Het is laat in de middag, wanneer we La Gomera achter ons laten. Nog een laatste foto van het eiland, waar we met veel plezier hebben gelegen. De avondzon kleurt roodpaars en reflecteert zo z'n kleuren op het water. De wind komt van achteren en stuwt Santana met kracht vooruit. We zullen wel zien wat de wind doet wanneer we onder de rook van La Gomera uitkomen. Alleen het zuidpuntje van El Hiero hebben we in zicht, want de rest is in dikke wolken gehuld. Het is nog rustig onder de grond en zolang we eiland kunnen zien is ze niet geëxplodeerd en dat is wel zo prettig. Langzaam glijden de lampjes van El Hiero aan ons voorbij. Het nachtelijke water heeft in de golven haar eigen lichtpuntjes, die soms lijken te ontploffen en aan de hemel staan nog veel meer lichtjes te vonkelen. Zo varen we verder de nacht in op weg naar de Kaap Verden, zo'n 750 mijl verder op. Voor ons Bye Bye Europa, tot later.
Het is zaterdag 19 november 02.30u. Het halve maantje geeft licht op het water en golfjes rollen naast de boot. Na een rommelig begin blijft de wind nu een beetje constanter uit het noorden waaien. We rollen wel wat, maar iets minder heftig dan in het begin. Het is ondertussen licht geworden, we ontbijten, halen de mail binnen, bekijken de gribs, wassen onszelf en proberen op gang te komen. Slapen vannacht was niet bie en de rest van de ochtend doen we niet veel. In de middag hebben we bezoek, we zijn gek op bezoek, van een groepje dolfijnen. Eerst zijn het er 3, later komen er 4 bij. Zoals altijd maken ze een hoop kapriolen voor de boeg. Verder is het routine en zo varen we de volgende dag in.
In de verte zie ik van alles springen, kijk, kijk! We worden overvallen zeg! Er komt een grote horde dolfijnen op ons af. Over de hele horizon voor ons springen de dolfijntjes uit het water, recht op ons af. Als gekken springen ze om ons heen en met gezwinde spoed. Ik probeer het schouwspel te fotograferen, maar het gaat zo snel. Tjoep, tjoep hier en daar. Je kunt gewoon niet zo snel richten en afdrukken. Gelukkig heb ik wat kunnen schieten, maar het viel niet mee. Maar wat een ervaring, nog
nooit zo'n grote groep uit het water springers gezien. Zo springen er ook een paar met jong uit het water. Gaaf, zo'n heel klein dolfijntje zij aan zij met z'n moeder te zien springen en zo snel. Voor ons kon de dag niet meer stuk.
De nacht hebben we beter doorstaan dan gisteren, dus beter geslapen. Trees zegt dat ze niet geboren is om s'nachts wakker te blijven. Een optimist zou zeggen: "je mag zelfs twee keer gaan slapen". Door zo te denken wordt het in ieder geval makkelijker, als je dan ook nog echt slaapt tegen de tijd dat het mag, is het nog rustgevend ook. Verder zitten we, eten op regelmatige tijden, drinken thee, lezen, schommelen door de boot, liggen soms in de middag een uurtje languit in bed en kijken naar de zee. Aan de stand van de zeilen hoeven we niet veel doen, zolang de wind een beetje uit dezelfde richting inkomt. In de middag eten we warm, dat past beter in ons dagritme en s'avonds net voordat
het grote licht uitgaat eten we een broodje. Vandaag hadden we rendang met rijst en boontjes. Het smaakte heerlijk.
Dinsdag de 22 november, het is inktzwart buiten, alleen ons toplicht en één ster. De wind is aangetrokken tot over de 30 knopen (7BF) en wat meer gedraaid naar het oosten. We varen nu op ruime wind en de kluiver staat nu ook bij. De vaart zit er goed in, ze maakt snelheden van 9 of nog meer knopen en dat is hard! Soms klokken we over de 13 knopen, wanneer we van de golven af varen. De boot trilt dan behoorlijk. Die nacht maken we veel mijlen en ons dag gemiddelde komt dan ook tegen ons vorige record aan te zitten van 180 mijl. De golven bouwen nu snel op, we schatten ze op 3 tot 4 meter. Af en toe komen de rollers zo onder ons door, dat Santana met haar kont diep in een golfdal zakt. Ze draait eens lekker met haar gat en werpt zich weer omhoog. Wij ... wij moeten ons dan ff vastouden. De golven breken regelmatig met donderend geweld om ons heen, het lijkt wel of we in een badkuip zitten, rondom schuim en wel tot het randje. Ik heb de toegangsdeur maar wat dicht gedaan. Je weet maar nooit. Vannacht werd Trees tijdens haar blik over de zee opgeschrikt door iets hards wat tegen haar aan botste. Het viel op de grond en spartelde hevig. Een hoop herrie aan dek en ik moest direct komen. Ze stond helemaal te shaken en een kabaal. En dat voor een klein visje met vleugels. Voor dat het stijf zou worden hebben we het maar weer de vrijheid gegeven. De volgende morgen bleken er meer aan dek te liggen. Jammer, het zijn zulke grappige visjes, met blauwachtige
vleugeltjes. Soms vliegen ze wel 200 meter over de golftoppen. Die bij ons aan dek hebben het niet overleefd, ze waren al stijf. Het komt best wel hard aan, wanneer ze tegen je aan vliegen. Er zijn collega zeilers die gewapend met helm en masker aan dek zitten!
Woensdag middag 23 november, land in zicht. In de verte is iets te zien, later wordt het duidelijker en zien we een paar molshopen aan de horizon. Dit moeten de bergen van Sal zijn. Nou ja, van berg kun je niet echt spreken, de hoogste top is ca. 450 meter. Toch duurt het lang, eigenlijk net iets te lang, voordat we de baai van Palmeira kunnen binnen varen. De wind houdt zich niet aan onze planning en gaat iets minder waaien, waardoor we binnenlopen als het net donker is geworden en dat maakt het er niet eenvoudiger op. Je hebt geen overzicht en alles is moeilijk te onderscheiden. We ankeren net aan de rand van de ingang, in 3 meter diep water. Dit laatste geeft de plotter aan, terwijl de dieptemeter ons nog 6 meter onder de kiel geeft. De branding is duidelijk te horen, echter niet te zien. Later blijkt dat we in de vaargeul van de beroepsvaart liggen, das niet op de kaart en niet echt handig. Een tanker vaart op meters voor ons langs en later komt er een passagiersboot achter ons langs. We houden het strak in de gaten, steken ketting bij en starten de motor om wat ruimte geven. Alles gaat gelukkig goed. Midden in de nacht besluiten we maar anker op te gaan en een ander plekje te zoeken. We varen in donker heel dicht bij de andere zeilschepen en laten daar ons anker opnieuw vallen. We liggen nu net buiten de vaargeul. Zo ... eerst wat bijslapen, morgen bij daglicht, kijken we wel verder wat hier allemaal te doen is.
---------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten