Sinterklaas

Het is vroeg in de ochtend wanneer het anker voor het zwarte strand van Tarafal te water gaat. De afgelopen nacht hebben we een rustige oversteek gehad. Een mooi bakstag windje van gem. 16 knopen. Na aankomst alle beschermluiken aanbrengen, touwwerk opruimen en alle losse zaken achter slot en grendel. Je weet maar nooit.
De Portugezen hebben de eilanden de naam van de heilige van de dag waarop ze ontdekt zijn gegeven. Dus voor dit eiland is dit 6 december en die heilige heet "Sao Nicolau", dus je snapt het al, das Sinterklaas.

Zo, eerst een kop thee en een bakje yoghurt en dan gaan we de wal op om in te klaren. Samen met Ad en Marjan (Betty Boop) gaan we in de bootjes naar de kant. Er zijn hier naast het strand niet zoveel plekken om aan land te stappen, dus zoeken we een plekje bij de visafslag. Nou dat zul je weten, de kaderand is te vies om aan te raken, je zit direct onder het bloed en nog snotglad ook. Toch lijkt het ons de beste plek. Hier kunnen we in ieder geval de bootjes vastmaken. Natuurlijk staan er jongens om de touwen aan te pakken en willen allemaal op de bootjes passen. Dat zien we later wel, eerst maar weg van hier en op zoek naar het politiebureau. Je merkt het direct, deze eilandbewoners zijn armer, hebben minder te doen en komen in eerste instantie wat dreigender over. We zeggen tegen elkaar dat we beter moeten oppassen.

Het inklaren op het politiebureau is zo klaar. De man is erg vriendelijk en Trees wisselt nog wat franse woorden met hem. We doen nog een paar boodschappen en gaan dan eerst terug naar de boot. Banen ons een weg over het terrein van de visafslag, kopen een paar bananen en wat andere groente bij de vrouwen die verder de vis verhandelen, Prima combinatie! en zoeken ons bootje op. Het is ondertussen laag water geworden en ik klim langs de glibberige stenen naar beneden, duw de bootjes naar een plek, waar de anderen wat makkelijker in kunnen stappen en ....we zijn weer vrij!

Zo we gaan eerst ons zelf verwennen en wat zwemmen en misschien wel een tukje doen. De afgelopen nacht is van lekker slapen niet veel terecht gekomen. De volgende dag gaan we weer naar de wal. Midden op het eiland ligt een oud stadje Ribeira Brava, gesticht door de Portugezen in 1780. Het heeft nog gebouwen uit die tijd en dat lijkt ons wel interessant en daarbij willen we het binnenland zien. Het moet een stuk groener zijn dan Sal en Boa Vista. Dat kan al snel! Wij weer in de bootjes naar de kade van de visafslag. Er ligt nu een visserboot op onze plek vis uit te laden, waardoor wij niet zo goed aan land kunnen komen en er zijn geen dingen om de ketting van de bijboot aan vast te maken. Rond de vissersboot staan hele volkstammen om de gekochte vis in emmers, tassen, manden en andere voorwerpen in te laden. Alles krioelt dan ook door elkaar heen. De vrouwen van de groent cq vismarkt zijn druk om handel te verkopen aan de andere omstanders. Wij ...wij komen rustig aanvaren en worden verwelkomd door een tiental, misschien ook wel een twintigtal, jongeren, die allemaal roepen en fluiten voor onze aandacht. Je snapt het vast wel... je geduld wordt op de proef gesteld.

Eerst moet je de kademuur zien op te klimmen, een weg banen tussen de jeugd door. De zon schijnt lekker en het is zeker 30 graden. Nu nog wat bedenken om de boot op slot te kunnen leggen. Dat duurt even en ondertussen springt er een jongen over me heen te water en blijven de anderen onophoudelijk "captain" roepen. Uiteindelijk weet ik de boot aan de ketting te leggen en die van Ad weer aan die van mij. Ook ik klim omhoog, wijzen een bootboy aan en kunnen verder. Pfffff, wel
druk hoor zo'n viskade!

Al snel vinden we een busje dat ons naar het 26 km verderop gelegen Ribiera Brava brengt. Door de hoge en steile bergen doen we daar wel een klein uurtje over en het kost ons 2.50 euro pp. Onderweg worden we getrakteerd op mooie vergezichten. De bergen zijn aan veel erosie onderhevig en daardoor blijven er grillige en puntige rotsformaties achter. Erg mooi! Het stadje is grappig, er staan nog wat oude gebouwen en ze zijn nog netjes onderhouden ook. We lopen wat kriskras door het stadje en genieten van deze omgeving. Ze hebben zelfs twee fraai uitziende parkjes met standbeelden! Niet vergeten dat de Kaap Verder één van de armste landen ter wereld is. Wij vinden aan een van die parkjes een restaurant met een fraaie veranda. We eten hier een lekkere tonijn met rijst en patat plus een drankje voor nog geen 5 euro pp. Weer genieten!

Het is ondertussen alweer laat in de middag en wordt het tijd een busje te zoeken. Nou ja, zij vinden ons. Ja.. en daar gaan we weer, heuvel op en heuvel af. Muziek van de plaatselijke bekendheid aan en doordat het zonnetje wat lager staat geeft dat mooie schaduweffecten. In de verte zien we branding van de noordkust en verderop staan er verschillende drakenbomen. Er valt hier midden op het eiland veel meer water, want er wordt van alles verbouwd. Bananen, mais, boontjes, pompoenen en nog wel meer. Vanuit de auto is dat niet zo snel te zien. De muziek van de plaatselijke bekendheid staat nog steeds hard aan, echter een mannetje achterin wil de voetbalwedstrijd horen en heeft zijn telefoon keihard aanstaan. Lekker zo'n blikkig geluid. Niet zo fijn, daarbij stonden alle ramen open en tochtte het flink door. We waren dan ook blij weer terug te zijn in Tarafal. Op de visserskade was de rust enigszins teruggekeerd en zonder al te veel problemen varen we terug naar huis. We zwemmen nog een stukje in het water van 25 graden, om wat af te koelen. We zwemmen midden in een grote school vissen, het krioelt er van. Net of je er midden in zit en dat zit je ook! Waar je ook kijkt, duizenden vissen. Geweldig! Na een half uurtje gaan we eruit en kunnen er dan eindelijk bij gaan zitten. Het was weer een enerverende dag !!

foto: 1-ons busje 2-groen en ruig 3-terras met park 4-shellpomp midden in dorp 5-de grote kerk 6-gelukkig is het rustig 7-veel aanvoer 8-direct verwerken