Beton en Natuur

Het is vroeg in de ochtend, wanneer we Tenerife aanlopen. Het is al negen uur en nog steeds donker. Dit vinden we wel raar. Het zal al wel wintertijd zijn. Een dag later blijkt dat we de klok een uur verkeerd hebben staan, een beetje dom, dat wel! Wijzers weer een uurtje terug en probleem opgelost.
Santa Cruz is een prima haven, het kost wel wat, maar je ligt midden in de stad. Een stad met een grote boulevard, bijbehorend grote bomen, terrasjes en veel verkeer. Op de fiets hebben we de stad verkend en daar vinden we een woud van straatjes en heel veel beton. De bouwstijl zal wel efficiënt zijn, maar oogt verre van mooi en op een paar oude gebouwen na is het één grote betonmassa. Niet alles is lelijk; aan de haven staat een soort opera gebouw á la Sydney. Ernaast ligt een fraai zwemparadijs, ingericht conform de ideeën van César Manrique. Wit geschilderde stenen, half in het water liggend en aparte windmolentjes er om heen. In de stad zie je die windmolentjes wel meer, dat is wel weer aardig, zo tussen het beton.

Het is alweer avond wanneer Elze en Rob even komen invliegen voor een "koffievisite" van drie weken. Heel gezellig! De komende weken gaan we gezamenlijk het eiland verkennen en Elze heeft al wat voorwerk gedaan, wat betekent dat wij lekker rustig achterin de huurauto kunnen gaan zitten en meerijden. We beginnen met een rondrit door de Anaga Mountains, een reeks van vulkanische toppen, die we via smalle bergweggetjes met erg veel haarspeldbochten, verkennen. Het is een erg groen gebied en doordat je op hoogte rijdt, hebben we een mooi uitzicht.

Een andere dag staat de "Pico del Teide"op het programma, een vulkaan van 3718 meter hoog en soms ligt er zelfs sneeuw op de top. Nu dus niet, maar we doen wel een truitje aan. Ondanks de wolkeloze hemel blijft de
temp op een graad of 18 steken. Het is prachtig weer, schone lucht en we krijgen een geweldig schouwspel van moeder natuur te zien. De afgekoelde lavastromen zijn op de hellingen tot stilstand gekomen en hebben zich getransformeerd tot een extreem grillig landschap. Het ziet er zo grillig en puntig uit, dat je zou kunnen denken dat het net gestold is! Lavasteen is een interessant iets, soms zit het vol met (gas)holtes en weegt het niets (in de volksmond heet het puimsteen, dus als je veel eelt onder je voeten hebt, dan zit je hier goed)en je kunt er leuke dingen mee doen. Met gemak til je zo'n brok op en gooit het dan meters van je af. Ook op je hoofd dragen is geen enkel probleem. Het lijkt wel alsof we de Flinstones zijn. Dit gebied wordt ook gebruikt als filmlocatie. Zo rijden we van de ene Mirador naar de andere Mirador en tikken de kilometers niet echt snel onder ons door.

De dag erna rijden we het eiland rond, over passen, langs steile kusten, door de bossen en langs de bewoonde wereld. We zijn dan aanbeland bij Los Cristianos en omstreken. Het hele gebied hier is gewijd aan toeristen en alles wat ze nodig hebben. Wat wel fraai is zijn de zwarte lavastranden met de brekers vanuit zee. Palmbomen groeien overal, zelfs op deze zwarte stranden, wat op zich heel bijzonder is.
We zijn er na 3 dagen rondreizen in geslaagd een goed beeld van dit eiland te krijgen. De natuur is hier erg mooi, maar daar waar de mens teveel de hand in heeft gehad, daar willen wij niet zijn. Ook
zijn er veel bananenplantages. Voor export?

Foto: 1-aanzicht St. Cruz 2-Auditorio 3/4-El Teide 5-Jan werpt steen
6-bloemen aan zee 7-zwart lavastrand

Nog een lavabrokje

Alweer een dag voorbij, ankerop en verder naar Isla Selvagens grande. Deze ankerplek mag volgens ons geen naam hebben. Ze geeft wat beschutting tegen N en NO winden. Van ingraven van een anker is hier geen sprake, dat ding ligt uit te rusten boven op een steen en de ketting moet eigenlijk het werk doen, door zich in bochten te wringen tussen de lavabrokken door. Daarentegen maken de ontvangst en de wandeling op dit eiland alles goed. Een indrukwekkend lavalandschap, waarin vele jonge shearwaters (pijlstormvogels) hun holletjes hebben gevonden. Ze wachten soms wel één
tot twee weken op hun ouders, die het voedsel van ver moeten halen en komen in die tijd hun holletje niet uit. Geiten, konijnen en muizen zijn hier uitgebannen (=vergiftigd).

