....wachten, meer dan twee en een halve week. Ze hebben geen advisors genoeg. Later blijkt dat de wachttijd oploopt naar een maand. Hoe is dat mogelijk, zo'n belangrijk kanaal. Oké het is niet anders, maar de wachtplek is niet erg rustig. De achterliggende Marina ligt vol grote speedboten en die varen natuurlijk vol gas in en uit. Enorme hoge golven. De heen en weer varende loodsboten doen het al niet veel beter en tot overmaat van ramp gaat de ferry en nog wat van dat zelfde spul hier langs, vol gas en zonder een uitlaatdemper. Oorverdovend lawaai en zoveel onrust. We her-ankeren wat naar achteren, maar het helpt niet zoveel.

Dagen gaan voorbij, we doen de boodschappen, bekijken de oude stad, gaan naar een soort bierfeest, bezoeken de Miraflores sluizen, doen nog meer boodschappen op de groentemarkt en zijn heel druk met het onderwaterschip schoon te houden. Het is hier een enorme klus om het alleen al bij te houden. Elke keer zitten we onder de kleine garnaaltjes die in de dikke laag verstopt zitten. Daarbij zie je geen hand voor ogen.

Dan is het eindelijk 2 april. De dag ervoor weten de planners nog steeds niet hoe laat wij s ‘morgens de advisor zullen krijgen. Dat is niet zo handig want wij moeten onze linehandlers ook aan boord zien te krijgen. Elke boot heeft vier mensen voor de touwen en een stuurman. Drie medezeilers gaan met ons mee en dat scheelt weer drie honderd dollar.

Als we 2 april om 5 uur s ‘morgens opnieuw bellen blijkt dat we de advisor al om kwart voor zes krijgen. Dus direct de andere zeilers ophalen, eentje moest nog wakker worden en de andere waren gelukkig al op. Als een speer de bijboot aan dek en het anker naar binnen. Nog maar net klaar en ze komen er aan. Voor de verandering zijn ze op tijd. Oké, alles is klaar. De drie mijl naar de sluis moet nu heel langzaam, we moeten wachten op onze gastanker waarmee we door de sluizen gaan.

Orca en Trotamundos, die vandaag ook hun transit hebben kunnen het rustig aan doen, hun loods is er nog niet. Later blijkt dat zij samen achter een ander vrachtschip aangaan.

De grootste schepen betalen al meer dan 700.000 dollar voor een transit, dit zijn de zgn Neopanamax schepen, de kleinere maat is de Panamax.

Dan is het eindelijk zover, onze boot ligt erin, de sleepboot erachter en wij mogen aan de sleepboot vast maken. Op zichzelf een makkie, in de sluizen hoeven we dan niks te doen, we lagen langszij en gaan automatisch mee omhoog.

Toch heb ik even alle aandacht nodig om goed langs de sleepboot te komen. Er staat veel turbulentie van de andere boot en we gieren behoorlijk heen en weer. Dus dan maar op de ouderwetse manier aanleggen, schuin aanvaren en veel gas achteruit om te remmen. Achter ons gaan de gigantische stalen geklonken sluisdeuren al dicht en even later bulkt het water omhoog. We staan te kijken, we genieten, we hebben tijd en Trees maakt van de gelegenheid gebruik om eigen gebakken taart uit te delen aan de mensen op de sleepboot. Dat valt goed, want er blijft niks over.

De sleepboot neemt ons mee naar de volgende sluis, daarna maken we los en varen naar de derde, de Pedro Miguel lock. De sleepboot bemanning is ondertussen gewisseld. Helaas hebben we nu te maken met een stel luie haspeltoeten. Tevens blijkt nu dat onze bemanning ook niet veel ervaring heeft wat allemaal resulteert in een wat moeizaam verlopende afmeerprocedure. Onze bemanning ging ook mee om ervaring op te doen....

Na de sluizen zijn we 26 meter omhoog gekomen. We varen door de Gaillard Cut, het uitgegraven heuvellandschap en vervolgens Gatum Lake over. Het is nog maar drie uur in de middag, als we ons doel voor vandaag bereiken, een grote oranje boei, waar we uiteindelijk allemaal blijven voor de nacht. Iedereen is blij dat alles goed is gegaan en met z'n allen springen we in het zoete warme water. Wat is dat een verademing na al dat zoute en koude water van de Pacific. We blijven wel in de buurt van de boten, want er zouden alligators zijn. Gelukkig niet eentje gezien, maar misschien zij ons wel.....

Dag twee, die staat in het teken van wachten, weer wachten. Drie uur in de middag, het gaat beginnen. Drie nieuwe advisors en deze keer gaan we gezamenlijk. Santana in het midden en de andere twee aan ons vast. Het overleg is chaotisch en de heren weten eerst ook niet voor welk schip we aangaan, maar alles komt goed. Trotamundos mag eerst voor de sluis aan de muur afmeren, waarna wij en vervolgens Orca komen. Parker heeft wat moeite met afmeren en komt dwars in de sluis te liggen, niet zo goed. Het duurt even en dan kunnen wij komen, maar wat een gekakel van iedereen. Alles roept en geeft commando’s en er gebeurt niks. Als Orca komt wordt dat nog erger, wat een zooitje. Toch komt het goed. Nu we een eenheid zijn mag ik het zooitje door de sluis varen, in totaal bijna een kilometer. Mijn advisor kijkt naar achteren en ik naar voren. Moet wel strak en snel sturen, maar het gaat prima. Even gaan we te hard, ik moet remmen. Even zijn we dan stuurloos. De mannen op de kant zijn niet snel genoeg. Lijnen vallen in het water, geen paniek we blijven allemaal mooi in het midden van de sluis.

De Atlantic is al lang in zicht en als de laatste deur open gaat......toeteren. We zijn er, allemaal blij.
Het is nog een paar mijl naar de Flats, daar gaan de advisors van boord. Grote schepen komen ons achterop en mijn advisor laat me wat meer naar de zijkant sturen, helaas net iets te ver. Plotseling hellen we voorover en komen abrupt tot stilstand. Parker vaart 50 meter achter ons en let niet op en vaart recht op ons af. Er wordt geschreeuwd, maar 20 meter achter ons zit hij ook vast in de modder, zij hebben meer diepgang. Vast in de modder, de advisor vindt het niet zo leuk. Slecht voor z'n reputatie. We wrikken wat, vol gas voor en achteruit, boegschroeven, heen en weer rommelen en als er dan beweging in komt alle pk's in de achteruit. We zijn weer los. Parker ziet dat van mij en doet ongeveer hetzelfde, zit niet zo heel vast en komt ook weer los. We kunnen door.

Ondertussen is het donker geworden en zoeken we allemaal onze weg tussen de vele voor anker liggende schepen door, totdat we het anker voor Club Nautico laten vallen. Dan gaan alle mannen en vrouwen van boord en kijken we terug op een geslaagde transit. Samen met Ann en Udo laten we de champagne vloeien.

Volgende bestemming....Cuba.