Vakantie met vrienden,

 

 

We laten Fakarava achter ons en concentreren ons op de aankomst in Tahiti. We willen zeker niet te laat komen. Vijf dagen voor hun aankomst maken we vast midden in het centrum van Papeete. Zo is het ook gemakkelijk om alle koffers aan boord te nemen en kunnen we wat meer zien van de stad met de paradijselijke naam. Jammer genoeg overheerst het lawaai en is het gehalte slecht onderhouden beton groot. De Polynesiërs …die zijn echt. Vetkwabben en een enorme omvang; dat zijn de echte en die hebben aanzien. Volgens ons heerst hier ook een vrouwencultuur; zij zijn de baas, zij besturen dan ook de SUV`s

Dan is het eindelijk zover, ze zijn geland. Het is 5 uur in de ochtend en de eerste bus vertrekt over een kwartiertje, opschieten dus. Weer een kwartiertje later lopen we de aankomsthal in en al snel zien we ze staan, onze ploeteraars, met beiden een I Pad in de hand en een berg bagage. E.e.a. natuurlijk wel binnen de grenzen van de maximaal toegestane hoeveelheid kilo’s. Gelukkig valt de handbagage daar niet onder… Wel een beetje wit om de neus en ongeschoren en ontzettend blij. Ook wij zijn blij ze na zoveel jaren weer in levende lijve te zien. Ze hebben het gehaald en al het drop en onderdelen etc zijn ook mee door de douane gekomen.

Later schrijft Jolande:
Het is precies vijfentwintig jaar geleden dat wij op reis in Noorwegen, Trees en Jan hebben ontmoet. Op reis... Dat werd het thema van onze jarenlange intense vriendschap. Samen gingen we naar Noorwegen, de Pyreneeën, Ierland, Griekenland, Terschelling en Zeeland. En niet te vergeten alle weekenden samen... Lief en ook leed... Zwanger van Melanie zeilden we samen, met een gehuurd zeiljacht, langs Griekse eilanden. Getuige van de dromen, de plannen en uiteindelijk de bouw van de SantanA. Vier jaar geleden vlogen we naar noord Noorwegen, om tijdens de proefvaart mee te varen door het eilandenrijk van de Lofoten. En toen vertrokken ze voor de echte reis... Drie jaar geleden alweer... We wilden weer mee, maar iedere keer kwam er iets tussen... Geen Kaapverdisch voor ons, geen Brazilië voor ons, geen Chili voor ons..... Steeds verder zeilden ze van ons vandaan, tot letterlijk de andere kant van de wereld. We volgden hen via email, skype en hun weblog. 

Woensdag gaat het gebeuren... Wij zullen in zesendertig uur vliegen/reizen, die drie jaar zeilen overbruggen. We zien elkaar weer in Papeete, Tahiti! Een wonderlijk paradijs in de stille oceaan wacht op ons! 

Gisteren zijn we uit de drukte van de haven van Tahiti vertrokken. Te weinig wind voor de zeilen, motoren we zachtjes naar Moorea. De zon brandt hard, factor 50 is geen overbodige luxe. We ankeren pal naast een strand met palmbomen. Het is er druk met dagjesmensen en waterscooters verstoren de idylle van dit paradijs. Het uitzicht in Opunohu bay is verbluffend. Captain Cook liet hier zijn anker vallen en vernoemde de verderop gelegen Cook bay naar zijn naam. We stoppen Jolande en Richard vol met snorkels en flippers en in het azuurblauwe water schuiven de eerste roggen onder ons door. Gefascineerd volgen we al snorkelend deze Luipaardroggen.

Het is mijn verjaardag, mijn telefoon vertelt me dat ik oproepen gemist heb; Trees bakt pannenkoeken voor mijn verjaardagontbijt. Op land staat ergens een wifi hotspot, de verbinding is duur en heel langzaam. Foto's uploaden is onmogelijk. Al mijn aandacht voor mijn ipad, loop ik de slingers en ballonnen pardoes voorbij...oeps.. Zijn dit gedragingen van een afkickende junk. Beetje stress voor Jolande.

Wij lachen, er is hier toch geen internet, ga maar verder met afkicken.

Gisterenmorgen zijn we met de bijboot naar een verderop gelegen resort gevaren. Voor het resort is een ondiepte. De haaien en roggen worden daar regelmatig gevoerd. We snorkelen tussen de tientallen zwarttiphaaien en enorme Stingray roggen. Het is een adembenemend, vreedzaam tafereel. De haaien hebben geen belangstelling voor ons, Richard en Jan filmen en fotograferen. Wij vergapen ons. Als de reisgidsen zeggen spectaculair, dan overdrijven ze niets. Een paar dagen geleden zaten we nog in Nederland, wij ploeteraars.. Nu zijn we naar de haaien..... En we krijgen er geen genoeg van!

De oversteek naar Huahine is ruim negentig zeemijl. De wind is gunstig en we zetten alle zeilen. Zoals altijd klotst het nog behoorlijk, hoofdschuddend zeg ik dat het tot nu altijd zo op de kl#grrr Pacific is geweest. Golven komen hier altijd van verschillende richtingen en dat maakt het leven niet gemakkelijker. De zon gaat onder en SantanA schuift een donkere sterren nacht in. We hobbelen voort, verder gebeurt er niets, eindelijk onthaasten.

Wij wisselen elkaar voor de wacht af en Richard en Jolande mogen voor deze keer in het kapiteinsbed slapen. Zij hadden het over hazenslaapjes; wij, die wakker waren, hebben ze niet gezien.

" Geef me zeven levens en ik leef ze allemaal..... " Een levensmotto... Maar Richard heeft er gisteren wel eentje verspild.... Over beschermengeltjes gesproken...

We lagen voor anker bij Fare, het hoofddorp van het eiland Huahine. Zo'n vijftig meter uit de kust is hier een rif. Hier is een plek waar iedere dag de vissen gevoerd worden, een spektakel voor de toeristen, die hier per boot naar toegebracht worden. Wij gaan er op af, met de bijboot. Het is een spannende tocht, omdat er veel ondieptes zijn, met messcherpe koraalkoppen die vlak onder en soms zelfs boven de waterspiegel uitsteken. We manoeuvreren voorzichtig tussen ze door. Vlak bij de spot, waar twee boten met toeristen liggen, springen we overboord met onze snorkels op.

Richard heeft Jan zijn GoPro onderwatercamera in de hand. Jan wenkt, hier moeten we zijn. Bij de voer plek hangen touwen, daarbinnen kan je beter niet komen, als de haaien gevoerd worden. Richard wordt, al filmend, door de stroming de onderwatertuin ingezogen.. Midden tussen de hongerige haaien.

Wij roepen hem, hij reageert niet. De toeristen en hun gidsen roepen ook "Richard!!" Hij kijkt op, en wijst naar beneden..."daar gebeurt het", gebaart hij! Wij wenken en roepen en het kwartje valt... Hij was bijna haaienvoer.

Achter de touwen gaan we onder water en het schouwspel is geweldig. Tientallen haaien, allerlei kleurrijke vissen. Als het voeren voorbij is, zijn de haaien weer vertrokken, maar vele prachtige vissen weten ons nog lang in hun ban te houden. 

An Other Day in Paradise.

Bora Bora staat op het programma, voor ons veel te beroemd en vaak valt het daardoor tegen, maar de reisgidsen hemelen het eiland enorm op. We zullen zien.

Alleen op de Stille oceaan, ik zit op het voorpuntje van de boot. De wind maakt de warmte dragelijk. Ondanks de factor 50 voel ik hem branden.
Bora Bora komt steeds dichterbij, de branding rolt over de koraalriffen, langs de meterslange witte tropische stranden. We vinden een plaats voor het anker, vlak voor het dorp. We gaan op verkenning en op jacht naar bruikbaar internet...dat laatste zijn we al een paar dagen niet meer tegen gekomen. Afkicken valt zwaar. Stress voor Jolande

Als we een streepje internet ontvangen van de Marina aan land, kan ik net de reacties lezen op ons blog... Als de boot draait om het anker is het streepje internet weer weg.... " ik kan de stilte voelen" schrijft iemand... We lachen erom hier in Bora Bora, we kunnen elkaar niet eens verstaan... Het festival is losgebroken. De disco aan wal knalt lichtbundels de baai in, de sterrenhemel verbleekt... Uit iedere hoek komt andere muziek en de dreigende trommels geven ons het gevoel dat ze zo meteen toeristen gaan koken. De hele avond gaat het door en de nacht, en de ochtend. Houdt het dan nooit op? Tegenwoordig zijn toeristen erg taai en kunnen ze er wel tegen.

Bora Bora is enig in haar soort. Het is een lagune, met middenin een eiland, de krater van een uitgedoofde vulkaan. Langs de binnenrand van de lagune liggen kleine eilandjes; het water in de lagune is ongelofelijk azuurblauw! De koraalriffen zijn prachtig en er zijn hier Manta's en natuurlijk haaien. De resorts bestaan uit hutjes met palmbladdaken, op palen gebouwd.

De ringweg op het hoofdeiland is 32 kilometer. We huren een auto. We doen een hele dag over deze ringweg, stoppen voor foto's, klimmen de berg op, op het heetst van de dag, omdat de weg ophoudt. Trees laat ons zeulen met pompoenen en pompelmoezen die we onderweg vinden. We voetballen wat met kokosnoten.

We gluren achter de schermen van het leven van de Polynesiër. Een matriarchale samenleving, boven de twintig is men vet en lui...alleen de chinezen lijken te werken. Overal op straat zwerven verwaarloosde honden.. Met uitgerekte tepels, vol met schurft, mager en vaak kreupel... Frans Polynesië is geen ontwikkelingsland. Men heeft parels, toeristen en ruime subsidie uit Parijs... De prijzen zijn extreem hoog.... Men vindt het blijkbaar allemaal wel best zo.

Het festival is echt losgebarsten, knallende( techno ) muziek en gejoel uit verschillende hoeken met luidsprekers op de baai gericht. Een doorwaakte nacht voor ons allen.

We rijden nog een rondje met de auto over het eiland. Het is zondag, het kleine eiland heeft vele kerkjes. Maar geen kerkhoven. We ontdekken de graven in de voortuinen bij de huizen. Dat is voor de familie lekker dicht bij. Soms een heel mausoleum, soms een eenvoudig graf. Nooit tevoren zagen we dit.
Weg uit de herrie. Snorkelen doen we wel weer een eiland verderop. Het is bovendien al tijd om rekening te houden met de terugreis. De wind staat tegen, voor de terugtocht naar Tahiti. We kunnen het beter ‘al eiland hoppend’ rustig aan doen. Na een paar uurtjes motorzeilen bereiken we Tahaa.

Bij Tahaa liggen op de rand van het lagoon kleine eilandjes (motu's); eentje met een resort. Hiertussen ligt een koraaltuin, een tiental boten ligt er voor anker. Vier met een Nederlandse vlag, hier aan de andere kant van de aardbol. Het is stil! We horen alleen de branding tegen de rand van het lagoon... Ja, dit is beter; eindelijk weer rust.

In de morgenzon binden we de bijboot aan een palmboom. Het onbewoonde kokosnoteneiland lijkt een filmdecor. Richard controleert of er soms "copyright Disney" op de bomen staat. Door de jungle van het eilandje wandelen we naar de andere kant. Vanaf hier laten we ons, met de stroom mee over het koraal terugdrijven. Het is een kunst om tussen het koraal door te snorkelen, het is ondiep, de stroming is sterk en het koraal is scherp. Opeens vind ik Nemo... Een eenzaam clown visje in een anemoon. Ik plant mijn flippers in de grond en wenk de anderen, Jan legt mijn Nemo op film vast. Zelf heeft hij net een inktvis gevonden. Een fascinerend stukje water, tussen twee tropische eilandjes, met aan de horizon Bora Bora... Gelukkig buiten gehoorsafstand!
Eind van de middag gaan we op zoek naar schildpadden. Helaas, je kunt niet altijd geluk hebben... Maar hierna snorkelen we weer eindeloos boven het koraal.... Hand in hand drijven Richard en ik boven scholen vissen, met de mooiste vormen, kleuren en tekeningen. Een vis wroet heftig in de zeebodem. We knijpen onszelf eens, over twee weken zijn we weer aan het ploeteren in Nederland.. Maken we dit echt wel mee?

Toen ik Trees en Jan schreef dat wij zesendertig uur moesten reizen voor we in Tahiti waren, schreven zij dat ze nog zesendertig uur moesten varen. Ik vond dat geen vergelijk, dat varen deden ze toch al drie jaar...

Gisteren vertrokken van Tahaa, de windvoorspelling vertelt ons dat het steeds lastiger wordt om anders terug te komen naar Tahiti. We varen aan de wind, er moet een motor bij om koers en vaart te kunnen houden. De golven komen uit de verschillende richtingen. Toch maar een zeeziekte tabletje... En dan begint het afzien. Lezen lukt niet, film kijken lukt niet, de boot stampt door het water. We kletsen wat, lossen wat wereldproblemen op (dat is altijd snel klaar met Jan en zijn kort door de bocht oplossingen).