Het landschap is kaal en alles wat er dan nog groeit is laag. Ook hier bloeit er in oktober niet veel meer. Wel vinden we er kerstomaatjes. Dat wel weer! Trees en Louise plukken er lustig op los. Ook hier snorkelen we met elkaar, de vissen zijn groter en vooral feller van kleur en tussen de brandingsgolven door snorkelen is geweldig. Je zweeft samen met de vissen heen en weer over de lava rotsen. Vooral niets aanraken, want oh oh, wat zijn die rotsen scherp! De vissen hebben hier last van "Ciguatera". Een ziekte veroorzaakt door het eten van algen (zie wikipedia).

Die avond hebben we samen met de parkwachters en de twee "vogelaars" een grote bbq. Super gezellig, heerlijk vlees, salades en plaatselijk vuurwater. Zij noemen het poncho. Wij worden er teut van, maar wel lekker. De volgende dag, zaterdag, gaan we allemaal weer op weg naar verder.
De Friends halen zonder problemen het anker op en vertrekken naar Lanzerote. Deze keer halen wij ook zonder problemen het "uitgeruste" anker tussen de stenen weg en zetten koers naar Santa Cruz op Tenerife. We houden de teugels van Santana strak om niet in donker aan te komen. Gemiddeld lopen we 5 knopen en komen in de ochtend aan. De tijd alhier komt overeen met die in Madeira
en het is er niet, zoals ik denk een uur later. Eén blik in de Cruising Guide had deze misvatting natuurlijk kunnen voorkomen. Nu nog even tanken in Darsena Pesquera en dan op naar Puerto Atlantico "Ola, Tenerife"

Foto: 1-ankerplek 2-lavabrok 3-pijlstromvogel 4-kerstomaatjes 5-uitzicht
6-bbq groep

Verlaten eilanden en lavabrokken

Het is vrijdag 7 oktober dat de gemeente man van Machico weer langs komt om te vertellen dat we weg moeten. Weer komen er volgens hem grote schepen van Funchal en die moeten hier liggen. Voor de zekerheid ruimen we de boel op en doen bij de Pingo boodschappen. Je weet maar nooit! En ja hoor, we komen terug lopen en we moeten echt weg, er ligt een oud bootje in de redelijke swell te wachten. Jammer, morgen was er volksfeest en dat lijkt ons wel gezellig. Dus de wirwar van touwen en kettingen moeten los. Duurt wel een half uurtje. Op zee is er een behoorlijke swell en ankeren hier in de baai is geen optie. We willen nu niet in de wasmachine zitten en varen terug naar Bahia de Abra en ankeren daar naast twee Nederlandse schepen, Full Cirkel en de Friends en dat is leuk. De valwinden staan anders als gedacht en daardoor liggen we te dicht bij de Full Circel. Dus anker op.
Niet dus, de ketting kraakt en de lier heeft het zwaar. Stoppen en eerst maar eens kijken met de snorkel. Je wilt het niet geloven, maar de ketting ligt onder een vrachtauto wrak en een metertje verder ligt er nog zo'n wrak. Twee!!! En wij liggen er aan vast op 11 meter diepte. Zo goed en kwaad als het kan neem ik een bodempeiling, klim aan boord en vaar (met een beetje geweld) de ketting tussen de wrakken door. De zaak rukt en knerpt wat en .....we zijn weer los. Pffffff. Terug naar de oude plek met meer valwinden, lijkt ons toch beter. Als we liggen stappen de Friends bij ons aan boord en het is meteen gezellig. Die avond hebben we met elkaar gecobbed (bbq).

s'Maandags verkassen we naar Isla Desertas, woestijn eilanden. We hebben er een permit voor nodig, die we via de telefoon aanvragen, dit dan ook maar meteen voor de Isla Selvagem grande. We krijgen de nummers 71 en 87. De weg daar heen was er één als motorboot, want de wind liet ons in de steek. Tijdens het ankergebeuren letten we goed op de rots, die er niet is. Deze zit in ons navigatieprogramma verstopt onder het zeil bootje (teken voor haven/ankerplek). We krijgen de parkwachter op bezoek die ons permitnummer kontroleert en een Monniksrob. Deze laatste is zeer zeldzaam en was jaren geleden bijna uitgestorven. Nu zijn er op Desertas weer ongeveer 30/35 exemplaren. De vissers hebben ze uitgemoord, want ze verstoorden hun broodwinning. De foto's van de rob zijn zelfs gewild bij de parkwachters, volgens hen is het een jong dier, zeggen ze. Ondertussen liggen we wel op een erg indrukwekkende ankerplek, branding voor de deur en stijf onder een klif van ongeveer 400mtr. hoog. We kijken zo de grotten in en zien verschillende steenlagen en kleuren.

De volgende dag gaan we aan land en krijgen hier een kleine rondleiding. Wel heel erg klein, want het pad naar boven mogen we niet op en voor de rest is er geen wandelruimte. Hierna gaan we met de "Friends" snorkelen, met z'n allen de brillen, snorkels, vliezen en zwembanden aan/om. Al rondspartelend verkennen we de onderwaterwereld van gekleurde vissen en rotsen. Ook de kids doen
dapper mee, hoezo watervrees... Ook in water van 24 graden krijg je het op den duur koud. We gaan terug aan boord, spoelen het zout eraf en genieten van de kleuren die het avondlicht aan de rotsen geeft.

Foto: 1-bbq Baia d'Abra 2-onder de rotsen 3/4-Monniksrob 5-ankerplek Desertas 6-snorkelen in grot

Ontdekken op Madaira

Het was het jaar 1419 dat de veldheer Zarco op zondag,morgen kwart
voor elf hier voet aan land zette. Wat nu Machico heet, was toen
enigszins een beschutte baai en voor Zarco de plek een nederzetting
op te zetten. Wij met ons bootje liggen nu nagenoeg op die zelfde
plek en kijken uit op het fort, wat later gebouwd is ter bescherming
tegen Franse piraten. Onze ontdekkingsreis begint ook hier, echter
met auto en bus. We reizen langs zwarte stranden. Natuurlijk willen
we er op lopen en worden nat. Voetjes afspoelen en verder maar weer.
We rijden door de hoge bergen en aanschouwen het ruige, maar toch
vriendelijke landschap van Madeira.
De natuur is mooi groen, met veel fel gekleurde bloemen en overal
staan grote eucalyptus bomen. Als we op een gegeven moment hoog in
de bergen rijden, meer dan 1800 mtr, zien we bij toeval een bos
bestaande uit zogenaamde oerbomen. In iedergeval heeft Zarco deze
niet platgebrand. Prachtig gevormde bomen, waarop van alles groeit.
Het zijn net tekenfilm bomen, deze praten dan niet, maar ik vind
ze wel leuk. Natuurlijk wandelen we op dit eiland langs de Levadas.
Het water wat hoger in de bergen valt wordt via deze kanalen af-
gevoerd naar plekken waar ze het willen hebben. Langs deze kanalen is
het bijzonder prettig wandelen en er is veel te zien. Overal kom je
hagedissen tegen, bloemen, kleine plantages met suikerriet, bananen,
fruitbomen en steile afgronden met fantastische vergezichten. Af en
toe een terrasje, wat weer bijzonder prettig is.
Natuurlijk hebben we de hoofdstad Funchal bekeken. Met de bus (€3,-)
er naar toe. Alleen dat is al leuk en je hebt een geweldig uitzicht
over de kustlijn. Funchal straalt een aparte sfeer uit. Het is een
grote stad met drukte alom, maar ook een aangename sfeer door de vele
bomen en weer die bloemen. Je voelt je snel thuis, het is er gezellig.
De oude, eigenlijk vervallen stad is opgeleukt door vele kunstenaars,
door veel deuren en wanden te beschilderen. Ik vind dat ze dat goed
gedaan hebben. Wat ik wel een beetje vreemd vind, is dat er naast de
overdekte markt een tegelwand is geplaatst met een naakte vrouw er op
en dat voor zo'n gelovig land. Nou ja het zal wel zo horen.
We liggen nu al bijna twee weken in Machico en het bevalt best.
Terrasje pikken is niet duur en uit eten hoeft niet duur te zijn.
Wel is er vrijdag en zaterdag avond en nacht veel disco en houseparty
lawaai. Dat is weer jammer, dat wel weer! Trouwens dat is zo in elke
Spaanse en Portugese haven tot nu toe. Morgen gaan we nog een
levadaatje lopen met steile afgronden en in een mooi stuk natuur hebben
we ons laten vertellen. We zullen het wel ontdekken.

Foto: 1-lavazand 2-hagedissen 3-appels in bergen 4-oranjeboom 5-levada
6-Estrelitia 7-tekenfilmboom 8- Funchal 9-tegelwand 10-mercado Funchal