De kerkjes van Chiloé

 

 

…….en dat zijn er veel, allemaal van hout. Sommige staan op de lijst van Unesco, andere zijn mooier. Vele zijn voorzien van metalen beplating, meestal ongeverfd en allemaal hebben ze achterstallig onderhoud. Ze zijn licht van binnen, heel wat anders dan die koude, donkere kerken in Europa. Er zijn kerkjes die net als bij ons midden in het dorp staan en vele andere die midden in het landschap staan, respectievelijk ver buiten de dorpskern. Grappig is dat en zo nog meer de begraaf plaatsen. Wij noemden het de tuinhuisjes. Het zijn eigenlijk ook tuinhuisjes. Met alle respect, de doden hebben het hier goed, goed beschermd en een dak boven het hoofd. Zo zijn er ook graven met zonnedakjes van doek en riet. Er wordt met de familie goed omgesprongen. Toch is het geloof hier doorspekt met het geloof in witchcraft, iedereen heeft het vaker over de macht/daden van de witches, dan over god en de duivel.





De kerk in Castro, met dubbele torens, is een uitzondering, deze is compleet voorzien van metalen beplating en ..geel, knal geel met lila torens. Het zijn de oorspronkelijke kleuren en ze valt goed op. Ook van binnen is deze kathedraal apart, ook hier alleen hout en dat geeft een warm gevoel. Heel anders dan al dat steen, wat normaal gebruikt wordt.

Met de SantanA maken we zelfs een trip naar Isla Quehui, Estero Pindo, om nog meer beroemde kerkjes te zien. We droppen het anker pal voor het dorp in 20 meter water en gaan terug in de tijd. Het lijkt wel of hier de tijd helemaal heeft stil heeft gestaan, is natuurlijk niet zo. Voor het eerst zien we bijna geen auto’s en wordt er boodschappen gedaan per paard. In de supermercado nou ja….. super, zijn ze wild enthousiast dat we er zijn en worden we letterlijk met open armen ontvangen door mama en zoonlief. Zoonlief wil ons eigenlijk het liefst zijn huis binnen slepen, oude frutsels te koop! Nou, dat toch maar even niet…..Natuurlijk wel even met z’n allen op de foto. We hebben niets nodig, maar we kopen er toch iets, al was het alleen maar voor een kleine geldelijke ondersteuning.

De plaatselijke boer laat ons vol trots zijn nieuwe stal voor z’n schapen zien, de varkens in de modderpoel, de kipjes met de kuikens en de appelboomgaard. Binnenkort wordt hier de cider van gemaakt. Schijnbaar zijn we een bezienswaardigheid en wij vinden de rondleiding wel grappig.

Ondertussen krijgen we ook wel een beetje genoeg van alle kerkjes, waarvan we die van Chonchi en Castro toch wel het mooist vonden. Na al dat kerkgeweld werd het tijd voor heel iets anders, iets wat niet zo statisch is en wel De Rodeo Show van de Chonchi rodeoclub, 10 km verder op.

De mannen en paarden trainen heel wat af om goed in conditie te blijven voor het in toom houden van de stierkalveren. Er zijn steeds twee ruiters die hun behendigheid tonen. Ze moeten zonder verdere hulpmiddelen het beestje een parcours laten afleggen en op het laatst klem rijden en klem op het schuim drukken. Je snapt wel dat de kalfjes daar niet graag aan mee willen werken. Ze ontsnappen nog al eens, stoppen plotseling of zijn wat wild en springen over de verschansing. Wel.. er zijn er ook die liever moe zijn en dus niet vooruit te branden. Zo horen we dat de ruiters regelmatig uno of dos puntos malo krijgen. Gelukkig zijn er altijd winnaars en verliezers ( met tranen in de ogen). Het gaat het natuurlijk om de eeuwige roem en dat is niet mis. Het is een mooi schouwspel en de ruiters zijn keurig in het pak gestoken. Ze hebben valhelmen op, die “ingebouwd” zijn in een mooie zwarte hoed. Wij hadden mooi weer en als ze de middagpauze aankondigen, gaan wij te voet terug naar Chonchi en pakken dan de taxi naar huis. Dit was op een zonnige zondag in januari 2014.