We hebben een kijkje in de minder romantische werkelijkheid van de wereldzeiler...deze wind en deze klotsbak die Pacific heet, is Jan en Trees hun vooruitzicht tot aan Alaska.

Richard en ik duiken uiteindelijk ons bedje in, maar Jan en Trees doorwaken de nacht grotendeels. Zesendertig uur varen is minstens net zo afzien als zesendertig uur vliegen.
We zijn terug op Moorea, vanmorgen met de bijboot nogmaals naar de roggen en haaien gegaan. Een boot met toeristen ligt op de spot, niemand durft het water met de haaien in, het zullen wel Amerikanen zijn. De reisleider nodigt ons uit om dan maar de roggen te voeren. Maar alleen Jan durft echt. Hij krijgt vis en uitleg en de roggen klimmen hoog tegen hem op en duwen hem om.. 

Nieuwsgierige roggen komen ons ook vragen of we niks lekkers hebben.We aaien ze voorzichtig, zo zacht. Ik ben toch wat angstig voor de staart met stekel. Tenslotte is Crocodile Dundee door zo'n pijlstaartrog om het leven gekomen. Een andere gids grijpt met blote handen een meeuw uit de lucht... de vogel kijkt net zo verontwaardigd als onze poes, als je haar oppakt.

Terug op de boot begint het zachtjes te regenen, een regenboog staat tegen de berg. Het is weer droog als de duisternis valt.... De vissen springen boven water; het is nacht en de jacht is begonnen.

“Dolfijnen aan stuurboord" klinkt het vanuit de kuip, als Rich en Jolande hun tanden staan te poetsen. Ze rennen naar dek. Gisteren dacht ik in de verte ook al dolfijnen gezien te hebben... Nu zo'n honderd meter van de boot zwemt een groep van een stuk of zes dolfijnen voorbij. We proberen wat te filmen, ze gaan naar open zee. Met het zeezoogdierenboek van Trees proberen we uit te vinden wat voor dolfijnen dit zijn... Onmogelijk op zo'n afstand... De kapitein weet het echter wel... Het zijn "van Weeghel dolfijnen"

Ik ben toch wat teleurgesteld als noch de schildpadden noch de dolfijnen ons komen uitzwaaien, als we het lagoon van Moorea uitvaren. "Als afsluiter wil ik graag dolfijnen of anders een walvis naast de boot!" De woorden zijn koud uit mijn mond en we horen diep uitademen, nog geen vijftien meter naast ons, de grijze rug van een walvis! In mijn enthousiasme maai ik Jan de camera uit de handen... Ze gaat weer onder en komt verderop weer even boven... Gewapend met camera's kijken we haar na....Woow wat een afscheid van de Pacific....

Twee dagen lang rijden we rond om Tahiti en zo komen we bij drie watervallen. Over de wandelbrug naar het pad in de jungle hangt een zware ketting met hangslot... Balen, moeten we nu omkeren? Dan klimt Richard gewoon over de ketting heen... En wij volgen. We klimmen een uur door een fascinerend oerwoud..., gelukkig wel over een behoorlijk aangelegd pad. Minder stress voor Jolande. De poelen waarin de watervallen in uitkomen zijn verfrissend en…gevaarlijk. Niet naaktzwemmen dus, jammer!

Het is weer droog, als we bij de heilige beelden komen, het woud geurt heerlijk na de regen. Heel veel historie is er niet overgebleven, maar deze oude hunebedden zijn wel interessant. Vooral het houtsnijwerk. Ook geen stress voor Jolande.

Het is snel donker in de tropen en we gaan terug naar Papeete, na eerst nog even een heerlijke maaltijd te hebben genuttigd bij een Roulotte, een knusse afsluiting van onze gezamenlijke reis, voordat onze ploeteraars morgen weer dit Paradijs verlaten.

Vierendertig uur nadat we afscheid namen van Kappie en Trees, sluiten we op Schiphol Melanie weer in de armen.... Onze droomvakantie is voorbij; we proberen het gevoel nog even vast te houden
Als we onze ogen sluiten, voelen we de boot nog wiegen...
We missen jullie nu al, tot volgend jaar... In Alaska